Fwd: ျခံစည္းရိုး ၿဖဲဝင္သူမ်ား

---

ျခံစည္းရိုး ၿဖဲဝင္သူမ်ား အေၾကာင္း

Tuesday, 10 March 2009 20:17 administrator

လူငယ္ဆိုတာ "အိပ္မက္ေတြ ေဝစည္ရာ အနာဂါတ္ေတြ ပိုင္စိုးရာတဲ့" လူေကာင္ေလးမ်ား ထြားလို့ ႀကီးေကာင္ဝင္လာရင္ စြန့္စား တတ္ခ်င္ၾကတယ္၊ ေလာကကို ဒူးနဲ့ ေျပးတိုက္ၾကည့္ခ်င္တယ္၊

ေနာက္…. သူမ်ားနဲ့ မတူ ခ်င္ဖူး ေဖါက္ထြက္ခ်င္တယ္။

ဘာညာကြိကြ ပံုလာမေျပာနဲ့ ကိုယ္ၾကံုမွ ယံုခ်င္သူေတြ အခုပဲၾကည့္ေလ အထက္တန္း ေအာင္တယ္ ဆိုတာနဲ့ ေက်ာင္းတက္မယ္ လုပ္ေတာ့ လူစည္တဲ့ အခ်ိန္ေဈးထဲက အိမ္သာတံခါးမ်ားလို ပိတ္လိုက္ ဖြင့္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ စစ္အစိုးရရဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေတြေၾကာင့္ မထင္ရင္ မထင္သလို ေျပာတတ္တဲ့ ဉာဉ္ဆိုးရွိတဲ့ က်ေနာ့ကို အေမကေျပာတယ္ "နင္ဒီမွာ ၾကာၾကာေနရင္ နြားတံဆိပ္ ေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္ရၿပီး ဘဝတကၠသိုလ္ပဲ တက္ရမွာ" တဲ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ဝါေတြေၾကာင့္ မေျပာခ်င္ဖူး အလုပ္ေလးတခုခု လုပ္ခ်င္တယ္ လုပ္စရာအလုပ္က နတၴိ၊ ဒါေၾကာင့္ အကိုျဖစ္သူ ရွိရာ မေလးရွားကို အေမက တရန္ေအးတယ္ ဆိုၿပီး အေသျခာ ျပင္ဆင္ကာ လႊတ္လို့ လာခဲ့ရေတာ့တယ္၊ ဒီကေနပဲ Work Permit လွမ္းေလွ်ာက္တယ္ လူခံရွိေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ မ်က္စိဖြင့္ထားတယ္၊ နားစြင့္ထားတယ္၊ စကားတတ္ စာေရးနိုင္လာၿပီး ပါမစ္နဲ့ ၃ႏွစ္ေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ အခြင့္အလန္း သာတာနဲ့ ေၾကာ္ညာ ကုမၼဏီတခုမွာ အလုပ္ရပါတယ္၊ အီးတီ ( Employment Term of Foreign Worker ) ေရႊေရာင္ကဒ္ ကိုင္တဲ့ အဆင့္ေနရာ ရလာၿပီး မေလးရင္းဂစ္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္ ၃၀၀၀ နီးပါးရတဲ့ အလုပ္ကေလးတခု ရပါတယ္။ ၃ႏွစ္အတြင္း ခြင့္နဲ့ ရြာ၂ေခါက္ျပန္ျဖစ္တယ္၊ အဆင္ေျပတယ္လို့ ဆိုရမယ္၊ ေငြကလဲ အထိုက္အေလွ်ာက္စုမိ လူကလဲငယ္ေသး လက္ခေမာင္းကလဲ ခတ္ျပခ်င္ေသးေတာ့ ေျပာစရာေတာ့ ျဖစ္မလားပဲ သူမ်ားေတြ အဆင္မေျပၾကတဲ့ ေနရာမွာ ကိုယ္က အဆင္ေျပေတာ့ ဒီထက္ပိုၿပီး အိပ္မက္ေတြ ဆက္မက္ခ်င္ေသးလို့ အျမွင့္ကိုလွမ္းဖို့ ႀကိုးစားပါတယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္က မင္း အီးတီ ျဖစ္ေနတာပဲ ဒီမွာမေနနဲ့ အေနာက္သြာလို့ အၾကံျပုတာနဲ့ တႏွစ္ေလာက္ေငြစုၿပီး အဆက္အသြယ္ရွာေတာ့ ေကအယ္လ္ လို့ေခၚတဲ့ ကြာလာလမ္ပူက ႏွံ့စပ္တဲ့ ပြဲစားတဦးနဲ့ ခ်ိတ္မိပါတယ္။

အေမရိကား သြားမယ္ေပါ့၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို့ သိတဲ့အတိုင္း အေမရိကားဆိုတာ အေပၚလမ္းက သြားရလာရ ခက္တယ္ အမွန္ေတာ့ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားလို့ေလ၊ ဒီေတာ့ ျခံုစည္းရိုးၿဖဲဝင္မယ္ ဆိုၿပီး ပြဲစားလိုက္ခ်ိတ္ေတာ့ ခ်င္းေတြ ဝင္တတ္တဲ့ က်ူးဘား၊ မကၠဆီကို၊ အေပါက္ထက္ မကၠဆီကို နဲ့ ဂြာတီးမာလာ နားက ကာရစ္ဘီယံ ပင္လယ္ကို ေမးတင္ထားတဲ့ ဘလိဇ္ ( Belize ) လမ္းေၾကာင္းကို ေရြးျဖစ္ပါတယ္၊ ဘလိဇ္မွာ ရွိတဲ့ ျမန္မာပြဲစား လင္မယား၂ေယာက္နဲ့လဲ အဆက္သြယ္ရ ခ်ိတ္မိပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ခရီးစဉ္ဆြဲျဖစ္ပါတယ္။

မကၠဆီကို နဲ့ ဘလိဇ္ ဗီဇာကိစၥေတြ အတြက္ မက်ြမ္းက်င္လို့ မ်ားတယ္ ထင္ရေပမဲ့ ပြဲစားကို အစိမ္း ၂၀၀၀ ေပးၿပီးေတာ့ ဂ်လန္း တြန္ရာဇတ္က သံရံုးမွာ ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ ဘလိဇ္ ဗီဇာကိုေတာ့ ဘလိဇ္မွာရွိတဲ့ ပြဲစား လင္မယားကေနပဲ ဟိုမွာ ေတာင္းေပးလို့ ရေတာ့ ( အမွန္ေတာ့ မေလးမွာ ဘလိဇ္ ဗီဇာက မေလး၅၀၀ ေလာက္ပဲကုန္တာပါ ) မကၠဆီကို သံရံုးမွာ ဘလိဇ္သြားမဲ့ တိုးရစ္ဗီဇာကို မကၠဆီကို ျဖတ္ၿပီး ဘလိဇ္ကိုကားနဲ့ ဝင္မယ္ ဆိုတဲ့ Reason ျပၿပီး ေလွ်ာက္ပါတယ္၊ မကၠဆီကို အသြား လက္မွတ္သာပါၿပီး ဘလိဇ္ကေန လာရာလမ္း ႒ာေနျပန္မဲ့ လက္မွတ္ျပပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မကၠဆီကိုကေန ဘလိဇ္ကို ကားနဲ့ ျဖတ္သြားမဲ့ လက္မွတ္ မပါတာနဲ့ သံရံုးက ျပန္ဝယ္ခိုင္းပါတယ္၊ ဒီကတည္းက ပြဲစားစီစဉ္မႈ လြဲေနတာ သတိေတာ့ ထားမိပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဘလိဇ္ပြဲစားကို ကားလက္မွတ္ဝယ္ ခိုင္းၿပီး သံရံုးထပ္သြားေတာ့ Reject ထိသြားပါတယ္၊ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ ေလယာဉ္လက္မွတ္နဲ့ ကားလက္မွတ္ ရက္စြဲေတြ ကြာေနလို့ပါပဲ၊ အဲဒီမွာပဲ "ေဗထိ" ဆိုတာနဲ့ ပတ္မႀကီး တက္နင္းတဲ့ က်ေနာ္ ပြဲစားဖိုး အစိမ္း၂၀၀၀ မကၠဆီကို ဗီဇာမရပဲ ပလံု သြားပါေတာ့တယ္။

ဒီလိုလဲ ျဖစ္သလို နယ္စပ္ေက်ာ္ၾကတဲ့ မကၠဆီကန္ေတြ

ဒီလိုနဲ့ ေတြေဝ မေနေတာ့ပဲ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး ဆိုၿပီး ရထားတဲ့ ဗီဇာရွိရာ ဘလိဇ္ကိုပဲ တန္းလာလိုက္ပါတယ္၊ လာတဲ့ၿမို့က ဘလိဇ္စီးတီးပါ၊ ေလယာဉ္လက္မွတ္က အစိမ္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္ပါတယ္၊ ကြာလာလမ္ပူ နိုင္ငံတကာေလဆိပ္ ဆီပန္းကေန နယ္သာလန္ အမ္စတာဒမ္ဆီကို သြားပါတယ္၊ ၿပီးမွ တကၠဆတ္ ဟူစတန္ကိုဝင္ၿပီး အေမရိကန္ အေငြ႕အသက္ေလးမ်ား ရေအာင္ ေလယာဉ္က တေထာက္ နားေပးပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေလယာဉ္စီးခ်ိန္ နာရီ၃၀ ေလာက္ၾကာမွ ဘလိဇ္စီးတီးကို ေရာက္ပါတယ္ ေရာက္တာနဲ့ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ စာအုပ္ၾကည့္ၿပီး နီရဲေနတာဆိုေတာ့ စားဖို့ေသာက္ဖို့ ေဒၚလာ၂၅၀ေပးမွ ဝင္ခြင့္ျပုပါတယ္။ ဗီဇာပါတာေတာင္ မ်က္ႏွာငယ္ရ ရွာပါတယ္။

ဘလိဇ္ ပြဲစား ဆီေရာက္ၿပီး ၂ပါတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အေမရိကားပို့ဖို့ ဝါးတားတား လုပ္လာပါတယ္၊ သူတို့လဲ အေမရိကားဝင္ဖို့ လုပ္ေနတဲ့ သူေတြဆိုတာ မ်က္ဝါးထင္ထင္ သိလာရတယ္၊ ဘလိဇ္ နိုင္ငံအေၾကာင္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာခ်င္တယ္ စာအုပ္ေပၚက အေၾကာင္းေတာ့ မဟုတ္ဖူး လက္ေတြ႕ၾကံုခဲ့ရတုန္းက သိခဲ့ရတာေတြေပါ့၊ ကာရီဘီယံ ပင္လယ္ကို ေမးတင္ထားေတာ့ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္း၊ အပန္းေျဖတဲ့ ေနရာေတြ အလြန္လွတယ္၊ ေရွးမာယာ ယဉ္ေက်းမႈစြက္ထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္စိုင္ေတြနဲ့ ထြင္းထုတားတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းေတြ၊ ယစ္ပူေဇာ္ရာေနရာေတြ၊ မွတ္ေက်ာက္တိုင္ေတြ ရွိေနေသးေတာ့ တိုးရစ္ေတြ အဝင္အထြက္ အမ်ားအျပား ရွိတယ္၊ စကၤာပူလိုပဲ သဘာဝ သယံဇာတ ဘာမွရွိတာ မဟုတ္ဖူး၊ ၿဗိတိသွ် ကိုလိုနီ ျဖစ္ဖူးေတာ့ သူမ်ား အားကိုးရတယ္လို့ ဆိုတယ္။

အေမရိကားဖက္ကို မကၠဆီကိုမွ တရားဝင္ ျဖတ္မဲ့ နိုဂါးလစ္(စ္) အေကာက္ခြန္ႏွင့္ လ.ဝ.က ဂိတ္

အဲဒီနိုင္ငံမွာ အဓိကေနၾကတာ စပိန္စကားေျပာတဲ့ မကၠဆီကန္ေတြနည္းၿပီး မာယာဆိုတဲ့ ေရွးက်တဲ့ လက္တင္ လူမ်ုိးေတြရယ္၊ အာဖရိက ကေန ၿဗိတိသွ်တို့ေခၚလာတဲ့ အာဖရိကန္က်ြန္ လက္က်န္ေတြပဲ ရွိတာပါ၊ လုတာယက္တာေတြလဲ ရွိတယ္၊ ကုန္စံုဆိုင္ေတြဆို တခ်ိန္က ရခိုင္ျပည္မွာ ကုလားေတြ စီးပြားေရးလုပ္ သလိုပဲ ဆိုင္ေရွ့မွာ လက္ထိုးေပါက္ပဲ ထားၿပီးေရာင္းတယ္၊ လိုခ်င္တာေျပာ ပိုက္ဆံထည့္ေပး ပစၥည္းရမယ္ ဒီလို … လုမွာစိုးလို့ပါ၊ ထူးျခားတာက နိုင္ငံျခားသားေတြကို လုယက္တာ မရွိဖူး။ နိုင္ငံသားေတြ စီးပြားေရးလုပ္ခြင့္ မရွိဖူးလို့ သိရတယ္၊ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ့ေတြရဲ့ အေျခခံဥပေဒ သက္ေရာက္ ေနေသးပံုလဲ ရတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ၾကည့္လိုက္ တရုတ္ေတြ၊ အလွကုန္နဲ့ ကုန္စံုဆိုင္ေတြက အိႏၵိယကုလားေတြ ႀကီးစိုးေနတာ ေတြ႕ရတယ္၊ သူ့နိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ခြင့္ အတြက္က လုပ္ငန္းရွင္တေယာက္က ေထာက္ခံရင္ Work Permit ရသလို၊ ေလးငါး ေျခာက္လေလာက္ေနတာနဲ့ နိုင္ငံသားခံယူခြင့္ ရွိတယ္၊ ဓနသဟာယ နိုင္ငံက စာအုပ္နဲ့လာတဲ့ သူဆို အေမရိကန္ ေဒၚလာ ရာဂဏန္းႀကီး ေလာက္နဲ့ နိုင္ငံသား ျဖစ္တယ္၊ ေရႊေတြ ၾကေတာ့ ေလးေထာင္ေလာက္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတယ္၊ ဘာလို့ နိုင္ငံသားေလွ်ာက္လဲ ဆိုတာက သူ့နိုင္ငံသား စာအုပ္နဲ့ ဆိုယင္ ခိုင္တယ္ေလ၊ ဥေရာပလား? Without ဗြီဇာနဲ့ ဥဒဟို ဝင္ထြက္လို့ရတယ္၊ အေမရိကန္လဲ ဗြီဇာလဲ ေလွ်ာက္ရလြယ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ပါ.... ခဏ မွီတဲ့ သေဘာေပါ့။

မာယာ ယဉ္ေက်းမႈ ထြန္းကားတဲ့ ဘလိဇ္က မိုးနတ္မင္း ဘုရားေက်ာင္း

သူ့နိုင္ငံမွာက ဘာမွမထြက္၊ စီးပြားေကာင္းတဲ့ အေမရိကားထဲ လက္တင္အေမရိကားက ေဆးပို့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေနရတာဆိုေတာ့ ရဲေတာင္ မကၠဆီကိုက ကာတယ္လ္ ဂိုဏ္းကို ေၾကာက္ေနရတယ္၊ ကိုလံဘီယာက မယ္ဒလင္းဂိုဏ္းတို့ၿပို ကြဲၿပီးေနာက္ ကာတယ္လ္က တန္ခိုးထြားလာတာကိုး၊ တေန့ကေတာင္ မကၠဆီကိုမွာ ဂိုဏ္းစစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာ ရဲက လက္မႈိင္ခ်ေနရတယ္၊ သူတို့က ရဲေတြထက္ လက္နက္ေတြ ေကာင္းလို့ ဆိုပဲ၊ ေနာက္ … ဘလိဇ္ အစိုးရက ထိုင္ဝမ္အစိုးရဆီက ေငြေခ်းထားၿပီး အသက္ရွင္ေနရတာလို့ အရပ္ လက္ထိုးဇါတ္အရ ေျပာၾကတာပဲ။

ဒါနဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ တရက္ .... ဘလိဇ္စီးတီးမွာ ျမန္မာျပည္ ေမၿမို့ဖက္က ဇာတိျဖစ္တဲ့ အဲဒီ နိုင္ငံသား ျဖစ္ေနတဲ့ ကုလားႀကီးတေယာက္ သြားေတြ႕ၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္ရပါတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ပြဲစားလင္မယား အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိရပါေတာ့တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ … တေန့ထက္ တေန့ ၿငိုျငင္မႈေတြ ျပလာၿပီး ဒီမွာေနလို့ မရေတာ့ဖူး! ကိုယ့္ဟာကို သြားေတာ့ လို့ ေျပာတာနဲ့ မေလးမွာက်န္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတခ်ုိ့ကို ဒီပြဲစားနဲ့ မလုပ္ေတာ့ဖို့ လွမ္းတားလိုက္ၿပီး၊ ကုလားႀကီး အကူအညီနဲ့ အဆက္အသြယ္ ရွာရပါေတာ့တယ္၊ ဘလိဇ္ကေန အေမရိကား အထိသြားတာ ၂မ်ုိးရွိပါတယ္၊ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ေသာင္း ေလာက္ေပးယင္ ဘလိဇ္၊ မကၠဆီကန္ အင္မီဂေရးရွင္းတို့ လူပြဲစားနဲ့ ေပါင္းၿပီး ေလယာဉ္နဲ့ မကၠဆီကိုနယ္စပ္ မြန္တာေရး၊ မြန္တာေရးက တဆင့္ အေမရိကား တကၠဆတ္၊ ဟူစတန္အထိ ပို့ေပးတဲ့ ပြဲစားရွိပါတယ္၊ ေငြသိပ္ မတတ္နိုင္တဲ့ သူေတြဆိုေတာ့ ဘလိဇ္ကေန မကၠဆီကို ကူး မကၠဆီကို နယ္စပ္အထိ ေရာက္ေအာင္ထပ္သြားၿပီး၊ အေမရိကားကို ျခံစည္းရိုး ၿဖဲဝင္ၾကရတာပါ။ တာထြက္ၿပီဆိုတာနဲ့ ဘလိဇ္စီးတီးကေန ေျမာက္ဖက္ကို အေဝးေျပးလမ္းမ အတိုင္း ေထာင္တက္ၿပီး မကၠဆီကို အေဝးေျပးလမ္းမႀကီး ၁၈၆ နဲ့ ၃၀၇ တို့ဆံုတဲ့ ဘလိဇ္ - မကၠဆီကိုနယ္စပ္ၿမို့ ခ်ာတူးမာ ( Chetumal ) ဆီကို ပြဲစားက ပို့ေပးပါတယ္၊ ဒီအခ်ိန္က်ေနာ့မွာ မကၠဆီကို ဗီဇာမပါဖူးေနာ္၊ ေပါေခ်ာင္ေကာင္း လိုက္တတ္တဲ့ ဗမာေတြ အက်င့္အတိုင္းမို့ ေဈးေပါေပါနဲ့ လမ္းျပ ႒ားလာၿပီး မကၠဆီကိုထဲေရာက္ အေမရိကန္နယ္စပ္ေရာက္မဲ့ ကားလက္မွတ္ဝယ္ ကားဂိတ္မွာမွ ေငြေခ်မယ္လို့ ေျပာထားေပမဲ့ လမ္းျပပြဲစားက နယ္ျခားေက်ာ္ၿပီးခါစမွာ ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ေငြလဲရခက္တယ္ ဘာတယ္နဲ့ ရစ္ေနေတာ့ အားနာၿပီး ေငြေပးလိုက္တယ္၊ ဒီတင္ အဲဒီနယ္ျခားၿမို့ အဝင္ အေဝးေျပး လမ္းမႀကီးေပၚ ပစ္ထား ခဲ့ပါေလေရာ၊ အေဝးေျပးလမ္းမေပၚ ဟိုေငးဒီေငး လုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့မွာ အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ ညေနေလာက္မွာ တကၠဆီ ကားတစင္းေတြ႕ၿပီး ကားသမားက ဘယ္သြားမလဲေပါ့၊ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ညနက္ေတာ့မယ္ လူၾကည့္ေတာ့ နိုင္ငံျခားသားမွန္း သိေတာ့ အဘိုးႀကီးက မကၠဆီကိုဗီဇာ ပါလားေမးပါတယ္၊ မပါဖူးဆိုေတာ့ ဟာ … မင္း ခ်ာတူးမာၿမို့ ထဲကိုဝင္မရဖူး၊ ေရွ့မွာ ရဲဂိတ္ရွိတယ္ မင္းဂိတ္ကိုေက်ာ္ဖို့ ၁၀မိုင္ေလာက္ ပတ္ေလွ်ာက္ရမွာ အဲတာမွ ကားဂိတ္ေရာက္မွာလို့ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္လဲ ေမွာင္ေနၿပီမို့ တကၠစီသမား အဘိုးႀကီးကို ငါ့ကို ေဟာ္တယ္တခုဆီ ပို့ေပးပါလား? ဆိုေတာ့ လာလာ … ေဟာ္တယ္ေတာ့ မရွိဖူး၊ ၂၄နာရီဆိုင္ တခုကို ဟိုင္းေဝးလမ္း ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ၿပီး ေခၚသြားပါေတာ့တယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ တကၠစီသမားအဘိုးႀကီးက အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေတြ ေဘးက ထရပ္ကားေတြ ညအိပ္တတ္တဲ့ ေနရာက သူ့သူငယ္ခ်င္ဆိုင္မွာ အပ္ထားေပးေတာ့ ဆိုင္မွာ ညအိပ္ေဈးေရာင္း ေပးတဲ့ မကၠဆီကန္ ေကာင္ေလးက ပစၥည္းေတြေလွာင္တဲ့ ဂိုေဒါင္ထဲ ေခၚသြားၿပီး သူလဲ အဲဒီမွာပဲ ပုခက္နဲ့ အိပ္ေၾကာင္း ခင္ဗ်ားလဲ ဒီမွာပဲအိပ္ဆို ေနရာ ေပးရွာပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ဒီမကၠဆီကို ျဖတ္မဲ့ခရီးကိုလဲ မေလးကေန ဘလိဇ္အထိ ေရာက္ေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ပြဲစားလင္မယားပဲ စီစဉ္ေပးခဲ့တာ မိုက္တြင္းႀကီးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္၊ အဲဒီဆိုင္မွာ ေနခ်ိန္အတြင္း ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ ပြဲစားလင္မယား ဖုန္းလံုးဝ မကိုင္ေတာ့ ပါဖူး။

ဘလိဇ္က လုမွာ ေၾကာက္လို့ သံဗန္းေတြ ကာရံကာ ေဈးေရာင္းတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္

ဒါနဲ့ နိုင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ့ ကုလားႀကီးကို သတိရလို့ ဆက္သြယ္ေတာ့ သူက မကၠဆီကိုနဲ့ ဘလိဇ္ၾကားက ဖရီးဇုန္မွာ စီးကရက္ေတြ ဝယ္ၿပီး၊ ဘလိဇ္စီးတီးမွာ ေဈးလာေရာင္းရင္ ဝယ္အားေပးေနၾက ကုလားႀကီး မိတ္ေဆြ မကၠဆီကန္ဆီ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေတာ့ ၂ရက္ ၃ရက္အၾကာမွာ လာႀကိုၿပီး သူ့အိမ္ေခၚသြားပါတယ္၊ သူ့အိမ္မွာ အေမရိကားကိုဝင္ဖို့ ခ်ိတ္ေတာ့ ၂ပါတ္ေလာက္ၾကာမွာ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ မကၠဆီကို ေျမပံု ေအာက္ဆံုးပိုင္းက ခ်ာတူးမာၿမို့က ခရိယာန္မိသားစု အသင္းတဖြဲ့ကေန မကၠဆီကို တနိုင္ငံလံုးကို အလည္အပါတ္ခရီးသြားမဲ့ အဖြဲ့တဖြဲ့မွာ လိုက္ပါေပးဖို့ ကုလားႀကီးသူငယ္ခ်င္း မကၠဆီကန္ အဘိုးႀကီးကေန စီစဉ္ေပးပါတယ္၊ အေမရိကန္ နယ္စပ္အထိ ေဒၚလာ ၄၀၀၀ ေတာင္းပါတယ္၊ ၂၀၀၀ က အခုေပးၿပီး ၂၀၀၀ က နယ္စပ္ေရာက္မွ ေပးရမွာပါ၊ ဘာလို့ ဒီလိုလုပ္ရလဲ ဆိုတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္ မကၠဆီကိုနိုင္ငံထဲက ၿမို့အဝင္ အထြက္ဂိတ္ေတြမွာ စပန္ေညာ္ (စပိန္) လို မေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ့အဖို့ အေမရိကန္ နယ္စပ္မေျပာနဲ့ ေနာက္တၿမို့ေတာင္ ကူးခြင့္ မသာပါဖူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီဘုရားဖူးယာဉ္ဟာ ၿမို့ေတြ ရြာေတြျဖတ္ ဘုရားေက်ာင္းေတြ ဝင္ဖူး ဂိတ္ေတြမွာေတာ့ အစစ္အေဆးက ဘုရားဖူးကား ျဖစ္တာရယ္၊ က်ေနာ္ထိုင္တဲ့ ေဂ်ာင္က်က် ေနရာရယ္ ဒီအခ်ိန္ မကၠဆီကိုၿမို့ေတာ္ မကၠဆီကိုစီးတီးမွာ သူတို့ ဘာသာေရး ပြဲေတာ္ႀကီး တခု အႀကီးအက်ယ္ ရွိေနတာ ေပါင္းၿပီး ၿမို့တိုင္းရြာတိုင္းက အစစ္အေဆး ေတြကေန လြတ္လာခဲ့ပါတယ္၊ အေမရိကန္ နယ္ျခားနဲ့ တရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ခရီးရွိမဲ့ ဇကါတက္ကပ္(စ္)ၿမို့ ( Zacatecas ) ေရာက္ေတာ့ ခရီးသြား ရက္ၾကာလာတာရယ္၊ ကားမွာ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကနဲ့ ပစၥည္းပိုမ်ားလာတာကို အေၾကာင္းျပုၿပီး ကားဒရိုင္ဘာက က်ေနာ္ မကၠဆီကန္ မဟုတ္ပဲ ကားေပၚပါလာတာ သတိထားမိေတာ့ စီစဉ္ေပးလိုက္တဲ့ မကၠဆီကန္ အဘိုးႀကီး သူငယ္ခ်င္း အခု ခရီးစဉ္ကို စီစဉ္သူ နဲ့ ကားစပါယ္ယာကို ဒရိုင္ဘာလဲျဖစ္ ပိုင္ရွင္လဲ ျဖစ္တဲ့သူက ဆူၿပီး အဲဒီၿမို့မွာပဲ …က်ေနာ္ဟာ၊ ေဟာ့ဒီ …. ေမာင္ဘုန္း .. Alone ျဖစ္က်န္ခဲ့ပါတယ္။

ေဟာ္တယ္တခုမွာ တရက္ ေဒၚလာ ၅၀ ေပးၿပီးေနကာ ပြဲစားေတြ ခ်ိတ္ယူေတာ့၊ ပြဲစားေတြက အဲဒီ ေနရာေတြကေန ေက်ာ္ရင္ အေမရိကားထဲ မူးယစ္ေဆးျဖန့္ပို့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြ ျဖစ္လို့ အေမရိကန္ DEA က အေထာက္အပံ့ျပုထားတဲ့ စစ္ေဆးေရး ဂိတ္ေတြမ်ားလို့ စပိန္လို မေျပာတတ္သူကို ေခၚဖို့အတြက္ ျငင္းၾကပါတယ္ နယ္စပ္အထိသာ လာၾကဖို့ ပြဲစားေတြက ေျပာပါတယ္၊ ဒီေတာ့ အေမရိကားထဲက အသိေတြ လွမ္းခ်ိတ္ အကူညီေတာင္းေတာ့ တလေက်ာ္ေလာက္မွ အေမရိကားက မိတ္ေဆြတေယာက္ လွမ္းခ်ိတ္ေပးလို့၊ မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ႒ားေနတဲ့ မကၠဆီကန္ သြားဆရာဝန္တေယာက္ ဇကါတကၠပ္ၿမို့ ကေန လာေခၚကာ ဘယ္သူမွ မေခၚရဲတဲ့လမ္းကို ဘတ္(စ္)ကားလမ္းေၾကာင္းနဲ့ က်ေနာ့ကို ေခၚခဲ့ပါေတာ့တယ္၊ အေမရိကား - အရီဇိုးနား နယ္စပ္က နိုဂါးလိ(စ္)ၿမို့အထိ ပို့ေပးမယ္ဆိုပါတယ္၊ အဲဒီ ဆရာဝန္က တခုပဲ ေတာင္းဆိုပါတယ္၊ လမ္းမွာ စစ္ေဆးခဲ့ရင္ သူေခၚတယ္လို့ မေျပာဖို့ ဒီအလုပ္ဟာ အလြန္ အနၲရာယ္မ်ားတယ္လို့ ေတာင္းဆိုတာပါပဲ။

ဖယ္ဒရယ္ ေအးဂ်င့္က ခဏ ခဏ ေဖါက္ခံရတဲ့ သံဗန္းျခံစည္းရိုးေတြကို ျပေနပံု 

လမ္းမွာလား? စစ္တာေပါ့ … ဘတ္(စ္)ေပၚက အသက္ႀကီးပိုင္းနဲ့ အမ်ုိးသမီး ေတြကလြဲလို့ က်န္တာေတြက ပိုက္စိပ္တိုက္ပဲ၊ အေမရိကားနားနီးေလ one by one ျဖစ္ေလဘဲေပါ့၊ တခ်ုိ့ အေစာပိုင္းဂိတ္ေတြမွာ က်ေနာ့ကို ေက်ာ္ၿပီး မေမးတာေတြရွိခဲ့ၿပီး ၾကံုခဲ့ပါတယ္၊ အေမရိကား ျခံစည္းရိုးနား နီးလာေတာ့ ကားေတြေပၚက ဆင္းၿပီး အစစ္ခံရတာေတြ ရွိလာပါတယ္၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ အျဖစ္ဆံုးကေတာ့ မကၠဆီကို ဟိုင္းေဝးအမွတ္ ၁၅ D နဲ့ အမွတ္၂ လမ္းမႀကီး ခဏေပါင္းသြားတဲ့ ဆန္တာ အန္နာ (Santa Ana)ဂိတ္မွာပါပဲ၊ ဂိတ္ထဲေခၚစစ္ေတာ့ က်ေနာ့ အလွည့္ေရာက္မွာ စကားေျပာတာနဲ့ သိေနၿပီ မင္း … ျခံစည္းရိုးေက်ာ္မလို့ မဟုတ္လား? ေမးေတာ့ ဟုတ္တယ္လို့ ေျဖလိုက္ရေတာ့တယ္၊ အေထာက္အထားဆိုတာနဲ့ ဒီေတာ့ Passport စာအုပ္ထုတ္ျပေတာ့ ဗီဇာမပါတာနဲ့ သူတို့ ဗိုလ္ႀကီးဆီ ေခၚသြားတယ္ သူ့ဗိုလ္ႀကီးက စာအုပ္ေတာင္ မကိုင္ၾကည့္ဖူး၊ ဆရာႀကီး အထာနဲ့ မင္း… ခ်ီးနား(China)လားလို့ ေမးေတာ့ ေရာေသာ ေပါေသာ လုပ္ၿပီး ဟုတ္တယ္ ေျဖလိုက္တယ္၊ မင္း ဗီဇာမပါတာနဲ့တင္ ဖမ္းလို့ ရၿပီ ေျပာေတာ့ မလုပ္ပါနဲ့ ဗိုလ္ႀကီးရယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက အစိမ္း၃၀၀ ထုတ္ေပးေတာ့၊ အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးက ပိုက္ဆံေတာင္ မကိုင္ၾကည့္ဖူး အေမရိကားမွာ အမ်ုိးရွိလား ? လို့ထပ္ေမးတယ္၊ မိဘေတြရွိတယ္လို့ ပါးစပ္ထဲ အဆင္ေျပသလို ေျဖေတာ့ … ေအး…ေအး ၁၅၀ ျပန္ယူသြား ဟိုဖက္ေရာက္ရင္ ကုန္ဦးမွာ ေဟာ္တယ္ စရိတ္ရွိေသးတယ္ ဆိုၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးခဲ့တယ္။ ဂိတ္ကထြက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ က်လိက်လိ ျဖစ္ၿပီး ႀကိမ္းဝါးလိုက္တယ္ …. ငါလာၿပီ … ေဟ့ …အေမရိကားလို့။

အေမရိကန္ မကၠဆီကို နယ္စပ္ႏွင့္ ျခံစည္းရိုး

အမွတ္၂ နဲ့ အမွတ္ ၁၅ D လမ္းမႀကီး ပူးရာကေန ခြာၿပီး နိုဂါလစ္ဆီ တိုက္ရိုက္ ဦးခိုက္ေနတဲ့ အမွတ္ ၁၅D လမ္းမ သတ္သတ္ခြာထြက္သြားတဲ့ လမ္းဆံု အင္မာရစ္ ( Imuris ) ၿမို့ စစ္တပ္ဂိတ္မွာလဲ ကားရပ္လို့ စစ္မလို့ လုပ္ေနတုန္း ရွိေသးတယ္ ဘတ္(စ္)ကား ေနာက္က ကားက ေၾကာက္အားလန့္အားနဲ့ ျပန္ေကြ႕ေမာင္းေျပးလို့ အဲဒီကားလိုက္ဖမ္းဖို့ အာရုံမ်ားေနၾကတာနဲ့ ထပ္ၿပီး လြတ္လာခဲ့ကာ သံတံတိုင္းေတြ ကြန္ကရစ္နံရံ အျမင့္ႀကီးေတြ ကာရံၿပီး ၿမို့ေလးကို ၂ျခမ္းခြဲထားသလို ျမင္ရတဲ့ နိုဂါးလစ္ ( Nogales ) ၿမို့ဆီကို ဆိုက္ေရာက္လာ ခဲ့ေတာ့တယ္။ အေမရိကားကို ကူးမဲ့ညမွာ လိုက္ပို့ေပးတဲ့ ဆရာဝန္က ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ၿပီး အေမရိကား အရီဇိုးနားျပည္နယ္ထဲက တပ္ဂ္ဆန္ၿမို့ အထိလိုက္ပို့ ေပးမဲ့ ပြဲစားကို ရွာေပးၿပီး သူျပန္သြားပါတယ္၊ ညၾကေတာ့ အဲဒီ နိုဂါလစ္ၿမို့ အနီးက ျခံစည္းရိုး အျမင့္ႀကီးေတြကေန မေက်ာ္ပဲ ၿမို့ျပင္ထြက္ၿပီး လူအေတာ္ျပတ္တဲ့ ေတာစပ္စပ္ေနရာမွာ ျခံစည္းရိုးၿဖဲ ဝင္မလို့လုပ္ေနတုန္း မကၠဆီကို နယ္ျခားေစာင့္တပ္ ျမင္လို့ ေျပးၾကတာ သူတို့က ကားနဲ့လိုက္ေတာ့ ခဏေလးနဲ့မိၿပီး ဖမ္းခံထိျပန္ပါတယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ မကၠဆီကို ေကာင္ေလးတေယာက္ရယ္၊ လမ္ေလွ်ာက္ပြဲစားရယ္ပါ။ ဖမ္းမိျပန္ေတာ့ စစ္သားေတြက ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ က်န္ေနတဲ့ ေဒၚလာ ၂၀ နဲ့ ဘလိဇ္ကယူလာတဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းေလး ယူၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္တယ္၊ ေနာက္သူတို့က က်ေနာ္ပါလာတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ကို မယူသြားနဲ့လို့ ေျပာတယ္ ဒီေစတနာ ေနာက္မွသိရတာပါ၊ ဒီဖက္လမ္းက သြားလို့ ပြဲစားကို ထပ္ညႊန္ျပေနတာေတာင္ ေတြ႕လိုက္ရေသး၊ သြပ္ဆူးႀကိုးေတြ ၿဖဲဝင္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ပြဲစားကို ေမးလိုက္တယ္ ငါတို့ ဆံုရပ္ ဘယ္ႏွစ္နာရီေလွ်ာက္ရမလဲ ဆိုေတာ့ နာရီဝက္၊ ၁နာရီေလာက္ပဲ ေျပာတယ္၊ နားၾကားပဲ လြဲသလားမသိ တညလံုးတေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္းနဲ့ ျဖတ္ရင္း၊ ေခြးေဟာင္သံေတြၾကားရင္ ခဏခဏ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ ဝပ္လို့ အေျခအေနေစာင့္ၾကည့္ ရတာလဲ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဒီလိုနဲ့ မနက္သာ မိုးစင္စင္ လင္းသြားတယ္ တညလံုး ေရေသာက္စရာမရွိပဲ ျဖတ္လာခဲ့ၾကတာ၊ အေမရိကန္ထဲ ေရာက္ေနၿပီး ခ်ိန္းထားတဲ့ တကၠစီလာႀကိုမဲ့ ဟိုင္းေဝးဆီ ေဇာေတြနဲ့ ခ်ဉ္းကပ္လာ ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ရင္၂ျခမ္းခြဲထား သလို တံတိုင္းေတြ ကာထားတဲ့ နိုဂါးလိ(စ္)ၿမို့ေလး

မနက္ လင္းခါစမွာ ဟတ္စကီးေတြ ေခါက္တို့ ေခါက္ျပန္ ကပ္ဝဲၿပီး ပ်ံေနတာေတြ႕ေတာ့ လူ ခါးတဝက္ေလာက္ ျမင့္တဲ့ ကနၲာရ ဆူးခ်ုံပုတ္ေတြထဲ အသံၾကားတာနဲ့ ၂ခါေလာက္ ေျပေးျပးဝင္ပုန္း ခဲ့ရေသးတယ္၊ ဆူးေတြ ျခစ္ျပုတာေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ မနက္ ၁၀နာရီေလာက္ေတာ့ ဆံုရပ္ဟိုင္းေဝးနား ကပ္လာၿပီ၊ ေရသိပ္ငတ္လြန္းလို့ အနီးဝန္းက်င္မွာ ေရလိုက္ရွာတယ္၊ ေတာင္ထိပ္မွာ အိမ္တအိမ္သြားေတြ႕တယ္၊ အဲတာနဲ့ အဲဒီကိုသြားၿပီး အိမ္အစပ္က ေရဘံုဘိုင္မွာ ၃ေယာက္သား ေရသြားေသာက္ အၿပီးမွာပဲ အိမ္ထဲက ေခြးသမင္ႀကီးလိုက္လို့ ေျပးရေသးတယ္၊ ေတာင္ေျခက ေတာ ခပ္စပ္စပ္ထဲ ေရာက္လို့ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အိမ္ရွင္က မဂၢနမ္ေသနတ္ႀကီး တကားကားကိုင္လို့ ထြက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဟိုင္းေဝးအနားက ျခံုပုတ္ အပုေလးေတြနား သြားဝင္ပုန္း ေစာင့္ေနရေသးတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲစား ကေတာ့ သူ့ဟမ္းဖုန္းနဲ့ အဆက္အသြယ္ေတာ့ လုပ္ေနတာပဲေလ၊ ဆီေညာ္ … တို့ … ဟိုးလာ …တို့ ေျပာတာေတာ့ မွတ္မိလိုက္တယ္၊ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ တကၠစီသမားလာႀကိုလို့ တပ္ဂ္ဆန္ၿမို့ ဆံုရပ္အိမ္ကို ေရာက္လာမွ ကိုယ့္လိုပဲ ဘယ္လမ္း … ဘယ္လမ္းေတြက တိုးဝင္လာၾကတဲ့ သူေတြလဲမသိ၊ အဲဒီအိမ္ကို တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ဝင္လာမစဲ တသဲသဲပဲေလ။

အေမရိကားထဲကို မကၠဆီကန္ နယ္စပ္မွ ျခံစည္းရိုးေက်ာ္ ေျပးဝင္ ထြက္ေျပးၾကသူမ်ား

ညေနၾကေတာ့ အေမရိကားထဲက မိတ္ေဆြေတြ အစီစဉ္နဲ့ပဲ အေမရိကန္- အာဖရိကန္ အမဲေကာင္ ကိုယ္တိုင္လာႀကိုတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ့ ၂ေယာက္သား တပ္ဂ္ဆန္ၿမို့ ကေန ညေနေစာင္းမွာ ထြက္လာခဲ့ၿပီး အရီဇိုးနားျပည္နယ္ၿမို့ေတာ္ ဖီးနစ္ၿမို့ ေရာက္ေတာ့ ညအိပ္မယ္ လုပ္ၾကေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ မသိပါဖူး …. အမဲေကာင္က စိတ္ေျပာင္းၿပီး ဆက္သြားမယ္ဆိုကာ တညလံုးေမာင္းလို့ အကုသိုလ္ၿမို့ေတာ္လို့ တင္စားေခၚတဲ့ လတ္(စ္)ဗီးဂတ္(စ္) ဆီ ဦးတည္ၿပီး လာေနတဲ့ ခရီးမွာစီးေမွ်ာရင္း စိတ္ကူးနဲ့ရူးခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္တိုင္းျပည္ကိုေတာ့ ေရာက္ၿပီ၊ ေရွ့မွာဘဝရဲ့လိုအပ္ခ်က္ ကြက္လပ္ေတြကို တကယ္ဖန္တီးနိုင္ …. မနိုင္ … ေတြးရင္း သက္ျပင္းရွည္ႀကီး မႈတ္ထုတ္လိုက္တာ …

အဲဒီညက အရီဇိုးနားျပည္နယ္ ကေန နီဗါးဒါး သဲကနၲာရထဲ အထိ ျခံစည္းရိုးေတြ အဆင့္ဆင့္ေက်ာ္ကာ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အပူလႈိင္းတခု လႈိ့ဝွက္စြာ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလို့ သြားေတာ့တယ္။

Last Updated ( Monday, 23 March 2009 02:45 )