(Feature) – The sun was up high in the sky when our group of Danish students and teachers walked into the People’s Park in Rangoon to chat about the many meetings we had had over the previous few days.
We took out our notebooks, sat down in a circle on the grass and started talking and writing, trying to ignore the heat.
After meeting Aung San Suu Kyi, the group of Danish students found themselves being photographed wherever they went, as seen here. Photo: Line Skovlund Larsen
I was traveling with a group of 11 students and two teachers from my Danish folk high school with our focus on international politics. We had studied Burma in class looking at different political subjects like sanctions, exile media, the military junta, the opposition parties and pro-democracy leader Aung San Suu Kyi.
Now academic knowledge was being checked with reality on the ground on a 10-day visit to Burma, to experience ourselves a country known for military repression since 1962, one that made international headlines with the ‘Saffron Revolution’ against military rule in 2007 and when Aung San Sun Kyi was released in November of last year.
Sitting in a park and writing would not elicit a second glance in Copenhagen where we are from. But this was Rangoon, or Yangon as the military junta now calls it, and we were soon to find that publicly scribbling in notebooks draws attention.
After 30 minutes, a car with black tinted windows drove up close to our circle, stopped and waited there for a few minutes before driving off. Ten minutes later, somebody using a camera with a large telephoto lens started to take photographs while trying to stay out of sight round the corner of a house. The camera would appear and then discreetly disappear every time we looked in its direction.
It could almost be described as comical, but I was starting to get nervous. Does the government have our photographs on record? Will they check our belongings when we leave the park and look at our notebooks to see if we have jotted down the names of Burmese people we might have met and spoken with?
Then two surly men approached and stood behind us and tried to look at our notebooks. Luckily our notes were all in Danish and our conversation too. They sat down a few meters from us, not saying anything, listening, trying to pick up some of our conversation. But we were cautious not to mention any names.
Our teachers at the folk high school, a gap-year school between high school and university that teaches about international politics, had warned us to take care.
From the days we had spent in this smiling land of gold, both in Rangoon and Mandalay, we had been struck by how friendly people were. But there was also a palpable feeling of fear that affects the daily life of many people.
Big Brother is really, truly watching.
We had done our homework before we came, but it was only when we were in Burma that we could understand the difficulties people face. The military authorities cause many problems for the people, we learnt. Burma has 2,073 political prisoners, censorship rules the media, and all political activities and even talk of politics are in danger of being monitored. To criticize the government in public risks a long and harrowing prison term.
This presents a huge problem. The surveillance means that people are afraid, even though informers do not lurk on every street corner and there are limits to the extent of the surveillance.
A young Burmese activist told me about the consequences of living with this surveillance day in and day out.
‘Ordinary people are not being watched, but they feel like they are, they don’t know who is there, even in their homes’, the activist said, speaking on condition of anonymity. ‘They don’t dare talk about human rights. We feel like we are being watched, but we are not. Not the ordinary people’.
All this insecurity often leads to gossip and rumours. In Mandalay, our group went to a comedy show performed by the Moustache Brothers. The three brothers have been performing their show of anti-government jokes and dance for more than 40 years. One of them, Par Par Lay, has been a political prisoner. In 1996, the government banned them from performing in public, so now they regularly perform in their own home.
Their goal, they say, is to spread the word about the bad government in Burma through communicating with tourists. Reaching out to their fellow Burmese is out.
‘Journalists and the media can’t talk freely, therefore we must get the message out through the tourists’, said Lu Maw, one of the brothers. ‘And with this show, we kill two birds with one stone. We make money, and we achieve our goal’.
On the way back to our guesthouse from the show, I talked with our taxi-driver, who claimed to have a theory about one of the brothers who now only dances a little. He claimed he had an agreement with the government in order for the show not to be shut down.
As we rattled along in the taxi, the driver claimed one of the brothers was afraid of the government and because of that he had promised them to hand over the names of any tourists who ask political questions during the show in order to prevent them from writing critically about the government when they leave Burma.
Such is the feeling of paranoia. We asked the comedians political questions during the show but nobody came to question us. But the incident told us a lot about the feeling of insecurity and suspicion.
We raised the issue with pro-democracy leader Aung San Suu Kyi, telling her of our experience when we met her in Rangoon.
‘I think one of the big problems about the Burmese people is that there is little sense of security, and when people are insecure they are not nice about each other’, she said in explanation. ‘If you are insecure, you are jealous. And because you are insecure, you will start being paranoid’.
She also said jealousy may explain why the taxi driver had come up with this theory. He had said he was a former dancer. The Moustache Brothers were dancing for a living, whereas he was just driving a taxi.
Another explanation was provided by a journalist from a local newspaper, who we met in a secure location on a rooftop.
‘Everywhere (inside Burma) there are many rumours because we don’t have any freedom to share news and so forth’, he said.
This sense of Big Brother always watching suffuses everything. Anything that smacks of political activity or opinion gets censured. The universities are strictly controlled and have been closed on several occasions, the latest period during 2007.
Step out of line and the consequences can be severe. One Burmese activist told me that that you can get thrown into prison for between 10 and 60 years in appalling conditions, including torture, for carrying out political activities.
This threat does not stop the activists, however. It just drives them underground. All activities are hidden. Several organizations local and foreign do humanitarian work but, if they are politically active, it happens behind the scenes.
Needless to say, it is not wise to mention the names of these organizations for security reasons. One foreign diplomat from an embassy to Burma, said these organizations have to be careful.
‘NGOs, the UN and embassies have to strike a balance between doing their work and being allowed to stay in the country’, he said.
One question that came to mind was why do Burmese work as informers and spies for the military junta?
A young Burmese activist proffered his view.
‘People become informers to gain power,’ he said. ‘They can make deals with the government, for example to open up a gambling house, even though it is officially illegal. To be an informer also means job security. It’s hard to get a job in the countryside’.
Surely, I asked another activist, they must have a conscience? Don’t they feel guilty?
The activist referred to George Orwell’s book,
Burmese Days, and said that many Burmese people think that if they do something very good after doing something bad, it will in effect erase the wrong.
Here we were, outsiders, young students from a European country where freedom of speech and real democracy is taken for granted. We wondered what could be done to end this culture of fear among these people who had so warmly welcomed us.
There is certainly talk of change for the better, at least in the media. Before we came, we had followed news of the 2010 Burmese election. A civilian government had been elected. The military junta had officially handed over power. That was the official story.
But will the new government loosen up on surveillance, stop the censorship and free the political prisoners?
We received a mix of opinions. Some think that the new government means change, some that it will make small improvements. But most people I talked to seemed to share the opinion of Moustache Brother, Lu Maw: ‘Our new democracy is not a real democracy. Everyone knows it’s the same generals. It’s like pouring new water on old tea leaves’.
All this offers is a bitter taste.
Aung San Suu Kyi, who knows what it is like to cross the generals after so many years of house arrest, calls for the rule of law.
‘I think that a healthier political system would help’, she told us. ‘We need to have rule of law. If you knew that you couldn’t be put away unless you really committed a crime, you wouldn’t be so suspicious of your neighbour’.
She does points out though that this will only change some attitudes. For real change, more time will be needed. She believes that the culture of fear has a lot to do with people’s social and cultural values. And this only can be changed over time.
‘For really radical changes, we will need time’, she said. ‘We will need time for the democratic culture to sink in and to take root’.
We got a sense that change was coming, if rather slowly. More and more young people are organized into youth groups, doing humanitarian and hidden political work. A promoter of one of these youth groups told us that the earlier generations didn’t talk about politics because of the harsh punishments meted out by the junta. ‘But we know it is possible to talk politics through the less risky work with the civil society’, he said, referring to the hidden dialogues that take place amongst the various youth groups.
Our time was up. The 10 days had been packed with meetings with politically active people, journalists, aid organizations, school teachers, monks and, of course, The Lady, Aung San Suu Kyi.
We experienced surveillance up close. We saw it with our own eyes and heard about it from the Burmese people we met. In the park, at the airport, and in front of the headquarters of the National League for Democracy, we had been photographed, often in a very blatant way. On the train from Rangoon to Mandalay I remember taking out a notebook to write down the e-mail address of a woman I had just met, and immediately a man in a white shirt came to ask me where I was going, noting it down on his notepad.
It was clear that we had been watched and recorded every step of the way after we had been to see Aung San Suu Kyi. We recognized that it was impossible to meet anybody after that due to the potential danger to them.
The day after our meeting with The Lady, our teacher received a call from a woman who said she was calling from a travel agency. She asked when we were leaving Burma, whether by plane, and at what time. Then she hung up without an explanation. This was one more strange incident to add to the list.
The surveillance continued right up to the last minute. As we went up the escalator in Yangon International Airport to leave for Denmark, a neatly-dressed man stood ready with his camera to photograph us. He followed us through the whole airport procedure, took group pictures, and single pictures. While we were waiting for our passports to be checked, he had the chance to take perfect photos of every single face.
But nobody stopped us from leaving. Nobody checked our bags.
We boarded the flight, glad that we did not have to give away any information to the government, and happy to soon be able to talk freely.
It was a strange feeling to leave this world where one always had a sense one was being watched. We thought of our new Burmese friends. Will they someday achieve their goal of living in a country where Big Brother is not watching all the time? Or will they end up being imprisoned for saying critical words against the regime?
What can we do? We are students from another world. We hope we can do something to support our new friends in their struggle for a free and fair society.
Line Skovlund Larsen was part of a group of 11 Danish students and two teachers who spent 10 days in Burma in early April as part of their international politics course at college.
(Line Skovlund Larsen သည္ ၁၁ ဦးပါ ဒိန္းမတ္ေက်ာင္းသား အဖြဲ႔ႏွင့္ လုိက္ပါလာသည့္ ေက်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရးေကာလိပ္ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ၏ အစိတ္အပိုင္းတခု အေနႏွင့္ ယခုႏွစ္ ဧၿပီလဆန္းတြင္ ဆရာႏွစ္ဦးႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ၁ဝ ရက္ၾကာခရီး လာေရာက္ ေလ့လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ မဇၩိမ အဂၤလိပ္ပိုင္းအတြက္ Laila de Champfleury ေရးသားေသာ Stepping into the world of Aung San Suu Kyi ကို ဘာသာ ျပန္ဆိုထားျခင္း ျဖစ္သည္။)
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲ က်မတို႔ ဒိန္းမတ္ ေက်ာင္းသားအုပ္စု ဆရာေတြနဲ႔အတူ ဝင္လာေတာ့ ေနေတာင္ အေတာ္ျမင့္ေနပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြအတြင္း က်မတို႔ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့သမွ် ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကဖို႔ပါ။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံၿပီးေနာက္ ဒိန္းမတ္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပုံတြင္ေတြ႔ရသည့္အတုိင္း ဓါတ္ပုံ မွတ္တမ္းတင္ အ႐ုိက္ခံရသည္ကုိ သိရွိလုိက္ပါေတာ့သည္။ ဓါတ္ပုံ - Line Skovlund Larsen
မိနစ္ ၃ဝ ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ တံခါးမွန္ေတြမွာ စတစ္ကာ အမည္းေတြ တပ္ထားတဲ့ ကားတစင္း က်မတို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ဝိုင္းနား လာရပ္လိုက္ပါတယ္။ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး
ေမာင္းထြက္ သြားပါတယ္။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လူတေယာက္က အိမ္ေဒါင့္တေဒါင့္က ကြယ္ၿပီး အေဝး႐ိုက္ မွန္ဘီလူးတပ္ ကင္မရာ တလံုးနဲ႔ က်မတို႔ အဖြဲ႔ကို ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ယူေနပါေတာ့တယ္။ |
က်မတို႔လည္း ျမက္ခင္းေပၚ ဝိုင္းထိုင္လိုက္ၾကၿပီး မွတ္စု စာအုပ္ေတြကို ထုတ္၊ အပူဒဏ္ကို အမႈမထားဘဲ စတင္ေဆြးေႏြးၾကပါတယ္။
က်မက ဒိန္းမတ္ေက်ာင္းသား ၁၁ ေယာက္အုပ္စုနဲ႔ ပါလာတာပါ။ ဆရာႏွစ္ေယာက္လည္း ပါပါတယ္။ ဒီဆရာေတြက က်မတို႔ကို ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရး ဘာသာရပ္ သင္ေပးေနတဲ့ ဒိန္းမတ္ အထက္တန္းေက်ာင္းက ဆရာေတြပါ။ အတန္းထဲမွာ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ႏိုင္ငံေရး ဘာသာရပ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အေၾကာင္းအရာ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္တဲ့ ပိတ္ဆို႔ အေရးယူမႈ၊ ျပည္ပမီဒီယာ၊ စစ္အစိုးရ၊ ႏိုင္ငံေရး ပါတီမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ စတာေတြကို ေလ့လာ သင္ယူခဲ့ၾကရပါတယ္။
အခုေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက ေက်ာင္းစာေတြကို ၁ဝ ရက္ၾကာ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္အတြင္း လက္ေတြ႔အေျခအေနနဲ႔ တိုက္ဆိုက္ေလ့လာခြင့္ ရပါေတာ့မယ္။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းက စစ္တပ္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈမ်ဳိးစံုကို ခံခဲ့ရတဲ့၊ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့၊ စစ္တပ္အုပ္စိုးမႈကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာ လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေနအိမ္ အထိန္းသိမ္းခံမွ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာျခင္း ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ မီဒီယာေတြမွာ ေခါင္းႀကီးသတင္းေတြ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံကို ကိုယ္ပိုင္အေတြ႔အၾကံဳေတြ ရယူဖို႔ က်မတို႔ ေရာက္လာပါၿပီ။
က်မတို႔အရပ္ ကိုပင္ေဟဂင္မွာေတာ့ အခုလိုပန္းၿခံထဲထိုင္ရင္း ေက်ာင္းသင္ခန္းစာေတြ ၾကည့္တာဟာ လူေတြကို သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ေစရေလာက္ေအာင္ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္အစိုးရက Yangon လို႔ စာလံုးေပါင္း ေျပာင္းထားတဲ့ ရန္ကုန္မွာေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ေတြထဲ လက္ေရးေသာ့နဲ႔ မွတ္စုထုတ္ေနတာဟာ လူေတြ အာ႐ံုစိုက္စရာ ျဖစ္ေနပါတယ္။
မိနစ္ ၃ဝ ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္တံခါးမွန္ေတြမွာ စတစ္ကာအမည္းေတြ တပ္ထားတဲ့ ကားတစင္း က်မတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ဝိုင္းနား လာရပ္လိုက္ပါတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားပါတယ္။ ၁ဝ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လူတေယာက္က အိမ္ေဒါင့္တေဒါင့္ကကြယ္ၿပီး အေဝး႐ိုက္မွန္ဘီလူးတပ္ ကင္မရာတလံုးနဲ႔ က်မတို႔အဖြဲ႔ကို ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ယူေနပါေတာ့တယ္။ က်မတို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္တိုင္း ဒီကင္မရာက ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။
အျဖစ္အပ်က္က ရယ္စရာေကာင္းေပမယ့္ က်မလည္း နည္းနည္းေတာ့ လန္႔လာပါတယ္။ အစိုးရက က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္တမ္း တင္ေနတာလားလို႔လည္း ေတြးမိလာပါတယ္။ က်မတို႔ ပန္းၿခံထဲက ထြက္ရင္ေကာ ပါလာသမွ်ကို ရွာမွာလား။ မွတ္စုစာအုပ္ထဲ မွတ္ထားတဲ့ က်မတို႔နဲ႔ေတြ႔ဆံုခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကိုေရာ ရွာမွာလား စသျဖင့္ ေတြးပူလာမိပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆိုးနဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ က်မတို႔အုပ္စုနား ကပ္လာၿပီး၊ ေနာက္မွာ လာရပ္ကာ က်မတို႔မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကံေကာင္းတာက က်မတို႔မွတ္စုစာအုပ္ေတြကို ဒိန္းမတ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတာပါ။ က်မတို႔ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြကိုလည္း ဒီလိုပဲ ေရးထားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူတို႔ ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ဘာမွမေျပာဘဲ ဒီအတိုင္းထိုင္ေနၿပီး က်မတို႔ေျပာသမွ်ကိုသာ နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ကလည္း ဘယ္နာမည္ကိုမွ ထုတ္မေျပာမိေအာင္ သတိထား ေနေနၾကပါတယ္။
အထက္တန္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ မတက္ခင္အၾကား အၾကိဳသင္တန္းမွာ က်မတုိ႔ကို ႏိုင္ငံတကာ ႏိုင္ငံေရးဘာသာရပ္ သင္ေပးေနတဲ့ က်မတို႔ေက်ာင္းက ဆရာေတြကေတာ့ သတိထားေနၾကဖို႔ က်မတို႔ကို သတိေပးေနၾကပါတယ္။
အၿပံဳးေတြေဝေနတဲ့ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ကုိ က်မတို႔ ေရာက္ကတည္းက ရန္ကုန္မွာေကာ၊ မႏၲေလးမွာပါ လူေတြအားလံုး ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ၊ ခင္ခင္မင္မင္ ရွိၾကတာကိုသာ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔မွာ အေၾကာက္တရားကိုယ္စီ ရွိေနၾကၿပီး၊ ဒီစိတ္ကပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ ေပးေနပါေတာ့တယ္။
အကိုႀကီးကေတာ့ တကယ့္ကို အမွန္ပဲ က်မတို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနပါၿပီ။
ဒီမလာခင္ က်မတို႔လည္း ဒီခရီးအတြက္ ေသခ်ာျပင္ဆင္ လုပ္ကိုင္လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ေရာက္မွ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡကို က်မတို႔ တကယ္နားလည္လာေတာ့တာပါ။ စစ္အာဏာပိုင္ေတြက လူေတြကို ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ေပးေနတာကိုး။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၂ဝ၇၃ ဦး ရွိေနပါတယ္။ မီဒီယာေတြကို ဆင္ဆာျဖတ္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်၊ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေျပာတာေတာင္ ေစာင့္ၾကည့္ခံရႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ ရွိပါတယ္။ အစိုးရကို လူျမင္ကြင္းမွာ လူသိရွင္ၾကား ေဝဖန္ေျပာဆိုမိရင္ေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရွည္က်ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါ .. တကယ့္ ျပႆနာႀကီးပါ။ အခုလို ေစာင့္ၾကည့္ ေထာက္လွမ္းေနတယ္ဆိုတာ လူေတြကို ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔ေစပါတယ္။ လမ္းေထာင့္တိုင္းမွာ သတင္းေပးေတြ ထားၾကည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အကန္႔အသတ္ေတြ သူတို႔မွာ ရွိေပမယ့္ ဒါ .. လူေတြကို တကယ္ပဲ ထိခိုက္ေစပါတယ္။
ဒီလို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေစာင့္ၾကည့္ေထာက္လွမ္းခံေနရတဲ့ ေအာက္မွာ ေနရတာ ဘယ္ေလာက္ အေနခက္တယ္ ဆိုတာ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ လူငယ္ တဦးကလည္း က်မတုိ႔ကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
`သာမန္လူေတြကေတာ့ အခုလို ေစာင့္ၾကည့္ခံရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရတာပါပဲ။ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ဘယ္သူက ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ မသိဘဲ သံသယနဲ႔ ထိတ္လန္႔ေနရတဲ့ ဘဝပါ။ သူတို႔က လူ႔အခြင့္အေရးအေၾကာင္းလည္း မေျပာရဲဘူး။ ကိုယ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတယ္လို႔ ထင္ေနေတာ့တာပဲ။ သာမန္လူေတြကို ဒီလိုေစာင့္မၾကည့္ပါဘူး´ လို႔ အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ အဲဒီ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူက ေျပာပါတယ္။
ဒီလို စိတ္ထဲမွာ မလံုမၿခံဳျဖစ္ေနေတာ့ အတင္းအဖ်င္းေတြနဲ႔ ေကာလာဟလေတြကိုပဲ ထြက္ေပၚလာေစပါတယ္။ မႏၲေလးေရာက္တုန္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးညီအကိုရဲ႕ ပြဲကို က်မတို႔ သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ဒီညီအကို ၃ ေယာက္က အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး ျပက္လံုးေတြျပက္ၿပီး ကျပေဖ်ာ္ေျဖလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၄ဝ ေက်ာ္ပါၿပီ။ သူတု႔ိထဲက တေယာက္ျဖစ္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ ပါပါေလးကလည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္းပါ။ သူတုိ႔ကို အစိုးရက ၁၉၉၆ မွာ ပြဲကခြင့္ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ လူျမင္ကြင္းမွာ ကခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာပဲ သူတုိ႔ ကရပါေတာ့တယ္။
`က်မထင္တာ ျမန္မာျပည္လူထု အတြက္ ျပႆနာႀကီး တခုက စိတ္ထဲ မလံုမၿခံဳျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒီလို စိတ္ထဲ မသန္႔ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္ဆံရာမွာလည္း အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အခုလို စိတ္မသန္႔ မလံုမၿခံဳ ျဖစ္ေနရင္ ဝန္တိုစိတ္ ေပၚလာတာပဲ။ တခါ မလံုၿခံဳတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါလည္း ရလာႏိုင္ေသးတယ္´
|
သူတုိ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ျမန္မာျပည္အစိုးရဟာ မေကာင္းေၾကာင္း ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြက တဆင့္ ကမၻာကို သတင္းျဖန္႔ဖို႔ ပါပဲ။ ျမန္မာလူမ်ဳိး အခ်င္းခ်င္း ေျပာဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
`သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ မီဒီယာေတြက လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ မရဘူး။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က ကမၻာလွည့္ ခရီးသည္ေတြက တဆင့္ သတင္းျဖန္႔ရတာေပါ့´ လို႔ ညီအကို ၃ ေယာက္ထဲမွာ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုလူေမာ္က ေျပာျပပါတယ္။ `ဒီလိုပြဲကေတာ့ က်ေနာ္တို႔က ခဲတလံုးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္ ပစ္ႏိုင္တာဗ်။ ပိုက္ဆံလည္း ရတယ္၊ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္လည္း ေအာင္ျမင္တယ္´ လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ပြဲကအျပန္ တည္းခိုရာ ဧည့္ရိပ္သာကိုအသြား အငွားကားေမာင္းသူနဲ႔ က်မ စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဒီညီအကိုထဲက တေယာက္ အခု သိပ္မကေတာ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ဒီလူက သူတုိ႔အိမ္မွာကတဲ့ပြဲ အပိတ္မခံရေအာင္ အစိုးရနဲ႔ နားလည္မႈယူထားတာလို႔ သူက ေျပာပါတယ္။
အငွားကားေပၚ တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ သြားေနတုန္း ကားေမာင္းသူက ဆက္ေျပာျပေနပါတယ္။ ဒီညီအကိုထဲက တေယာက္က အစိုးရကို ေၾကာက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက သူတုိ႔ကို ႏိုင္ငံေရး ေမးခြန္းေတြ ေမးလာတဲ့ ကမၻာလွည့္ခရီးသည္ေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို အစိုးရကို ေပးပါမယ္လို႔ ကတိေပးထားတာ။ သူတုိ႔ ျမန္မာျပည္ကျပန္ရင္ အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း မေရးႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတာလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။
ဒါ .. အေၾကာက္လြန္ေရာဂါပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူရႊင္ေတာ္ေတြကို က်မတို႔ ႏိုင္ငံေရးေမးခြန္းေတြ သူတို႔ေဖ်ာ္ေျဖေနတုန္း ေမးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူမွ က်မတို႔ဆီလာၿပီး ေမးလား စမ္းလား လုပ္တာမရွိပါဘူး။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးက လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အယံုအၾကည္မဲ့ေနၾကတယ္၊ သံသယပြားေနၾကတယ္ဆိုတာ ျပေနပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့လည္း က်မတို႔ရဲ႕ ဒီ အေတြ႔အၾကံဳေလးကို ျပန္ေျပာျပၿပီး ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။
`က်မထင္တာ ျမန္မာျပည္လူထုအတြက္ ျပႆနာႀကီးတခုက စိတ္ထဲ မလံုမၿခံဳျဖစ္ေနတာပဲ။ ဒီလို စိတ္ထဲမသန္႔ေတာ့ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဆက္ဆံရာမွာလည္း အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အခုလို စိတ္မသန္႔ မလံုမၿခံဳျဖစ္ေနရင္ ဝန္တိုစိတ္ ေပၚလာတာပဲ။ တခါ မလံုၿခံဳတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ အေၾကာက္လြန္ေရာဂါလည္း ရလာႏိုင္ေသးတယ္´ လို႔ ေဒၚစုက ရွင္းျပပါတယ္။
အငွားကားေမာင္းသူ ေျပာျပခဲ့တဲ့ သူ႔အထင္သူ႔စိတ္ကူးမွာ အဲဒီဝန္တိုစိတ္ေၾကာင့္ပဲ ေပၚထြက္ခဲ့တာလို႔ သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးညီအကိုက စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ပြဲကေနျခင္းသာျဖစ္ၿပီး၊ အလားတူပဲ အငွားကားေမာင္းသူကလည္း ကားေမာင္းေနတာပဲ ျဖစ္ပါသည္တဲ့။
ေနာက္ထပ္ ဒီလိုရွင္းျပခဲ့သူကေတာ့ ျပည္တြင္းသတင္းစာတေစာင္မွ သတင္းေထာက္ တေယာက္ပါ။ သူ႔ကို လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ အိမ္ေခါင္မုိးတခုေပၚ ေတြ႔ဆံုခဲ့ရတာပါ။
`ျမန္မာျပည္ထဲ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေကာလာဟလနဲ႔ ေတြ႔မွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သတင္းဖလွယ္လို႔မွ မရတာ၊ ဒီလိုေပါ့´ လို႔ သူက ဆုိပါတယ္။
ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ညီအကိုအေပၚထားတဲ့ ဒီလိုစိတ္မ်ဳိးေတြေၾကာင့္ အရာရာကို ဒီလိုပဲ ရႈျမင္ေနပါေတာ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေလး တခုခုေလာက္၊ ႏိုင္ငံေရးအျမင္သေဘာထားေလး တခုခုေလာက္ မပါလိုက္နဲ႔ တခါထဲ ပိတ္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေတြကိုလည္း အရမ္းတင္းက်ပ္ထားတယ္။ ခဏခဏလည္း အပိတ္ခံၾကရတယ္။ ဒီလိုအၾကာႀကီး ေနာက္ဆံုးပိတ္ခဲ့တာ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ အေရးအခင္းအတြင္းကပါ။ ဒီစည္းကမ္းေတြကို မလိုက္နာ ခ်ဳိးေဖာက္ခဲ့ရင္ ခံရမယ့္ ဆင္းရဲဒုကၡက မေသးပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခဲ့ရင္ ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ခံရမယ္။ အေျခအေနဆိုးလွတဲ့ ေထာင္ထဲမွာ ၁ဝ ႏွစ္ကေန ႏွစ္ ၆ဝ ေလာက္အထိ သြားေနရမယ္လို႔ ျမန္မာတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ တေယာက္က က်မကို ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ရွိေနေပမယ့္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူေတြကေတာ့ သူတို႔အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ေနတာပါပဲ။ ေျမေအာက္လွ်ဳိးသြားရတာပဲ ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမွ်ဟာ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းအသြင္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ျပည္တြင္းကေရာ ျပည္ပကပါ အဖြဲ႔အစည္းအေတာ္မ်ားမ်ား လူမႈကူညီေရးလုပ္ငန္းေတြ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါလာရင္ေတာ့ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိးပဲ လုပ္ၾကရပါတယ္။
သူတို႔လံုၿခံဳေရးေၾကာင့္ ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကို ဒီေနရာမွာ ထုတ္ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ ေျပာေနစရာေတာင္ မလိုပါ။ ဒီလိုအဖြဲ႔အစည္းေတြဟာ အလုပ္လုပ္ရာမွာ သိပ္သတိထားရတယ္လို႔ ရန္ကုန္က သံ႐ံုးတ႐ံုးရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားသံတမန္တေယာက္က ေျပာပါတယ္။
`အန္ဂ်ီအိုေတြ၊ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ သံ႐ံုးေတြဟာ သူတုိ႔လုပ္ရမယ့္ အလုပ္နဲ႔ သူတုိ႔ ျမန္မာျပည္တြင္း ဆက္ေနခြင့္ရဖို႔ အၾကားမွာ အေတာ္ ခ်ိန္ဆလုပ္ေနရတာ´ လို႔ သူက ေျပာျပပါတယ္။
က်မတို႔စိတ္ထဲ ေပၚလာတဲ့ ေမးခြန္းတခုက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ဘာ့လို႔ စစ္အစိုးရအတြက္ သတင္းေပးေတြ၊ သူလွ်ဳိေတြ လုပ္ေပးေနၾကတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာလူငယ္တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ တေယာက္က သူ႔အျမင္ကို အခုလို ေျပာျပလာပါတယ္။
`က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဒီ္မိုကေရစီအသစ္ ဆိုတာက တကယ့္ ဒီမိုကေရစီ အစစ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လူတိုင္း သိေနတာပါပဲ။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲ ဆိုတာ။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္အသစ္ မထည့္ဘဲ ေရေႏြး ထပ္ထည့္သလိုေပါ့´
|
`လူေတြက အာဏာလိုခ်င္လို႔ သတင္းေပးလုပ္ၾကတာ။ သူတို႔က အစိုးရနဲ႔ အေပးအယူ လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ တရားဝင္ မဟုတ္ေပမယ့္ ေလာင္းကစားဝိုင္း ေထာင္လို႔ရတယ္။ သတင္းေပးျဖစ္ရင္ အလုပ္အတြက္လည္း အာမခံခ်က္ ရွိတယ္။ ေက်းလက္မွာ အလုပ္ရဖို႔ ခက္တယ္ေလ´ လို႔ သူက ရွင္းျပပါတယ္။
က်မ ေနာက္ထပ္ တက္ၾကြလႈပ္ရွားသူ တေယာက္ကို ေမးမိပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္တာ သူတို႔ လိပ္ျပာသန္႔ရဲ႕လား၊ ဒီလိုလုပ္တာ မေကာင္းဘူးလို႔ေကာ မထင္ၾကဘူးလားလို႔။
ဒီေတာ့သူက ေဂ်ာ့ခ်္ေအာ္ဝဲလ္ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ေန႔မ်ားဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ကိုးကားၿပီး ျပန္ေျပာပါတယ္။ လူေတြစိတ္ထဲမွာ မေကာင္းမႈတခုခု လုပ္ၿပီးရင္ ေကာင္းမႈတခုခု ျပန္လုပ္လိုက္၊ ဒါဆို အျပစ္ေတြ ေက်တယ္လို႔ ထင္ေနၾကေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပပါတယ္။
က်မတို႔ကေတာ့ ဥေရာပႏိုင္ငံတခုကလာတဲ့ အျပင္က ေက်ာင္းသားေတြ။ ကိုယ့္ႏိုင္္ငံမွာ လြတ္လပ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီတို႔၊ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီတို႔ အလြယ္တကူရေနၾကတာဆုိေတာ့ စိတ္ထဲ သိပ္အေလးအနက္ မရွိသလိုပါဘဲ။ က်မတို႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး၊ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆီးၾကိဳခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ထဲက အေၾကာက္တရားကို ဘယ္လိုမ်ား ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ရပါ့မလဲလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။
အနည္းဆံုး မီဒီယာထဲမွာေတာ့ အေကာင္းဘက္ကို ေရွးရႈတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြအေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကတာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ က်မတို႔မလာခင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၂ဝ၁ဝ ေရြးေကာက္ပြဲေတြအေၾကာင္း ဖတ္ခဲ့မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အရပ္သားအစိုးရတရပ္ကို ေရြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ စစ္အစိုးရကလည္း ဒီအစိုးရကို တရားဝင္ အာဏာလႊဲေျပာင္းေပးၿပီးပါၿပီ။ ဒါက တရားဝင္ ေၾကညာထားတဲ့ သတင္းပါ။
ဒီေတာ့ အခုအစိုးရသစ္က အရင္က ေစာင့္ၾကည့္ေထာက္လွမ္းမႈမ်ဳိးကို အခု နည္းနည္း ေလွ်ာ့လိုက္ၿပီလား၊ ဆင္ဆာျဖတ္တာ ပိတ္တာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီလား။
ရလာတဲ့ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိးပါ။ တခ်ဳိ႕က ဒီအစိုးရသစ္ကို အေျပာင္းအလဲလို႔ ျမင္တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း နည္းနည္းပါးပါး တိုးတက္မႈရွိတယ္လို႔ ျမင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြႊး ညီအကို ကိုလူေမာ္နဲ႔ အျမင္တူၾကတာ မ်ားပါတယ္။ သူက `က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဒီ္မိုကေရစီအသစ္ဆိုတာက တကယ့္ ဒီမိုကေရစီအစစ္ မဟုတ္ဘူးဗ်။ လူတိုင္း သိေနတာပါပဲ။ ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြပဲဆိုတာ။ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုေတာ့ လက္ဖက္ေျခာက္အသစ္ မထည့္ဘဲ ေရေႏြးထပ္ထည့္သလိုေပါ့´ လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါမ်ဳိးက ခါးသက္သက္အရသာပဲ ရမွာပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့ အိမ္ခ်ဳပ္အၾကိမ္ၾကိမ္ က်ခံခဲ့ရတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေတာ့ ဥပေဒစိုးမိုးမႈ ရွိေစေရးကိုပဲ ေတာင္းဆိုေနပါတယ္။
`ပိုေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တရပ္ ရွိလာရင္ အဆင္ေျပသြားမယ္လို႔ က်မ ထင္ပါတယ္။ ျပစ္မႈတခုခုကို တကယ္မက်ဴးလြန္ရင္ အဖမ္းမခံရဘူးဆိုတာ သိေနရင္ ဘယ္သူမွ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္းကို မယံုသကၤာျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး´ လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း အျမင္သေဘာထားတခ်ဳိ႕ကိုပဲ ေျပာင္းလဲေစလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။
တကယ္စစ္မွန္တဲ့ အေျပာင္းအလဲအတြက္ အခ်ိန္ယူရဦးမွာပါ၊ ေၾကာက္စိတ္ဟာ လူထုရဲ႕ လူမႈေရး ယဥ္ေက်းမႈ စံတန္ဖိုးေတြနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္တယ္လို႔ သူယံုၾကည္ေၾကာင္းပါ ေျပာပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မွာပါ။
`တကယ္အေျပာင္းအလဲ ႀကီးႀကီးမားမား ေပၚဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ယူရမယ္။ ဒီမိုကေရစီ ယဥ္ေက်းမႈခုိင္မာဖို႔ အျမစ္တြယ္ဖို႔ ဆိုတာလည္း အခ်ိန္ယူရမယ္´ လို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
ေႏွးေကာင္းေႏွးေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲႀကီးတခု ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာေတာ့ က်မတို႔ သိေနၾကပါၿပီ။ လူငယ္ေတြဟာ လူငယ္အုပ္စုေလးေတြအျဖစ္ စုစည္းမိလာေနၾကပါတယ္။ လူသားခ်င္းစာနာတဲ့ လူမႈအေထာက္အကူျပဳ လုပ္ငန္းေတြ လွ်ဳိ႕ဝွက္ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ေတြကို ဒီအုပ္စုေလးေတြက လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီအုပ္စုေတြထဲက တခုရဲ႕ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္က က်မတို႔နဲ႔ ေတြ႔ဆံုတုန္း ေျပာတာက သူတုိ႔အရင္ မ်ဳိးဆက္ေတြက စစ္အစိုးရက ျပစ္ဒဏ္ႀကီးႀကီးမားမား ခ်ခဲ့လို႔ ႏိုင္ငံေရးစကား မေျပာၾကေတာ့ေၾကာင္းနဲ႔ သူတို႔ကေတာ့ လူထုအေျချပဳ လုပ္ငန္းေတြလုပ္ရင္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာ အႏၲရာယ္မမ်ားလွတာကို သိလာေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ သူဆိုလိုတာက လူငယ္အုပ္စု အမ်ားအျပားအၾကား လွ်ဳိ႕ဝွက္ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာကို ဆိုလိုတာပါ။
က်မတို႔လည္း ျပန္ခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ၁ဝ ရက္လံုးလံုး ႏိုင္ငံေရးအရ တက္ၾကြလွလူေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြ၊ အကူအညီေပးေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေက်ာင္းဆရာေတြ၊ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ အမႀကီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ပါ ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္၊ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ေစာင့္ၾကည့္ေထာက္လွမ္းတာေတြကို က်မတို႔လည္း ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ့ရၿပီ။ က်မတို႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ ေျပာတာ ၾကားခဲ့ရသလို၊ ကိုယ္တိုင္မ်က္စိနဲ႔လည္း တပ္အပ္ျမင္ခဲ့ရၿပီ။ ပန္းၿခံထဲမွာ၊ ေလဆိပ္မွာ၊ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပပ္ ဌာနခ်ဳပ္႐ံုးေရွ႕မွာ၊ က်မတုိ႔ကို ေျပာင္ပဲ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္ကေန မႏၲေလးအသြား ရထားေပၚမွာလည္း အခုလို ၾကံဳခဲ့ရတယ္။ ခုနေလးတင္ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ရဲ႕ အီးေမးလ္လိပ္စာကို မွတ္စုစာအုပ္ထုတ္ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ရွပ္အကီ်ၤအျဖဴဝတ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ အနားေရာက္လာၿပီး ဘယ္သြားမလို႔လဲ ေမးကာ သူ႔မွတ္စုစာအုပ္ထုတ္ ေရးမွတ္ေနတာကိုလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေတြ႔ၿပီးကတည္းက က်မတို႔ေျခလွမ္းလွမ္းသမွ် အကုန္ေစာင့္ၾကည့္ မွတ္တမ္းတင္ေနၿပီဆိုတာက ထင္ရွားလွပါတယ္။ တေယာက္ေယာက္ကို အႏၲရာယ္မျဖစ္ေစဘဲ ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုရာမွာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေၾကာင္းလည္း သိလာခဲ့ပါတယ္။
အန္တီနဲ႔ ေတြ႔အၿပီး ေနာက္တရက္မွာပဲ က်မတို႔ဆရာဆီ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္က ခရီးသြားေအဂ်င္စီကပါလို႔ ဆိုၿပီး ဖံုးဆက္လာပါတယ္။ သူက က်မတို႔အဖြဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဘယ္ေန႔ျပန္မယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္၊ ေလယာဥ္နဲ႔လား စသျဖင့္ ေမးလာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ဖုန္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အခုအျဖစ္အပ်က္ဟာ က်မတို႔ခရီးစဥ္အတြင္း ၾကံဳခဲ့ရသမွ် ထူးထူးဆန္းဆန္း အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲက တခုပါ။
ဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေထာက္လွမ္းခံရမႈကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကမထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုးမိနစ္အထိ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒိန္းမတ္ဆီ ထြက္ခြါဖို႔ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ေရြ႔ရွားေလွကားေပၚ တက္သြားေနတုန္းမွာပဲ အဝတ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္ထားသူ တေယာက္က က်မတို႔ကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတာကိုပါ ေတြ႔ရပါတယ္။ က်မတို႔ႏိုင္ငံကူးစာအုပ္ေတြ အစစ္ေဆးခံေနတုန္း က်မတို႔အားလံုး တဦးခ်င္းကို စိမ္ေျပနေျပ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခြင့္ သူ ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ က်မတို႔ ထြက္ခြါတာကို မတားပါဘူး။ က်မတုိ႔အိတ္ေတြကိုလည္း ဘယ္သူကမွ လာမစစ္ၾကပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး က်မတို႔အားလံုး ေလယာဥ္ေပၚ ေရာက္ၾကပါတယ္။ အစိုးရကို က်မတို႔ ဘာသတင္းအခ်က္အလက္မွ ေပးစရာ မလိုေတာ့ပါ။ မၾကာခင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္လည္း စကားေျပာႏိုင္ေတာ့မွာမို႔ က်မတို႔အားလံုး ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။
တေယာက္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို အၿမဲခံစားေနရတဲ့ ကမၻာေလာကထဲက ထြက္လာရတာကိုက က်မတို႔အတြက္ ထူးဆန္းတဲ့ ခံစားခ်က္တမ်ဳိးကို ျဖစ္ေပၚေစပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ ျမန္မာလူမ်ဳိး မိတ္ေဆြေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ အခုလို အကိုႀကီးက တခ်ိန္လံုး ေစာင့္မၾကည့္ေနေတာ့မယ့္ ႏိုင္ငံထဲမွာ ေနခြင့္ရေရးဆိုတဲ့ သူတုိ႔ရည္မွန္းခ်က္ကို တေန႔ေရာက္ပါ့မလား။ ဒါမွမဟုတ္ အစိုးရကို ေဝဖန္ေျပာဆုိမိလို႔ ေထာင္ထဲပဲ ေရာက္သြားၾကမလား။ မေတြးတတ္ေတာ့ပါ။
က်မတို႔ ဘာေတြ လုပ္ေပးႏိုင္ပါသလဲ။ က်မတို႔ဟာ တျခားတကမၻာကေန လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူငယ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြ ႐ုန္းကန္ တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကတဲ့ လြတ္လပ္မွ်တတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု ေပၚေပါက္ေရးမွာ က်မတို႔လည္း တခန္းတ႑ ပါဝင္ျဖည့္ဆီး ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မိပါေတာ့တယ္။
Add this page to your favorite Social Bookmarking websites
