ျပည္ဖုံးကားအခ် ဇာတ္လမ္းအစ

ျပည္ဖုံးကားအခ် ဇာတ္လမ္းအစ

Sunday, 01 May 2011 08:45 သူရိယမ်ဳိး

ေန႔စဥ္လုိလုိ ျမင္ေတြ႔ေနက် သူ၏ရုပ္ပုံကုိ သတင္းစာမ်ားတြင္ မေတြ႕ရေတာ့သည့္အခါ တမ်ဳိးေတာ့ လြမ္းစရာ ေကာင္းပါသည္။ ဘယ္ေသာအခါကမွ် ျပည္သူ လူထုအား စိတ္အား တက္ၾကြဖြယ္မျဖစ္ေစေသာ သူ၏ ထုံေပေပ မ်က္ႏွာ၊ အျမဲတေစ ေလးတိေလးလံျဖင့့္္
တရြတ္ဆြဲေနေသာဟန္ပန္၊ သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚမွ ေတာက္ပေနေသာ ရင္ထုိးတံဆိပ္မ်ားသည္ အသစ္ေပၚလာေသာ ကုိရီးယား မင္းသားမ်ားေလာက္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အား မွတ္မိေစေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ သူ ေခတ္ေကာင္းစဥ္က ထုတ္ျပခဲ့သည့္ ဘီလူးသဘက္ႏွင့္ တူေသာ အစြယ္မ်ားကုိေတာ့ တခါတရံ ျမင္ေယာင္မိ ၾကပါဦးမည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ေသရာပါစြဲခဲ့ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ ျမင္တုိင္း သူ႔နာမည္ကုိ ထုတ္ေဖာ္၍ ႀကိမ္ဆဲၾကမည့္သူမ်ား ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၀န္းက်င္တြင္ ရွိေနၾကပါဦးမည္။ ထုိ႔ထက္ဆုိးသည္က သူ႔ေၾကာင့္ ကြ်တ္လြတ္ခြင့္ မရရွာေသာ ၀ိဥာဥ္မ်ား၏ ဟစ္ေအာ္သံမ်ားလည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မျမင္ႏုိင္ေသာ ေလာကတြင္ ဆူညံေနၾကပါဦးမည္။


သူ႔အတြက္ ဘ၀ကူး ေကာင္းမေကာင္း မေသခ်ာသည့္တုိင္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကမွ သူေက်ာခုိင္း ထြက္ခြါသြားပုံကေတာ့ ညင္သာလြန္း လွပါသည္။ သူသည္ အီရတ္မွ ဆက္ဒန္ဟူစိန္လုိ ကြက္မ်က္ခံရျခင္းျဖင့္လည္း နိဂုံးမခ်ဳပ္။ တူနီးရွားမွ ဘင္အလီလုိ အျခားတစ္ပါး ႏုိင္ငံတြင္ ခုိလႈံခြင့္ ေတာင္းရျခင္းျဖင့္လည္း ရုပ္မပ်က္။ ယုတ္စြအဆုံး သူ၏ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သူ ၂၆ ႏွစ္လုံးလုံး တုိင္းျပည္ကုိ ခ်ယ္လွယ္ခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကဲ့သုိ႔ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ျဖင့္လည္း ဇာတ္မသိမ္း။ သူ အလြန္ဆုံး လုပ္ေပးလုိက္သည္က အဖက္ဖက္မွ ဇာတ္တုိက္ထားေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ တစ္ခု က်င္းပ ေပးခဲ့သည္သာရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဥပေဒႏွင့္အညီ ေပၚထြက္လာသည္ဆုိေသာ အစုိးရ အသစ္ကုိ ရာထူးအားလုံး လႊဲေျပာင္းေပးၿခင္းျဖင့္ နာမည္ေကာင္းပင္ ယူသြားေသးသည္။ သုိျဖင့္ သူ၏ ႏုိင္ငံေရးဘ၀ကုိ အခမ္းအနားမပါဘဲ ရုိးစင္းစြာ (တနည္းအားၿဖင့္) မရုိးသားစြာ ျမဳပ္ႏွံပစ္လုိက္သည္။

ျပည္ဖံုးကားခ် ဇာတ္လမ္းအစ (အက္ေဆး)

အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ေတာ့ သူ လူလည္က် ေနက် ထုံးစံအတုိင္း သရုပ္ေဆာင္ သြားသည္သာျဖစ္သည္။ ထုိဇာတ္ကြက္အတြက္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ အကယ္ဒမီဆုကုိ သူရခဲ့ပါသည္။ ထုိဆုမွာ အျခားေတာ့မဟုတ္။ လူထု ေတာ္လွန္ေရးနည္းျဖင့္ မရႈမလွ ျဖဳတ္ခ် မခံရေရးပင္ျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ႀကီးရွိ သူ၏ နန္းေတာ္ထဲ၌ ေနာက္ေက်ာ လုံလုံၿဖင့္ စံစားႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ တခါတရံ ေျခဆန္႔ လက္ဆန္႔ လုပ္လုိသည့္အခါ တိရိစာၦန္ရုံထဲရွိ ပင္ဂြင္း ငွက္မ်ားဆီသုိ႔ အခစား၀င္ႏုိင္ပါသည္။ တခါတရံ သတ္ခ်င္ျဖတ္ခ်င္ စိတ္မ်ား ေပၚလာသည့္အခါ အိမ္ေနာက္ေဖးမွ ေတာအုပ္ထဲသုိ႔ ေသနတ္တစ္လက္ယူၿပီး အမဲလုိက္ ထြက္ႏုိင္ပါေသးသည္။ သတင္းစာမ်ားတြင္ သူ႔ဓါတ္ပုံႏွင့္ သူ႔အေၾကာင္းမ်ား မပါေတာ့သည္က လြဲလွ်င္ အစစ အရာရာ ပုိေနျမဲ က်ားေနျမဲသာၿဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ အထီးက်န္ ညမ်ားမွာေတာ့ သူ႔ကုိ ေျခာက္လွန္႔ေနမည့္ ေ၀ါဟာရမ်ားရွိေနပါသည္။ သူသည္ ရာထူးအာဏာကုိ သူ႔အသက္ထက္ ပုိ၍ မက္ေမာေသာ္လည္း “အာဏာရွင္” ဟူေသာ စကားလုံးကုိေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ပါသည္။ သူသည္ စစ္တပ္၏ အေရးပါဆုံး အႀကီးအကဲ ျဖစ္ေသာ္လည္း “ စစ္ဘီလူး” ဟု အေခၚ ခံရသည္ ကုိေတာ့ အလြန္ နာၾကည္းသူ ျဖစ္သည္။ ပုိ၍ ခံျပင္းသည္က သူလုိ ဘုရားတည္၊ ေက်ာင္းေဆာက္ အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္ ပ်က္ေလ့မရွိသူ ..၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးလုိ ေထႀကီး ၀ါၾကီး ဆရာေတာ္မ်ားကပင္ သူ႔အား ကဗ်ာလကၤာေရးၿပီး လက္ေဆာင္ ခ်ီးျမွင့္သည္ကုိ ခံယူရေလ့ရွိသူ..၊ သူ႔ေခတ္တြင္ သာသနာေတာ္ၾကီးကုိ ေနလုိလလုိ ထြန္းေစ ေတာက္ေစခဲ့သူ ..၊ သည္လုိ ဂုဏ္၀ိေသသမ်ား ရွိသူကုိမွ မညွာမတာ “သာသနာဖ်က္” ဟု စြပ္စြဲ ၾကၿခင္းပင္ၿဖစ္သည္။ ထုိေ၀ါဟာရမ်ားအၿပင္ ႏုိင္ငံ တနံတလ်ားမွ သူ႔အား အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံ သမုတ္ ထားၾကသည္မ်ားလည္း ရွိႏုိင္ပါေသးသည္။

သူ၏ ဘ၀အတၳဳပၸတၱိကုိ သူကုိယ္တုိင္ ေရးရမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ သူခ်န္လွပ္ထားခ်င္ေသာ က႑ ႏွစ္ခု ရွိပါလိမ့္မည္။ တစ္ခုမွာ ႏုိင္ငံ့သမုိင္း တစ္ေလွ်ာက္ အရူးႏွမ္းဆုံးလုပ္ရပ္ဟု ေျပာရမည့္ ေတာတြင္း ၿမိဳ႕ေတာႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ခဲ့ ျခင္းၿဖစ္သည္။ ထုိၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ တည္ေဆာက္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အမ်ားထင္သလုိ ဓါတ္ရုိက္ဓါတ္ဆင္ ယၾတာေခ်ၿခင္း မဟုတ္ပါ။ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံမ်ား၏ က်ဳးေက်ာ္မႈကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေသာေၾကာင့္ ပုန္းေအာင္း လုိျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ သဘာ၀ဓါတ္ေငြ႔ႏွင့္ ေရနံေရာင္းရျခင္းတုိ႔မွ အထုပ္လုိက္ အထည္လုိက္ ခုန္ေပါက္လာေသာ ေငြေၾကးမ်ားအတြက္ စာရင္းျပျခင္း တစ္ရပ္သာျဖစ္သည္။ ထုိေငြမ်ားကုိ ႏုိင္ငံအႏွံ႔ အေရးတႀကီး လုိအပ္ေနေသာ တည္ေဆာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ အဘယ္ေၾကာင့္ မသုံးသလဲဟူေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးအတြက္ သူရူးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမည္ၿဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္ ဖုံးကြယ္ထားလုိေသာ က႑တစ္ခုမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး၏ အရိပ္မ်ားပင္ၿဖစ္သည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ေသြးေျမက်ခဲ့ရသည့္ အဆုိပါ ျဖစ္ရပ္အတြက္ သူ႔ဘက္ကေတာ့ ထာ၀စဥ္ လိပ္ျပာသန္႔လွ်က္ ရွိေနမွာ ေသခ်ာပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သလုိ ဆႏၵျပပြဲသုိ႔ ခ်ီတက္လာေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသည္ အတုအေယာင္မ်ားသာ ျဖစ္သည္ဟူေသာ အယုံသြင္းမႈကုိ သူကုိယ္တုိင္ ယုံၾကည္ျခင္းေၾကာင့္ၿဖစ္သည္။ သည္အတြက္ ဘယ္ေသာအခါမွ အကုသုိလ္ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္းမရွိဟု သူအၾကြင္းမဲ့ ကုိးစား ေနပုံေပၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ၏ အ၀ိဇၹာတြင္ ခပ္ပါးပါးေလး ဖုံးကြယ္ေနေသာ အခ်က္တစ္ခုကုိေတာ့ သည္ဘ၀မွာလည္း ေနာင္တရမည့္ပုံ မေပၚပါ။ ၎မွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးၿပီးၿပီးခ်င္း တျပည္လုံးရွိ သံဃာေတာ္မ်ားအား အုပ္စုခြဲကာ ဖရုိဖရဲ ျဖစ္ေစသည့္အတြက္ သံဃာ သင္းခြဲမႈ အျပစ္ေျမာက္သည့္ ကိစၥပင္ ျဖစ္သည္။
သူ႔အေနၿဖင့္ ေက်နပ္ဖြယ္ရာ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ခဲ့ေသာ္လည္း လက္ညိွဳးညြန္တုိင္း ေရၿဖစ္ခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ၁၉၈၈ မွစတင္လာေသာ သမုိင္းခရီးရွည္ၾကီးတြင္ သူ၏ႏုိင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္မွာ ၀ုိးတုိး၀ါးတားမွ်သာရွိသည္။၊ သူသည္ သူ႔ပုံစံအတုိင္း ေလးေလးပင္ပင္ႏွင့္ ဖင့္ႏြဲ႕ေနေသာ ဘုတ္ထုိင္းႏုိင္ငံေရးၿဖစ္စဥ္ၾကီးကုိေဖာ္ေဆာင္ခဲ့ၿခင္းသာ ထူးၿခားသည္ဟုဆုိရပါမည္။ အမ်ိဳးသားၿပန္လည္သင့္ၿမတ္ေရးဆုိသည္မွာ သူ႔အဘိဓာန္ထဲမွ ရာသက္ပန္ထုတ္ပယ္ထားေသာ စကားလုံးၿဖစ္ဟန္တူသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္အတြင္း တုိင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္မွန္ေသာၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ မတည္ေဆာက္ၿပႏုိင္ခဲ့ပါ။

စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကာလမ်ား၌ သူ ခ်စ္ေသာ စစ္တပ္ႀကီး ေကာင္းစားေရးအတြက္ေရာ ဘာမ်ား လုပ္ခဲ့ေသးပါသနည္း။ အေျဖက ရွက္ဖြယ္လိလိ ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘ႑ာ၏ ရာခုိင္ႏႈန္း အမ်ားဆုံးကုိ စစ္အသုံးစရိတ္ အတြက္ ယူထားရေသာ္လည္း၊ အမွန္တကယ္တြင္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွ ေထာက္လွမ္းေရးႏွင့္ သတင္းေပး ဆက္သားမ်ားအတြက္ ေဖာေဖာသီသီ သုံးေနရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ လူ ၁၀ ေယာက္ရွိလွ်င္ အနည္းဆုံး တစ္ေယာက္မွာ သူ၏ သတင္းေပး ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ လူဦးေရ၏ ဆယ္ပုံတစ္ပုံကုိ အၿမဲ ထမင္းေကၽြးေနရသည့္ စတုဒီသာ မ႑ပ္ႀကီးၿဖင့္ သူ ၀န္ပိလွ်က္ ရွိခဲ့သည္။ သူ႔ေနရာမွ ၀င္ၾကည့္လွ်င္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရးမလုပ္ေသာ လူထုကုိ တုိက္ခုိက္ေရး သမား တစ္ေယာက္ပီပီ သူမုန္းတီးမွာေသခ်ာသည္။ လူထုက အၾကမ္းမဖက္ေလ…၊ ေသနတ္ေျပာင္းမ်ား သံေခ်း တက္ေလ.. ျဖစ္ေနသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းမ်ား အလုပ္မလုပ္ေလ…၊ ပါးစပ္ ေသနတ္ပစ္သည့္သူမ်ားကုိ ေမြးထားရေလ ျဖစ္သည္။ ထုိသူမ်ားသည္ သူ႔အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ တပ္မေတာ္သားမ်ားထက္ ပုိ၍ အေရးပါမွန္း သူသာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္သည္။

တံခါးပိတ္ထားေသာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲ တုိးတက္မႈကုိမွ် သူ စိတ္မ၀င္စား ခဲ့ျခင္းကေတာ့ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ကံဆုိးမုိးေမွာင္ က်ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္ အပ်င္းေျပ ေစသည္မွာ ထုိကာလမ်ား အတြင္း ကြယ္လြန္သြားၾကေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား၏ နာေရး ေၾကာ္ျငာမ်ားသာလွ်င္ ရွိသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းသည္က ႏုိင္ငံေရးမႈျဖင့္ ေထာင္က်ခဲ့ေသာ ဖခင္ျဖစ္သူ မလြတ္ေျမာက္ လာမီမွာပင္ သားျဖစ္သူကလည္း ႏုိင္ငံေရးမႈျဖင့္ေထာင္ထဲ ေရာက္လာသည့္ ေခတ္ဆုိးႀကီးတစ္ခုကုိ သူ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မၾကာမီ ေျမးမ်ားလည္း အစုိးရ ဆန္႔က်င္သူမ်ား အျဖစ္ ေထာင္ထဲ ေရာက္လာၾကပါဦးမည္။
ႏွစ္ပရိေစၦဒ ၾကာသြားသည္သာ ေျပာစရာ ရွိပါသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ခန္႔က ရုန္းကန္ ေနရေသာ ျပည္သူလူထု၏ ဘ၀သည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္လည္း ထုိနည္း၎ ၾကံဳးရုန္းေနရဆဲ ျဖစ္သည္။ သူဆြဲဆန္႔လုိက္ေသ ာကာလ ၂ ခု၏ အေျခအေန ၾကားမွ အဖတ္ဆည္ မရေသာ ျမန္မာျပည္ကုိ ရႈစားရသည့္ အတြက္ေတာ့ သူ စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ခဲ့မွာ အမွန္ပင္။ လူထု၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ႀကီးထြားလာျခင္း၊ ကုိယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားလာၿခင္း၊ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူစနစ္ အရုိးစြဲေနျခင္းႏွင့္ အစုိးရ ယႏၱရား တစ္ခုလုံး ျခစားေနျခင္းမ်ား အတြက္ သူ ႏွလုံးသြင္းေသာ အရာမွာ တစ္ခုထဲသာ ရွိသည္။ ၎မွာ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကၠာပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အေကာင္းျမင္၀ါဒကုိ လက္ကုိင္ထား၍ သူ႔အေပၚ ေက်းဇူးတင္ရမည့္ အခ်က္မ်ား စဥ္းစား ၾကည့္သည့္အခါ အနည္းဆုံး ၃ ခု ေလာက္ေတာ့ ေခါင္းထဲ ေပၚလာပါသည္။ ပထမ တစ္ခုမွာ တန္ခုိးႀကီးဘုရားမ်ားကုိ မြမ္းမံ တည္ေဆာက္ ျပဳျပင္ခဲ့သေလာက္ ထုိဘုရားေစတီမ်ား၏ ဘြဲ႔အမည္ေတာ္ကုိ သူ႔အမည္သုိ႔ မေျပာင္းလဲခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သည့္အတြက္ သူ႔နာမည္ကုိ တုိင္တည္ကာ ဖူးေမွ်ာ္ရျခင္းဒုကၡမွ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ကင္းေ၀းခဲ့ပါသည္။

ဒုတိယ တစ္ခုကုိေတာ့ အာဖဂန္နစၥတန္ႏုိင္ငံမွ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကဲ့သုိ႔ မယုတ္မာခဲ့ျခင္းအား ေရြးခ်ယ္လုိပါသည္။ ထုိေဒသမွ စစ္ဘီလူးမ်ားသည္ ၎တုိ႔ကုိ ေ၀ဖန္ တုိက္ခုိက္ေသာ လူ႔အခြင့္အေရး ေခါင္းေဆာင္အမ်ိဳးသမီး မာလာလုိင္ ဂ်ိဳယာကုိ မုဒိန္း က်င့္ပစ္မည္ဟု လူသိရွင္ၾကား ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိၿခိမ္းေျခာက္မႈသည္ ေသနတ္ျဖင့္ ထ ပစ္လုိက္သည္ထက္ ဂုဏ္သိကၡာအရ ဆုိးရြားမွန္း အားလုံး နားလည္ႏုိင္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔၏ ႏုိဘဲလ္ဆုရ ဒီမုိကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ကုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပၿပီး ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းခဲ့သေလာက္ ထုိသုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိန္ မေခၚခဲ့သည္ အတြက္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ေမတၱာပုိ႔စရာ ျဖစ္သြားပါသည္။

တတိယ တစ္ခုမွာ လူထုအၾကား သူပ်ဳိး က်ဲခဲ့ေသာအေၾကာက္တရား ျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာက္တရားျဖင့္ ဘယ္ေသာအခါမွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ မင္းအစုိးရအား မေတာ္လွန္ႏုိင္ရန္ သူရည္ရြယ္ခဲ့ပါသည္။ အလြန္ ဆန္းၾကယ္စြာပင္ ထုိမ်ိဳးေစ့မ်ား အပင္ ေပါက္လာေသာအခါ အာဏာရွင္တုိ႔ကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ တုန္လႈပ္ရသည့္ က်ိဳးေၾကာင္းမဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေရး အေၾကာက္တရားမွ ေသြဖီ၍ အာဏာရွင္ စနစ္ကုိသာ ေၾကာက္ရြံ႕မႈအျဖစ္ သီးျခား ရွင္သန္ လာသည္ကုိေတြ႕ ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ေနာင္လာ ေနာင္သားမ်ားက ေမးလာခဲ့သည္ရွိေသာ္ သူ႔ကုိ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ မလႊဲမေရွာင္သာ လက္ညိွဳး ထုိးျပရမည္ကုိေတာ့ အားနာမိ ပါသည္။

မည္သုိ႔ပင္ၿဖစ္ေစ ႏုိင္ငံေရး ဇာတ္ခုံေပၚတြင္ သူ၏ အခန္းက႑မွာ လုံး၀ မရွိေတာ့ပါ။ အမ်ားသူငါ ေျပာေနၾကသလုိ ကန္႔လန္ကာ ေနာက္ကြယ္မွ ႀကိဳးကုိင္ျခင္းသည္လည္း စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ မေကာင္းလွပါ။ သူ႔အတြက္ ကႀကိဳးမရွိ၊ ဆုိင္းသံ နတၳိ၊ ကတၱီပါ ကားလိပ္ႀကီးလည္း ခ်ထားလုိက္ျပီ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပြဲကမၿပီးေသး။ အေမွာင္ထု ႀကီးစုိးေနဆဲ ျဖစ္ေသာဇာတ္ရုံႀကီးထဲတြင္ ေနာက္ထပ္ တင္ဆက္ က ျပမည့္ သူမ်ားကေတာ့ အေသအခ်ာ ရွိေနခဲ့ပါသည္။ အေရးႀကီး ဆုံးမွာ သူ ကၿပ အသုံးေတာ္ ခံသြားသလုိ ထပ္တူထပ္မွ် လုိက္ မကၾကဖုိ႔သာ ရွိပါသည္။ သည္တစ္ခါ က ကြက္ တူသြားလွ်င္ေတာ့ အလြန္တရာ ျငီးေငြ႕ ပင္ပန္းေနေသာ ပရိသတ္ႀကီး၏ ရုံခါမႈကုိ ရင္ဆုိင္ ၾကရပါလိမ့္မည္။ ဤအခ်က္ကုိ သူသိ ေနသလုိ အားလုံးကလည္း သိေနပါသည္။ ။

သူရိယမ်ဳိး