-
Posted: 21 Apr 2011 12:33 AM PDT
လစာေတြ တုိးေပးေတာ့မယ္ ဆုိတဲ့ အသံ ထြက္လာေတာ့ လူေတြၾကားမွာ လႈပ္လႈပ္ရြရြ၊ ကုန္ေစ်းနႈန္းက ခုန္ဆြခုန္ဆြ၊ ခုထိဘာမွ မေသခ်ာ မေရရာ ေသး။ ေကာလဟာလလား၊ မီးဖုိေခ်ာင္ သတင္း (Galley Message) ေလလားမသိ၊ တုိင္းျပည္ တနံတလ်ားမွာေတာ့ ေျပာသံဆုိသံေတြ ညံလာလုိက္၊ ျပန္ၿငိမ္ သြားလုိက္။ က်ေနာ္ တပ္ထဲကုိ စၿပီး ေရာက္ခါစမွာပဲ လစာတုိးတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ၾကံဳခဲ့ရပါ တယ္။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တပ္သားသစ္ လစာ သံုးရာ့ငါး ဆယ္က်ပ္ ကေန ေလးရာ့ ငါးဆယ္က်ပ္၊ သေႏၶ၀င္ စစ္သည္ လစာ ေလးရာ့ ငါးဆယ္ က်ပ္ကေန ေျခာက္ရာက်ပ္ အထိ တုိးေပး လုိက္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ ရိကၡာ စုေၾကး ေငြကုိလည္း တေန႔ ႏွစ္က်ပ္ခဲြ ကေန ငါးက်ပ္ ျဖစ္သြားတာကို မွတ္မိေနတယ္။ ၁၉၉၆ ဧၿပီလမွာ ထင္တယ္၊ ၀န္ထမ္း အားလံုး (၁၀) လစာႀကိဳတင္ ထုတ္ေခ်းေငြနဲ႔ ထပ္ၿပီး ၾကံဳရျပန္တယ္္။ က်ေနာ္တုိ႔ ကာကြယ္ေရး ၀န္ထမ္းေတြ ရတဲ့ ေခ်းေငြက (၁၀) လစာအတြက္ လစာေငြထက္ နည္းနည္း ပုိမ်ားတယ္။ စစ္သည္ တဦး ကုိ တေသာင္း တေထာင္ က်ပ္ႏႈန္း ရၿပီး တပ္ၾကပ္ႀကီး တဦးကုိ တေသာင္း ငါးေထာင္ က်ပ္နႈန္း ေခ်းေငြရတာပါ။ ေရႊတ က်ပ္သားကုိ ႏွစ္ေသာင္းက်ပ္ နီးပါး ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ ဟုိင္းႀကီးကၽြန္း၊ ပမၼ၀တီ ေရတပ္စခန္းဌာန ခ်ဳပ္မွာ အမႈထမ္းေနခ်ိန္။ ဌာနခ်ဳပ္မွဴးက ဗုိလ္မွဴးခ်ဳပ္ ျမင့္ေဆြ (ေနာင္ ရန္ကုန္တုိင္း မထသ ႀကီးၾကပ္ေရး ဥကၠ႒)၊ ဒုဌာ နခ်ဳပ္မွဴးကေတာ့ ဗုိလ္မွဴးႀကီး ခင္ျမင့္ (ေနာင္တရားသူႀကီး အဖဲြ႔၀င္) ပါ။ ေခ်းေငြရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဌာနခ်ဳပ္ အစီအစဥ္နဲ႔ တပ္ သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး လုပ္ငန္း တခု လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ ဗုိလ္မွဴး စုိးလႈိင္ ရန္ကုန္ကုိ သြားရင္း ေရထြက္ သယံဇာတပစၥည္း ရွာေဖြ ထုတ္လုပ္ခြင့္ လုပ္ငန္းလုိင္စင္တခု ရလာတယ္။ အဲဒီလုိင္စင္ကုိ အရင္းတည္ၿပီး PGE (Pammawaddy General Enterprise) လုပ္ ငန္းစုတခုတည္ေထာင္လုိက္တာ။ လုပ္ငန္း အစုရွယ္ယာ တခုကုိ တေထာင္က်ပ္ နႈန္း သတ္မွတ္ၿပီး အရာရွိ၊ စစ္သည္ ေတြကုိ အခ်ဳိးက် ထည့္၀င္ေစပါတယ္။ အစုစပ္ လုပ္ငန္းမွာ ေရထြက္ ပစၥည္း လုိင္စင္ အျပင္၊ ေဒသထြက္ ဆား၀ယ္ယူ၊ သုိေလွာင္၊ ေရာင္း၀ယ္ေရး လုပ္ငန္းလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေခ်းေငြ ထုတ္ယူေတာ့ တပ္မွဴးက လုပ္ငန္းအစု ရွယ္ယာ မ်ားမ်ား ထည့္၀င္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္း ေဆာ္ၾသၿပီး အမွန္တကယ္ အက်ဳိးအျမတ္ရမဲ့ လုပ္ငန္းလိ႔ု ေျပာေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္သည္ေတြ ကေတာ့ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံဖုိ႔ စိတ္ထက္သန္မႈ သိ္ပ္မရွိပါ။ တပ္မွဴးစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ရွယ္ယာတစု ထည့္၀င္သူမ်ား ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ အစုစပ္ လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့ ပထမႏွစ္မွာ ေျပာထားတဲ့ အတုိင္း အျမတ္အစြန္း ထုိက္ထုိက္ တန္တန္ ခံစားရ ပါတယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ေငြထည့္၀င္ၿပီး (၆) လေလာက္ၾကာမွ အျမတ္စၿပီး ေ၀ေပးတာမုိ႔႔ မေစာင့္စားႏိုင္သူ တခ်ဳိ႕က ရွယ္ ယာလက္မွတ္ကုိ အရႈံးခံၿပီး ျပန္ေရာင္းပစ္ လုိက္ၾကတယ္။ လုပ္ငန္း လုပ္ပံုကေတာ့ ေဒသခံ ေရလုပ္ငန္း လုပ္သူေတြကုိ လုိင္စင္ မိတၱဴ ငွားရမ္း ခ်ထားတာပဲ။ ပထမပုိင္းမွာ ေမွ်ာ့ငုပ္တဲ့ ေလွတစီးကုိ တလ အတြက္ ငါးေထာင္က်ပ္နဲ႔ ငွားရမ္းပါ တယ္။ အလွကုန္မိတ္ကပ္လုပ္ရာမွာအသံုးျပဳတဲ့ ေဗာင္းခရု (ေႂကြသားပါေသာ ပင္လယ္ ခရု တမ်ဳိး) ရွာေဖြတဲ့ ေလွအခ်ဳိ႕လည္း လုပ္ၾကတယ္။ အရင္က ဟိုင္းႀကီးေဒသမွာ ဒီလုိလုပ္ငန္းေတြ ေခတ္မစားေသးပါဘူး။ ေျမစမ္း ခရမ္းပ်ဳိး သေဘာမ်ဳိး လုပ္ကုိင္ၾကရင္း လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ သြားေလေတာ့ ေလွစီးေရ ပုိမ်ားလာၿပီး ေစ်းၿပိဳင္ စနစ္ ျဖစ္သြားတာ ေနာက္လ ေတြမွာ ေလွတစ္စီးကုိ သံုးေသာင္းက်ပ္ အထိ ေစ်းျမင့္ သြားပါတယ္။ ေလွစီးေရ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ကုိင္ လာၾကတာမုိ႔ PGE လုပ္ငန္း အျမတ္ေငြ သဲ့ၿပီး ရလုိက္ပါတယ္။ ဆား လုပ္ငန္းကေတာ့ အေျခအေန သိပ္မေကာင္းပါ။ ႏွစ္ကုန္လုိ႔ စာရင္းခ်ဳပ္ လုိက္တဲ့အခါ ရွယ္ယာ တေစာင္ အရင္းေငြ တစ္ေထာင္က်ပ္ အတြက္ အျမတ္ေငြ ေျခာက္ေထာင္ က်ပ္ေလာက္ ခဲြေ၀ ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္ ခင္ဗ်။ ေဒသခံ ေရလုပ္ငန္း သမားေတြလည္း အက်ဳိး ျဖစ္ထြန္း ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ လုပ္ငန္းရွင္ေတြ ဆုိရင္ လုပ္ငန္း တစ္ရာသီ အတြင္းမွာ စက္ေလွ၀ယ္ အိမ္သစ္ ေဆာက္ႏိုင္ၾကတဲ့ အထိပါ။ မထင္မွတ္ဘဲ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပ ၾကေတာ့လည္း ေနာင္ႏွစ္ ခါမွာ ဆတက္ ထမ္းပုိး တုိးၿပီး လုပ္ကုိင္ ၾကဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ မိတာေပါ့။ သုိ႔ေပမယ့္ ေနာက္ တႏွစ္မွာ အဲဒီ ေရလုပ္ငန္း လုိင္စင္ကုိ အေနာက္ေတာင္တုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္ (နတခ) က ရယူသြား ပါေတာ့တယ္။ စစ္သည္ေတြ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ထည့္၀င္ထား တဲ့ PGE ရွယ္ယာေတြဟာ ဆားလုပ္ငန္း တခုတည္း အေပၚမွာသာ အမွီျပဳထားရၿပီး ဆား ေစ်းကလည္း မေကာင္းေတာ့ ရွယ္ယာအရင္း ျပန္ေပးႏိုင္ဖုိ႔ေတာင္ အေတာ္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ႀကိဳးစားရတဲ့ အေနအထားကုိ ေရာက္သြား ပါေလေရာ။ ဒါေပမယ့္ ေခ်းေငြကုိ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း အရစ္က် ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရတာမုိ႔ လစာ ေျခာက္ရာက်ပ္ ရတဲ့ စစ္သည္ တဦး အတြက္ ေခ်းေငြက ေလးရာေလာက္ ဆပ္ေနရေတာ့ ႏွစ္ရာပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ ေကၽြးဆပ္တဲ့ ကာလ တႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာ ယာယီ ဆုိင္းငံ့ ေပးခဲ့လို႔သာ ေတာ္ေသးတာ။ ကုိယ္ခ်င္းစာ တတ္တဲ့ အရာရွိတခ်ဳိ႕က စစ္သည္ေတြကုိ ေျပာတယ္။ "မင္းတုိ႔ မိသားစုေတြ ပုိက္ဆံႏွစ္ရာနဲ႔ တလလံုး ဘယ္လုိ သံုးၾကသလဲ၊ မင္းတုိ႔ကို ခ်ီးက်ဴးတယ္ကြာ၊ ငါသာ ဆုိရင္ တပ္က လစ္တာၾကာၿပီ" တဲ့။ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္မွဴးက ဆုိရင္ စစ္သည္ တေယာက္ တပ္က ေျပးသြားေၾကာင္း သတင္းပုိ႔ လုိက္တုိင္း "ေအး..ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ တေယာက္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ သြားျပန္ၿပီေပါ့" လုိ႔ အျမဲ ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ စစ္သည္ေတြဘာလုပ္ၾကလဲဆုိေတာ့ ဟုိင္းႀကီးေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ဟင္းရြက္ ခူးတယ္၊ ထင္းခုတ္ ေရာင္းတယ္၊ လယ္ကြင္း ထဲမွာ အုိင္ပက္ ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ လုိင္းခန္းတုိင္းမွာ ေညႇာ္နံ႔ေတြ သင္းလုိ႔။ အၿပိဳင္အဆုိင္ မုန္႔လုပ္ ေရာင္း ၾကတာေလ။ တပ္တြင္း သက္သာ လဘက္ရည္ဆုိင္ေတြမွာ အလုအယက္ မုန္႔ပုိ႔ၾကရင္း ရန္ျဖစ္သူေတြျဖစ္ၾကနဲ႔ ဒီတုန္း ကေတာ့ စိတ္ညစ္လုိက္ရတာ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ရယ္ခ်င္စရာ။ သကၠရာဇ္ ၂၀၀၀ ေရာက္ေတာ့ လစာ တစ္ခါတုိး ျပန္တယ္။ ငါးဆ တိတိ တုိးတာပါ။ အဲဒီမွာ အထက္ဌာန အဆင့္ဆင့္က အမိန္႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ တသီႀကီး ထြက္လာတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေစတနာထားလုိ႔ တုိးမ်ားလာတဲ့ လစာေငြကုိ စစ္ သည္ေတြလက္ထဲ အကုန္ထုတ္ ေပးလုိ္က္ရင္ သံုးလုိက္ စားလုိက္နဲ႔ ကုန္သြားမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ေနာင္ေရး အတြက္လည္း အေထာက္အကူ ရေအာင္ ဦးပုိင္ စီးပြားေရး လီမီတက္က ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ ျမ၀တီဘဏ္မွာ မျဖစ္မေန ေငြစုၾကရမယ္တဲ့။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တပ္မွဴးက အလံတုိင္ကြင္းမွာ အရာရွိ၊ စစ္သည္ အားလံုး တန္းစီၿပီး ေခၽြတာ စုေဆာင္း သူေ႒းေလာင္း တရားေဟာတယ္။ ၀င္ေငြနည္းလင့္ကစား စုေဆာင္းတတ္တဲ့ အက်င့္လုပ္ရမယ္။ ခုခ်ိန္မွာကုိယ္အမွတ္ မထင္ စုေဆာင္းထားတဲ့ ေငြေတြဟာ တေန႔ ကိုယ္ လုိအပ္တဲ့ အခါ အရင္းအႏွီး ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ စသျဖင့္ တရားခ်လုိက္ တာ။ ဆရာေဖျမင့္ေရးတဲ့ "ေဘဘီလံုက အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္" စာအုပ္ထဲက ခ်မ္းသာနည္းလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ေတြကုိလည္း ရြတ္ျပသြားေသးတယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲမွာ စစ္သည္တဦး လစာ သံုးေထာင့္ ငါးရာက်ပ္ ရတာကုိ သံုးမကုန္ေအာင္ေပါမ်ား ေနတယ္ မွတ္သလားမသိ။ ျမ၀တီဘဏ္တုိးက တႏွစ္မွ ၁၃ ရာခုိင္ႏႈန္းပဲ ရတာ။ မျဖစ္မေန တလတေထာင္က်ပ္ စုေပး ေနရေတာ့ ႏွစ္ေထာင့့့့့့္ ငါးရာနဲ႔ မိသားစု ဘယ္လုိ စခန္းသြားၾကမွာလည္း သူတုိ႔ မစဥ္းစား ၾကဘူး။ တႏွစ္ကုိ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္း အျမတ္ရွိတဲ့ ဦးပုိင္ ရွယ္ယာ ကိုေတာ့ ထည့္၀င္ခြင့္ ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္ထားတယ္။ စစ္သည္ အမ်ားစုဟာ ကုိယ္ပုိင္ ပိုက္ဆံ ကုိ တက်ပ္တုိးနဲ႔ ဘဏ္မွာစုၿပီး ရပ္ကြက္ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ္တုိးနဲ႔ ျပန္ယူ သံုးေနၾကတဲ႔ အျဖစ္ေတြကုိ မသိမျမင္ၾကဘူးထင္ ပါ့။ ၂၀၀၆ မွာ လစာ ထပ္တုိး ျပန္ေတာ့လည္း ၀န္ထမ္းေတြ အသက္႐ွဴ မေခ်ာင္ႏိုင္ပါဘူး။ မနားတမ္း တက္ေနတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ရဲ႕ ဒါဏ္က တမ်ဳိး၊ ဟုိမွာ ဒီမွာ စုပါေဆာင္းပါ ဆုိတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ ေတြက တေမွာင့္နဲ႔ ကုိယ္ရတဲ့လစာ ကုိယ္တုိင္စီမံသံုး စဲြခြင့္ ဘယ္မွာရွိလုိ႔တုန္း။ လစာ ထုတ္တဲ့ ေန႔တုိင္း သုညေပၚ ၀လံုး ထပ္ေနတဲ့ ေငြစကၠဴေတြကုိ ကုိင္ရင္း တလတာ အေႂကြး စာရင္းေတြက ရွင္းလုိ႔လင္းလုိ႔ကုိ လက္စမသတ္ႏိုင္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ လစာကုိႏွစ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ႀကိဳကန္ (ႀကိဳေရာင္း) ထားတာမုိ႔ pay book မွာ လက္မွတ္သာ ထုိးေပးလုိက္ရၿပီး အိမ္ကုိ ခါလီ ျပန္ၾကရတာ။ ႏိုင္ငံ့ ၀န္ထမ္းေတြကုိ လစာ တုိးေပးတာက ေကာင္းပါတယ္။ ၀န္ထမ္း ဆုိတာ ႏိုင္ငံ့၀န္ကုိ ထမ္းၿပီး ျပည္သူ႔ ဘ႑ာက ထုတ္ႏႈတ္ ေပးတဲ့ လစာကုိ ခံစားၾကရတာ။ ၀န္ထမ္း အမ်ားစုဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ ၾကရတာမုိ႔ ျပင္ပ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ အျခား ၀င္ေငြရွိတဲ့သူ အင္မတန္ ရွားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခ အက်ဆံုး ၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ ဘ၀ အာမခံခ်က္ေတြ ရွိဖုိ႔ကုိ အေလးေပး စဥ္းစား သင့္တာပါ။ အဲဒီ အတြက္ ေရရွည္ တည္တံ့ဖံြ႔ၿဖိဳးတဲ့ အျမတ္အစြန္းလည္း ေသခ်ာတဲ့ ၀န္ထမ္း သက္သာ ေခ်ာင္ခ်ိေရး လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ဖုိ႔ လုိအပ္ တယ္လုိ႔ ႐ုိး႐ုိးေလးပဲ ေတြးမိပါတယ္။ လစာတုိး ေပး႐ံုနဲ႔ မလံုေလာက္တာကုိေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါ လစာ တုိးေပး ေနရတာက သက္ေသ ျပေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။ ေနမင္းသူ ၁၉-၄-၂၀၁၁ |
No comments:
Post a Comment