သားသံုးေယာက္၏ ပံုျပင္
မူရင္း... ထိုင္၀မ္ စာေရးဆရာ လီဂ်ာထံု ( Chia-Tung Lee) ၏ "သားသံုးေယာက္၏ ပံုျပင္" အား ဘာသာျပန္ ခံစားသည္။
၁) စကားမေျပာတဲ့ သား
ဒီကေလးကို ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေတြ႔ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သံုးေလးဆယ္ကပါ။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္ တက္ေနဆဲကာလ၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ စက္ဘီးတြန္းျပီး အိမ္က ထြက္လာေတာ့ ရဲသားတစ္ဦးက ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ၾကိဳးနဲ႔ဆဲြျပီး လမ္းမေပၚမွာ သြားေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကေလးက ဆယ္ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေလာက္ေသးဘူး။ အေပၚပိုင္းက ဗလာနဲ႔ ပိန္ပိန္ မဲမဲေလး၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ပစ္ျပီး ၾကိဳးနဲ႔ တုတ္ထားတဲ့အျပင္ တစ္ျခားၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းက သူ႔ကိုယ္ကို ခ်ည္ထားေသးတယ္။ ၾကိဳးစကို ရဲသားက ဆဲြလို႔ ေခြးတစ္ေကာင္လိုပဲ လမ္းမေပၚမွာ သြားေနတယ္။ သူဖိနပ္ မပါတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၃၀ဆိုေတာ့ ကားေတြနည္းတဲ့အျပင္ ရဲကားလည္း မရွိပါဘူး။ ရဲေတြက တရားခံကို ဖမ္းမိရင္ ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ျပီး ရဲစခန္းကို အဲလိုပဲ ဆဲြေခၚသြားေနက်။ ဒီကေလးကလည္း တစ္ခုခုကို က်ဴးလြန္လို႔ ရဲဖမ္းမိျပီး စခန္းကို ဆဲြေခၚသြားေနတာျဖစ္မယ္။
တရားခံက ကေလးျဖစ္ေနလို႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြက ဘာက်ဴးလြန္ခဲ့လို႔လဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ ရဲသားကလည္း ရပ္ျပီး အားလံုးကို ရွင္းျပပါတယ္။ အေၾကာင္းက ကေလးမွာ အေမမရွိဘူး။ အေဖကလည္း အသဲအသန္ဖ်ားျပီး အိမ္ရာထဲ လဲေနလို႔ ကေလးငယ္က ၀မ္းစာအတြက္ လူမ်ားပစၥည္းခိုးျပီး ၀မ္းေက်ာင္းခဲ့ရတယ္။ ဗိုက္ျပည့္ဖို႔ စားစရာေလးေတြပဲ ခိုးတာျဖစ္ေပမယ့္ အခိုးခံရတဲ့ ဆိုင္ရွင္က သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ ဒီေန႔မနက္မွာ ေစာင့္ဖမ္းလိုက္တာျဖစ္တယ္။
တစ္ျခားလူေတြက ဒီလိုဖမ္းမိတဲ့ အခ်ိန္မွာ မ်က္ႏွာအမႈအရာ ႏွစ္မ်ဳိးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ တစ္မ်ဳိးက ဂ်စ္ကန္ကန္ မထီမဲ့ျမင္ ပံုစံမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ရွက္ျပီး ေခါင္းမေဖာ္၀ံ့တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး၊ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိတဲ့ ဒီကေလးရဲ႔ ပံုစံက ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ပံုစံ၊ ဘာခံစားခ်က္မွာ မရွိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြရဲ႔ အၾကည့္ေတြကို သူေရွာင္လဲြ မေနေပမဲ့ ရုန္းေတာ့ ရုန္းေနတယ္။ ၾကည့္ရတာ ၾကိဳးတင္းတင္းနဲ႔ စည္းခံထားရလို႔ျဖစ္မယ္။
အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရဲစခန္းက လုပ္အားေပး အဖဲြ႔ထဲကပါ။ အဲဒီကေလးကို စခန္းမွာ ျပန္ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဖိနပ္မပါ ကိုယ္ဗလာနဲ႔ တံျမက္စည္း လွဲေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ၀န္ထမ္းတစ္ဦးကို ေခၚျပီး ကေလးမွာ ၀တ္ဖုိ႔အကၤ်ီမရွိေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ စိတ္ေကာင္းရွိတဲ့ ၀န္ထမ္းက အနီေရာင္ အကၤ်ီတစ္ထည္ကို ယူလာျပီး သူ႔ကို၀တ္ေစခဲ့တယ္။ ကေလးက အလြန္ေအးေဆးေၾကာင္း၊ စကားလံုး၀ မေျပာေၾကာင္း၊ စခန္းကို ေရာက္လာျပီးတဲ့ေနာက္ စကားေျပာတာကို လံုး၀ မျမင္ဖူးေၾကာင္း၊ ဘာခိုင္းခိုင္း လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ လုပ္ေပးတဲ့အေၾကာင္း ၀န္ထမ္းက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာခံစားခ်က္ အမႈအရာမွ မရွိေၾကာင္းလည္း ေျပာျပတယ္။
မိုးေတြရြာတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔မွာ အဲဒီကေလးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆံုုုျဖစ္ခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ မိုးေတြ သဲသဲမည္းမည္းရြာေတာ့ ယင္ေကာင္ေတြက အိမ္ထဲကို အလုအယွက္၀င္လာတယ္။ အဲဒီေန႔က အၾကီးအကဲ လာေရာက္ စစ္ေဆးမယ္ဆိုလို႔ ၀န္ထမ္းေတြက သူ႔ကို ယင္ရိုက္ခိုင္းေနတာနဲ႔ ၾကံဳတယ္။ မလုပ္ဖူးလို႔ ထင္တယ္ ယင္ေကာင္ေတြကို သူမရိုက္မိခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္လည္း အားေနတာနဲ႔ သူ႔ဆီက ယင္ရိုက္တံကုိ ယူျပီး သူနဲ႔အတူ ယင္ကူရိုက္ေနခဲ့တယ္။ တေအာင့္ၾကာေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေျပးဖက္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ မွီလိုက္တယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ စီးက်ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္ရမယ္မွန္း မသိေတာ့ဘူး။ စကားမေျပာတဲ့ ဒီကေလးက သူ႔ရဲ႔ ခႏၶာေဗဒစကားနဲ႔ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခံစားေနတာကို ထုတ္ေဖာ္ျပလိုက္တယ္။ ၁၀ႏွစ္သားအရြယ္ ကေလးငယ္က ၾကိဳးနဲ႔ အတုတ္ခံရျပီး လမ္းေပၚ အလွည့္ခံရေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ နာက်င္ခံစားရမယ္ဆိုတာကို ခန္႔မွန္းလို႔ရပါတယ္။ သူၾကည့္ရတာ ဒီတစ္သက္မွာ လူေတြရဲ႔ အဆဲအဆို၊ လူေတြရဲ႔ ညႇင္းပန္းႏိွပ္စက္တာကိုပဲ ခံခဲ့ရျပီး လူေတြရဲ႔ ဂ႐ုစိုက္မႈ၊ ၾကင္နာမႈကို မခံခဲ့ရလို႔ ထင္တယ္ ကြ်န္ေတာ့္ပုခံုးေပၚ စီးက်လာတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ က်တဲ့ မ်က္ရည္ေတြပဲျဖစ္မယ္။
တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက သူ႔ကို လာဆဲြေခၚသြားတယ္။ ၀ရန္တာဖက္မွာ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႔။ ဒီလို ျငိမ္သက္ျခင္းက အေၾကာင္းထူး တစ္ခုခုရွိလို႔ျဖစ္မယ္။ အၾကီးအကဲ မလာခင္ ကြ်န္ေတာ္ စခန္းက ထြက္လာခဲ့တယ္။
အဲဒီေနာက္ အတန္းထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ စကားနည္းလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ စကားနည္းလာတယ္ဆိုတာကို မသိၾကဘူး။ သူတို႔က ေက်ာင္းပိတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားထြက္လည္ဖို႔၊ ရီးစားထားဖို႔၊ ႏိုက္ကလပ္သြားဖို႔ တိုင္ပင္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အေတြးထဲမွာေတာ့ နာမက်န္းတဲ့ အဘိုးအိုတစ္ဦးနဲ႔ စကားမေျပာတဲ့ ကေလးတစ္ဦးရဲ႔ အရိပ္ေတြသာ စိုးမိုးလို႔ေနခဲ့တယ္။
၂) ထမင္းမစားတဲ့ သား
ဒီကေလးက အတတေလး၊ မိဘမဲ့ေဂဟာ ၀န္ထမ္းေတြက သူ႔ကို ဦးေႏွာက္ မျပည့္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဆိုးၾကီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ဂ႐ုစိုက္ႏိုင္ေသးတယ္။ စာေတာ့ သိပ္မရဘူး။ တက္တဲ့အတန္း ကလည္း ဥာဏ္မမွီတဲ့ အတန္းမွာ တက္ရတယ္။ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမးခြန္းေမးတိုင္း မသိဘူး ဆိုတာခ်ည္းပဲ ျပန္ေျဖလို႔ ကြ်န္ေတာ္မွာ စိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္ခဲ့ရတယ္။
သူ႔ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာရလို႔ သူ႔ကို ေဆးရံုပို႔လိုက္တယ္။ သူ႔အဘိုးက သူ႔ရဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြက ၂၄ နာရီလံုး သူ႔ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့ အဘိုးက သူ႔ကို လာေစာင့္တယ္။
ေဆးရံုတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ရုတ္တရက္ သူအစာ မစားေတာ့ဘူး။ အျပင္ဒဏ္မို႔ အစာ မစားစရာအေၾကာင္း မရွိပါဘူး။ ဘယ္လိုေခ်ာ့ေခ်ာ့ ဟင္းရြက္ တစ္လုပ္၊ ႏွစ္လုပ္ေလာက္ပဲ စားျပီး ဘာမွကို မစားေတာ့ဘူး။ သူမစားေတာ့ က်န္တဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို အဘိုးက စားပစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ရက္လံုးလံုး ဟင္းေလးပဲစားလို႔ အဘိုးက စိုးရိမ္ျပီး ေဂဟာ၀န္ထမ္းေတြကို ဖုန္းဆက္ေခၚေတာ့တယ္။
အစား ေတာ္ေတာ္စားႏိုင္တဲ့ သူ႔အေၾကာင္းကို သိတဲ့ ၀န္ထမ္းက သူ ရုတ္တရက္ အစားမစားေတာ့တာကို စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ သူအစားမစားတာ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိရမယ္။ ဘာအေၾကာင္းမ်ားဘာလိမ့္...?
အဘိုးက ဆင္းရဲေတာ့ စားစရာ မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ အဘိုးကို စားေစခ်င္လို႔ သူမစားတာျဖစ္မယ္၊ သူမစားလု႔ိ က်န္ေနတဲ့ အစာေတြကို အဘိုးက စားလိုက္ေတာ့ ငါအငတ္ခံရင္ အဘိုးဗိုက္၀မယ္လို႔ ေတြးျပီး မစားတာျဖစ္မယ္လို႔ ၀န္ထမ္းက ခန္႔မွန္းလိုက္တယ္။ ေနာက္ ၀န္ထမ္းက ေဆးရံုအျပင္ဖက္မွာ ထမင္းႏွစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ျပီး အဖိုးအတြက္ တစ္ထုပ္၊ သူ႔အတြက္ တစ္ထုပ္ေပးလိုက္တယ္။ ကေလးက အဘိုးအတြက္ ေ၀စုရွိတာကို ျမင္ေတာ့ အဆာလြန္ေနတဲ့ က်ားတစ္ေကာင္လိုပဲ သူ႔ေ၀စုကို စားပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ေဆးရံုက ေပးတဲ့ ထမင္းဟင္းပါ မက်န္စားေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ မေလာက္ဘဲ ၀န္ထမ္းကို ေနာက္ထပ္ ထမင္းတစ္ထုပ္ သြား၀ယ္ခိုင္းခဲ့ေသးတယ္။
တစ္ခန္းထဲေန လူနာအေဖာ္ေတြက သူထမင္းစားတာကို ျမင္ေတာ့မွ ဟင္း ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္ နပ္စ္ေတြကလည္း သူအစားစာတာကို ျမင္ေတာ့ အားလံုးက ၀မ္းသာေနၾကတယ္။
၃) ဆုေတာင္းေနတဲ့ သား
ပထမဆံုး ဒီကေလးကို ျမင္ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ႏွစ္ေလာက္က ကေလးရိပ္သာ တစ္ခုမွာပါ။ ကေလးက ၆ႏွစ္အရြယ္ အေဆာ့သန္တဲ့အရြယ္၊ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို "ေမေမ အေစာၾကီး ဆံုးသြားတယ္။ အေဖက အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေရွာက္မဲ့သူ မရွိလို႔ ဒီကိုပို႔လိုက္တာ" လို႔ ေျပာျပတယ္။ ၆ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ဆီက "အေမအေစာၾကီး ဆံုးသြားတယ္" ဆိုတဲ့ စကားကို ၾကားေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
ေလးႏွစ္အတြင္း ဒီကေလး ထြားလာလိုက္တာ၊ ခရစ္စမတ္ မတိုင္ခင္ ကြ်န္ေတာ္ေဂဟာက ဘုရားေက်ာင္းကို ေရာက္သြားေတာ့ သူ႔ကို အဲဒီမွာ ေတြ႔မိျပန္တယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း မယ္ေတာ္ေမရီ ေရွ႔မွာ ဒူးေထာက္ျပီး ဆုေတာင္းေနတယ္။
ဘာျဖစ္တာလဲလို႔ သူ႔ကို ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့ "ကြ်န္ေတာ့္အေဖ ေနမေကာင္းဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ေသးေတာ့ အေဖ့အတြက္ ဆရာ၀န္ မေခၚႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေဖ့အတြက္ မယ္ေတာ္ေရွ႔မွာ ဆုေတာင္းေနတာပါ" လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။
ဘုရားေက်ာင္းက ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာျပီး သူ႔ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ မယ္ေတာ္ေမရီေရွ႕မွာ မီးကြ်မ္းေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေတြနဲ႔ ဒူးေထာက္ ေခါင္းေမာ့ျပီး ဆုေတာင္းေနတာကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ထင္ဟပ္ေနတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္နဲ႔ အေ၀းက ၾကည့္ရင္ သူ႔ပံုစံက အရမ္းလွပတဲ့ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္လို႔ပါပဲ။ ခရစ္စမတ္ကတ္ေပၚမွာ သံုးသင့္တဲ့ ရုပ္ပံုမ်ဳိးေပါ့။
သူ႔အေဖအစား ကြ်န္ေတာ္၀မ္းသာမိပါတယ္။ ကေလး ဘယ္ႏွေယာက္ကမ်ား သူ႔လို မိဘကို က်ဳိးႏြံႏိုင္မလဲ...?
၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉ ၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉၉
ပထမကေလး လြတ္ရက္နီးပါျပီ။ စခန္းက တာ၀န္သိ ၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈနဲ႔ နာမက်န္းျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔အေဖလည္း ေနေကာင္းလာပါျပီ။ အဲဒီေခတ္ အခ်ိန္အခါနဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြက ရတဲ့လခကို ေခြ်တာသံုးစဲြျပီးမွ သူ႔အေဖကို ေဆးကုေပးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းက ေစတနာရွင္ လုပ္အားေပးက သူ႔ကို စာျပေပးၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ကူညီ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ကေလးက စကားေျပာလာပါျပီ။
ဒုတိယကေလးက ေဆးရံုတက္ေနတုန္း မစားမေျပာဘဲေနလို႔ ဆရာ၀န္ေတြက ဦးေႏွာက္မျပည့္တဲ့ သူ႔အတြက္ ဒုကၡိတလိုင္စင္ ေလွ်ာက္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီလိုင္စင္နဲ႔ အစိုးရရဲ႔ ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ သူရေနပါျပီ။ ၾကပ္မျပည့္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္က ဒီလို ရိုက်ဳိးတဲ့ စိတ္ရွိမယ္လို႔ ဘယ္သူမွ ထင္မထားမိခဲ့ၾကပါဘူး။
တတိယကေလး အေဖရဲ႔ က်န္းမာေရးက အဆိုးၾကီး မဆိုးခဲ့ပါဘူး။ အေဖက်န္းမာလာျပီ ဆိုတာကို သိေတာ့ ကေလးလည္း ရႊင္လန္းလာတယ္။ အရင္လိုပဲ အေဆာ့သန္လာတယ္။
ကေလးဘ၀တုန္းက ဘာမွ ပင္ပင္ပန္းပန္း၊ စိတ္ညစ္စရာေတြ ကြ်န္ေတာ္ မၾကံဳခဲ့ရဖူးေပမယ့္ အခက္အခဲ ၾကံဳေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ဆံုဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ အခြင့္အေရးရခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ အၾကင္နာ ေမတၱာကို ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ ေတာင့္တေနၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႔ အၾကင္နာ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြက သူတို႔အတြက္ ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ လယ္ကြက္ထဲ မိုးေရစက္ က်ဲျဖန္းလိုက္သလိုပဲ လိုအပ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ဘ၀မွ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကေလးေတြက တစ္ျခားကေလး ေတြထက္ ေမတၱာစိတ္ပိုၾကီးတယ္။ ပိုရိုက်ဳိးတတ္ၾကတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment