Posted: 24 Apr 2011 07:32 AM PDT  ကေလးေတြ အမ်ားစု က အရြယ္ေတာင္ေရာက္ၾကျပီ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြျဖစ္ေနၾကျပီ။ ေယာက်္ားေလးေတြအတြက္ ကစားဘို႔ ေဘာ္လုံးကြင္းေလးတခုလုပ္ထားေပးတယ္။ ေတာင္ေစာင္းကို ရသေလာက္ေျမညိွျပီးေဘာလုံးကန္ၾကတာေပါ႔။ အခုတင္ထားတဲ႕ ပုံေလးထဲမွာ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ ကေလးတေယာက္ လည္း ေဘာလုံးကန္ေနတာေတြ႔လိမ္႔မယ္။( ဓါတ္ပုံ က်င္႔၀တ္အရ လိုသေလာက္ပဲ ျပခ်င္တယ္။ အကုန္ မျပေတာ႔ဘူးဗ်ာ) အဓိက ေဆြးေႏြးခ်င္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာက ဖေရာင္းလိုႏုနယ္တဲ႔ သူတို႔ အသိဥာဏ္ကို ဘယ္လိုဘ၀ ျဖတ္သန္းမွဳေတြက လႊမ္းမုိးမလဲ။ ေလာကကိုဘယ္လိုျမင္ျပီးဘယ္လိုပုံေဖၚတုန္႔ျပန္ၾကီးျပင္းၾကမလဲဆိုတာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ကေလးေတြဟာသူတို႔ လူမွန္းမသိတတ္ခင္ မိဘဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ သိခြင္႔ မရလိုက္ရခင္ မိဘေတြကိုဆုံးရွဳံးခဲ႔ ၾကရတယ္။ ေရွ႕တန္းမွာတိုက္ပြဲ က်ခဲ႔တာလား။ မိုင္းနင္းမိတာလား ။ ေပၚတာဆြဲခံရျပီး ျပန္ေရာက္မလာတာလား။ ယာေတာကို အသြားက်ည္သင္႔တာလား။ ေျပးလႊားရင္း ငွက္မိလို႔လား ။မ်ိဳးစုံေပါ႔ေလ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ိဳးသားေရးျပိဳကြဲမွဳ အဆက္ ျပည္တြင္းစစ္ဒဏ္ကိို သူတို႔ေလးေတြ မွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိရွာဘဲ ေ၀စုရၾကတယ္။ ခံစားၾကရရွာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔သား စကားစေျပာေတာ႔ အရင္ဆုံးေျပာတတ္တဲ႔ စကားေတြထဲမွာ( ည ၉နာရီထိုးရင္ အျပင္မထြက္ရပါ )ဆိုတဲ႔ ၀ါက်ရွည္ တခုကို ကြ်န္ေတာ္ ဖုံးထဲကေန စ နားေထာင္ရတယ္။ ဖခင္တေယာက္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိမွာပါ။ သူ႔ရဲ႔တီတီတာတာစကားေတြဟာဒါေတြပါသင္႔ရဲ႕လားဆိုတာေပါ႔။ ဒါသူ႔အေမသင္တာေတာ႔ လုံး၀ မဟုတ္ဘူး။ စခန္းထဲမွာေနရင္းၾကီးျပင္း၊ ညစဥ္ သူၾကားသိေနတာေတြကို သူ႕ဖာသာသင္ယူေနတာေပါ႔။မသိတတ္ခင္မွာတင္သူ႔လြတ္လပ္ခြင္႔ေတြက ဆုံးပါးေနတယ္။ ခုဆို မဲေဆာက္သြား ရဲဖမ္းတတ္တယ္လို႔ သူနဲနဲသိတယ္။ဟုိလူဒီလူအဖမ္းခံရတဲ႔ သတင္းေတြ မၾကာခဏ လူၾကီးေတြဆီက ၾကားေနရတာကို။ အေဖၾကီးဆိုတာက အၾကာၾကီးေနမွ တခါလာတတ္တယ္။ သူ႔နားမွာမေနႏိုင္တာသူ႕အတြက္ ပိုက္ပိုက္ရွာေနရလို႔ သူေျပာတတ္တယ္။ ေက်ေက်နပ္နပ္ရွိမရွိေတာ႔မသိႏိုင္ဘူး။ သူ႔အေမကေျပာတဲ႔အတိုင္း မွတ္ထားတာေပါ႔။ သူ႔အေမကသူ႕သား လိုက္နားလည္ႏိုင္သေလာက္ လိမ္တာေပါ႔။ သူက သူ႔အေဖဆီ ဘာလို႔ သြားလို႔ မရတာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကိုက်ေတာ႔ သူ႔အေမ မေျဖႏိုင္ဘူး။အဖြားဆီ ျပန္လို႔မရဘူး။ အဖြားဆီျပန္ရင္ သူ႕အေဖၾကီးကို သူေတြ႔ရမွာမဟုတ္ေတာ႔ဘူးလို႔ လည္း သူနားလည္ထားတယ္။ခတ္၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနမွာပါ။ အလုံးစုံ ဘယ္သိႏိုင္မွာလဲ။ တကယ္တန္းက်ေတာ႔ ခင္ဗ်ားထင္သလို ဖေယာင္းလိုႏုနယ္တဲ႔ သူတို႔ဘ၀ေတြကို မိဘေတြ က အလုံးစုံ မစိုးမိုးႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေတြ႔ ဘ၀က ျပဌါန္းတဲ႔ အတိုင္းသူတို႔ နားလည္ဘာသာ ျပန္ဆိုၾကစျမဲ ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္။ မိုင္းနင္းမိလို႔ ေျခေထာက္ျပတ္ထားတဲ႔ ကေလးတေယာက္ ရဲ႕ အသိမွာ ဘယ္လိုရွိမလဲ ကြ်န္ေတာ္ အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတြးျဖစ္တယ္။ သီခ်င္းေရးတတ္တဲ႔ လူကိုသီခ်င္းေရးခိုင္း။ ျပီး လွတပတရွိတာေလးေတြကို တိုင္းရင္းသား၀တ္စုံ ၀တ္ခုိုင္း..ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္ ဗီဒီယို ရုိက္ တိုင္းျပည္ကို လႊင္႔ျပရုံနဲ႔ တိုင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးမျဖစ္နိုင္ဘူး။ စကားလုံးေတြ စာရြက္ေတြေပၚမွာေရးထားတာေတြ ဒီ အခြံေတြကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္းရင္းသားေတြ ျမင္ရလွျပီ။ လက္ေတြ႔ဘ၀ ရင္ဆိုင္ေနရတာက သိတ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြ။ အိပ္မက္ဆိုးေတြလို ခုထိသူတို႔ကို...လိုက္ေနတုန္း။ ေျခေထာက္ျပတ္တဲ႔ လူေတြကို စခန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္သား ခဏခဏ ေတြ႔ေနတယ္။ သူက အခုဆို အလြန္အေမးအျမန္းထူတဲ႔ အရြယ္ေရာက္ေနျပီ။အဲဒီလူၾကီးက ဘာျဖစ္လို႔ ေျခေထာက္မရွိတာလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္း ဘယ္ေန႔ သူ႔အေမ အေမးခံရမလဲ ကြ်န္ေတာ္ ပူတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ေမးလာရင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ မေျဖတတ္ဘူး။ လူအခ်င္းခ်င္း ေျခေထာက္ျပတ္ေအာင္ ဒါမွမဟုတ္ ေသေအာင္ ေျမၾကီးထဲမွာ ျမွဳပ္ၾကတဲ႔ ေျမျမွဳပ္မိုင္းအေၾကာင္းနားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေလာကၾကီးကို စိတ္မနာဘဲခ်စ္တတ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္႔ သား ႏုႏုနယ္နယ္ကို ဘယ္လိုအသိမ်ိဳးေပးၾကမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္သားအိမ္ ေရွ႕ က မိဘမဲ႔ ကေလး အားလုံးကိုေကာ ဘယ္သူက ဘယ္လို လႊမ္းမိုးမွဳနဲ႔ ေလာကၾကီးက ေၾကာက္စရာမေကာင္းပါဘူးဆိုတဲ႔ အေကာင္းျမင္အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ ခ်ိဳျမိန္တဲ႔အသိေလးေတြဘယ္လိုေပးၾကမလဲ။ မနာက်ည္း ေအာင္ဘယ္သူေတြလာ သင္ၾကားေပးမလဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေတြး…. ရင္ပူတယ္…. ကိုေက်ာ္ေမာ္ေရ…. ခြန္ဆိုင္း ( ၁၉.၄.၂၀၁၁)  |
Tuesday, 26 April 2011
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment