''ေသၿပီဆရာ''

'ေသၿပီဆရာ''

by Soe Min on Monday, 04 July 2011 at 20:43

                      ျမန္မာကားေတြထဲမွာ မ်က္ကြင္းညိဳညိဳ ႏႈတ္ခမ္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ လူနာကေလးက
ေခ်ာင္းေလးတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးျပီး မွာခ်င္တာေတြ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္မွာလို႔အျပီးမွာ အနားကႏွာရည္ေတြေတာက္ေတာက္က်ေအာင္ငိုေနတဲ့ လူနာေစာင့္က အလန္႔တၾကား လူနာနာမည္ကို
တ တျပီးငိုလိုက္ရင္း ''ဆရာ..ကယ္ပါဦးဆရာရယ္'' လို႔ ေျပာလာတဲ့အခါ ရုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ ဆရာ၀န္ဆိုတဲ့လူက
အသာေလး ေခါင္းရမ္းျပလိုက္ရင္ ရပါၿပီ။ တကယ့္တကယ္ အျပင္ေလာကမွာ အသက္ထြက္သြားတဲ့
လူနာေရွ႕ေမွာက္မွာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔  တကယ္ႀကီးသရုပ္ေဆာင္ရတဲ့အခါမွာ ထင္သေလာက္မလြယ္ပါဘူး။ ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊကားၾကည့္၊ ျမင့္ျမတ္ဗီီဒီယိုၾကည့္ျပီး လိုက္ငိုတတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဟာ အရွင္လတ္လတ္ႀကီးကေန အေသေကာင္ပူပူေႏြးေႏြးႀကီးျဖစ္သြားတဲ့ လူနာေရွ႕မွာ ယူႀကံဳးမရ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနရွာသူေတြကို ေတြ႔ရတဲ့အခါ
ႏွလံုးမသာမယာျဖစ္ရတာကေတာ့ ေသခ်ာတာေပါ့။ ဆရာ၀န္ေတြအဖို႔မွာက်ေတာ့ လူနာကေရာ လူနာရွင္ကေရာ ေနာက္ဆံုးေကာက္ရိုးမွ်င္ေလးအျဖစ္ ဆြဲမိဆြဲရာ လွမ္းဆြဲ အားကိုေနၾကတဲ့အခါ
ႏွလံုးမသာမယာတာအျပင္မွာ ''ငါ ဘာမွလုပ္ေပးလို႔ မရလိုက္ပါလား'' ဆိုတဲ့ ေနာင္တလည္း ပါေနျပန္ပါတယ္။
သူတို႔ အသက္ေမြးမႈက ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြမွာ ရေအာင္ကယ္တင္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ပီတိအေပၚမွာ
အတၱကိုတည္ေဆာက္ထားတာမို႔ ကိုယ့္လူနာတစ္ေယာက္ ေသတိုင္း အတၱပံုေဆာင္ခဲေတြ
ပဲ့ေၾကြသြားသလို ခံစားရပါတယ္။ ဘယ္ဆရာ၀န္ကမွ အေလာင္းစည္သူဘြဲ႕ကို မလိုခ်င္ဘူးေလ။
ေက်ာ္သူတို႔ မသန္းျမင့္ေအာင္တို႔နဲ႔ေတာင္ အရမ္းခင္သြားမွာစိုးလို႔ ခပ္စိမ္းစိမ္းေနပါ့မယ္ လုပ္ေနၾကတာ။
ဘယ္လိုပဲ ေရွာင္ေနေနပါေလ။ တေန႔မဟုတ္တေန႔ေတာ့ ေတြ႔ကိုေတြ႔ရမွာပ။
လူနာက ကိုယ့္ကို ''ေသၿပီဆရာ'' လို႔ မတ္စိပို႔လိုက္တဲ့အခါ ဆရာ၀န္ဘက္ကေတာ့ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားစရာေတြရွိပါတယ္။

                     ပထမဦးဆံုးအလုပ္ကေတာ့ လူနာတကယ္ေသဆံုးၿပီဆိုတာကို အတည္ျပဳေပးရပါတယ္။
အတည္ျပဳခ်က္ေပးလိုက္တာနဲ႔ အခ်ိန္၊ နာရီပါ မွတ္ေပးရတာေပါ့။ လူတစ္ေယာက္ေမြးဖြားလာတဲ့အခါ
ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြမွတ္သလိုပဲ သူေသဆံုးသြားတဲ့အခါ မွတ္ေပးလိုက္ရတာေပါ့။ ဒါလည္း လြယ္လြယ္ေလးလို႔
မမွတ္လိုက္ပါနဲ႔ေလ။ လူနာရွင္ေတြကသူတို႔ခ်စ္တဲ့လူနာ ေသသြားၿပီလို႔ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္မခံႏိုင္ေသးတာ ရွိတတ္ပါတယ္။
''ဟုတ္ရဲ႕လားဆရာရယ္။ ေသခ်ာျပန္စမ္းသပ္ေပးစမ္းပါဦး'' လို႔ ပုခံုးႀကီးကို လာလာဆြဲခါၿပီး ေျပာလိုက္၊
အေလာင္းႀကီးကိုဖက္ၿပီးငိုလိုက္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ေလးငါးခါေက်ာ့ေနလို႔ စိတ္တိုလာခဲ့ဖူးပါတယ္။
ရုပ္ရွင္ရိုက္ရင္ေတာင္ အဲဒီတစ္ကဒ္ထဲ ေလးငါးခါျပန္ရိုက္ေနရရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ စဥ္းစားၾကည့္။
တခါတုန္းကေတာ့ အဲဒီဇာတ္လမ္းမ်ိဳးျဖစ္ေနတုန္း အသက္ကုန္ၿပီလို႔ အတည္ျပဳထားတာ
နာရီ၀က္ေလာက္ရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ အေလာင္းႀကီးရဲ႕လက္ေတြဟာ ေကြးလိုက္ ဆန္႔လိုက္နဲ႔
ခ်ိဳမိုင္မိုင္ကျပေနေတာ့မွ ဖက္ငိုေနတဲ့သူလည္းထြက္ေျပး၊ ကိုယ္လဲ တအံ့တၾသ တကယ္ေသတာ ဟုတ္မဟုတ္
ျပန္စမ္းရပါတယ္။ ေသတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ အေၾကာမေသေသးတာေနမွာ။ အေခါင္းထဲေရာက္မွ
ျပန္ႏိုးတယ္ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္ရေလေအာင္ ကိုယ့္ဘက္က ေသခ်ာသထက္ေသခ်ာေအာင္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးရပါတယ္။

                     လူနာေသဆံုးေၾကာင္း အတည္ျပဳၿပီးရင္ တဆက္တည္း မွတ္ခ်က္ေပးရတာကေတာ့
ေသဆံုးရျခင္းအေၾကာင္းအရင္းပါပဲ။ စာအုပ္ထဲမွာသင္တယ္။ မယ္သီတာခိုးတာဘယ္သူလဲ လို႔ေမးရင္ ကြ်န္ေတာ္မခိုးပါဘူးလို႔ေျဖသလိုမ်ိဳး လူနာဘာေၾကာင့္ေသရသလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္မသတ္ပါဘူးလို႔
ေျဖလိုက္လို႔မရသလို၊ ထင္တာေတြေလွ်ာက္ေခါင္းစဥ္တပ္လို႔လည္းမျဖစ္၊
မသိပါလို႔ ေျဖလို႔လဲမရ။ ပုလိပ္ေတြ အမႈမေပၚတဲ့အခါလုပ္တာပဲလို႔ ေျပာၾကတဲ့ ၀ိဥာဥ္ေခၚေမးတာမ်ိဳးလည္း
လိုက္လုပ္လို႔မရ။ ခက္လုိက္တာေနာ္။ ဘူတန္မွာတုန္းကေတာ့ သူတို႔ဆီကဆရာ၀န္အသစ္ကေလးေတြက
ေဆးရံုမွာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိပဲ လူနာေသသြားရင္ အလြယ္တကူေကာက္တပ္လိုက္တဲ့ေရာဂါတစ္ခုရွိတယ္။
ALD(Alcoholic Liver Disease)အရက္ေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ အသည္းေရာဂါတဲ့။
ဘယ္ေလာက္အတပ္ေကာင္းသလဲဆို ငါးေယာက္ေသရင္ ေလးေယာက္က အဲဒီေရာဂါျဖစ္ေနလို႔
ေသစာရင္းထိန္းသိမ္းတဲ့ဆီက ထုေခ်လႊာအေတာင္းခံရေရာ။ ကိုယ့္ဆီမွာလဲ ဒါမ်ိဳးေတြအမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ဒီထက္ထူးဆန္းတာေတြေတာင္ရွိေသး။ ေရာဂါနာမည္ တိတိက်က်ႀကီးသိလ်က္နဲ႔ စကားဦးေတာင္
သမ္းလို႔မရတာေတြအမ်ားႀကီး။ ဥပမာ ေမြးကင္းစကေလး ေမးခိုင္ေရာဂါလို႔ တပ္ၾကည့္လိုက္ပါ့လား။
ျပည္နယ္က်န္းမာေရးဌာနႀကီးတစ္ခုလံုး မိုးမီးေလာင္သြားမွာစိုးလို႔ စာအုပ္ေရာ
မွတ္တမ္းပါ အသစ္ျပန္ေရးေပးရလိမ့္မယ္။ ရင္ခြဲစစ္ေဆးမွတ္တမ္းမွာေတာင္ ေသနတ္ဒဏ္ရာလို႔
ေရးလို႔မရတာေတြရွိတယ္ေလ။ ကိုယ္တိုင္ျမင္ရတာမွမဟုတ္ပဲ။

                        ဒီလိုတိတိက်က်သိတာေတြ႔တာေတြကိုေတာင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေထာက္ထားလို႔
မေပါက္ၾကားေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားရတဲ့က်င့္၀တ္ေတြရွိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္မေသခ်ာပဲနဲ႔ စိတ္ထဲကအထင္နဲ႔
ဒီလူနာေသဆံုးရတာမွာ ဘယ္ဆရာ၀န္လုပ္လိုက္လို႔။ ဒါမွမဟုတ္ ဘာမလုပ္လိုက္မိလို႔ စတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္၊
ထင္ျမင္ခ်က္ေတြကို က်န္ရစ္သူ လူနာရွင္ေရွ႕မွာ မေျပာမိေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လိုတယ္လို႔ေရာ မထင္ဘူးလားဗ်ာ။
အဲဒါ ဆရာ၀န္ေတြ ထိန္းသိမ္းရမယ့္ က်င့္၀တ္သိကၡာထဲမွာ ပါပါတယ္။ ေမ့ေနမွာစိုးလို႔ သတိေပးတာပါေနာ္။
ဘယ္သူေတြဘယ္တုန္းက ဘာေတြဖြသြားတယ္လို႔ ထပ္ျပီးမဖြခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေသတဲ့လူက
ေသၿပီေလ။ ေသၿပီဆရာကေန ဆရာေသၿပီ မျဖစ္ေအာင္ အေလွ်ာက္ေကာင္းမွ အေထာင္းသက္သာမယ့္
အေျခအေနေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

                           ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပါေမာကၡဆရာႀကီးမ်ားဟာ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးက မႏိုင္လို႔ လႊဲပို႔လိုက္ရတဲ့
မႏိုင္ရင္ကာ ေရာဂါသည္မ်ားကို ေနာက္ထပ္တဖန္လႊဲစရာမက်န္ေတာ့ပဲ ရွိသမွ် ပညာကုန္သံုးလို႔ စြန္႔စြန္႔စားစား
ခြဲစိတ္ၾကရပါတယ္။ နဂိုက ေရာဂါရႈပ္ေထြးဆန္းျပားလြန္းလို႔ မ်က္ကလဲဆန္ျပာ လူနာေရာ ဆရာပါ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေအာင္ခြဲစိတ္ရတဲ့လူနာမ်ားဟာ အဖိတ္အစင္လဲ မ်ားတတ္တယ္ဆိုတာ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
မလႊဲမေရွာင္သာ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ခြဲခန္းထဲမွာတင္ အသက္ဆံုးသြားတဲ့လူနာေတြလည္း ရွိလာတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ ခြဲခန္းအျပင္ဘက္က ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူနာရွင္ေတြကို ဘယ္မ်က္ႏွာနဲ႔ ရွင္းျပၾကမလဲဆိုတာ လြယ္ကူတဲ့ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးျဖစ္လာရင္တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ သူကိုယ္တိုင္ထြက္ျပီး ရွင္းျပပါတယ္။ လူနာနဲ႔ ေရာဂါအေျခအေနနဲ႔ ခြဲစိတ္ဖို႔ျပင္ဆင္ထားတာက
ဘယ္လိုအေနအထား(မခြဲခင္ကတည္းက ရွင္းျပီးသားပါ) ခြဲစိတ္ေနစဥ္မွာ ဒီလိုဒီလို အေျခအေနေတြေၾကာင့္
ေနာက္ဆံုး ဒီလိုဒီလိုျဖစ္သြားပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တတ္ႏိုင္ဆံုးႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္...
စသျဖင့္ ေက်နပ္သည္အထိ ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပပါတယ္။ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေအာင္ အသည္းအသန္
ခြဲစိတ္ၿပီး မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ''မင္းတို႔ကိုထြက္ရွင္းခိုင္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္းတို႔ေျပာမွာက ခင္ဗ်ားတို႔လူနာေလ ဆရာႀကီးေတြခြဲလိုက္တာ ေရွာသြားၿပီဗ်။ ေသြးေတြထြက္လိုက္တာမွ မတရား။
အခု ေသၿပီေလ။ ခံုေပၚမွာတင္ေသတာဗ်လို႔ေျပာမွာ။ စိတ္ခ်ရတဲ့ေကာင္ေတြမဟုတ္ဖူး'' လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါလည္း ေလ့လာမွတ္သားထားသင့္တဲ့ ပညာပါပဲ။ ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ေကာင္းတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ဆိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္။ ၿပီးေအာင္ေတာ့ လက္စသတ္ရဦးမယ္မဟုတ္လား။

                       ဆရာ၀န္ဆိုတာမ်ိဳးက ရွင္မယ့္လူနာေတြကိုခ်ည့္ ေရြးကုလို႔မရသလို ကိုယ္ကုသမွ်လူနာတိုင္းဟာ
ရွင္ကို ရွင္ရမယ္လို႔လဲ ေမွ်ာ္လင့္ထားလို႔မရပါဘူး။ မတတ္သာလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရတဲ့အခါမွာ တျခားအလုပ္ေတြလို
ေတာ္ၿပီ၊ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒီေနရာတင္ရပ္တယ္လို႔ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ ကုမရလို႔ ေသဆံုးသြားရမယ့္လူနာကို
သိကၡာရွိရွိ(with Dignity) တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ သျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႔ ကူညီရပါဦးမယ္။ စစ္အတြင္းမွာ ဒဏ္ရာရလို႔ ေသလုေမ်ာပါးျဖစ္ေနတဲ့ စစ္သားေတြကို မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထားပစ္ခဲ့လို႔ လုပ္လို႔မရသလိုပါပဲ။
''ေရာဂါကြ်မ္းေနၿပီ။ ကုလို႔မရေတာ့ဘူး။ အလြန္ဆံုးခံ ဘယ္ေလာက္ဘယ္ေလာက္ပဲေနရေတာ့မွာ။ အိမ္ျပန္သယ္သြားပါလား'' လို႔ ကိုယ့္လက္ကလြတ္ေအာင္ အတင္းတြန္းပို႔လို႔မရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ အဲလိုလူနာမ်ိဳးေတြကို
ကာယကံရွင္ရဲ႕ ဆႏၵအေလ်ာက္ ညင္ညင္သာသာသက္တမ္းကုန္ဆံုးခြင့္ရေအာင္ကူညီတဲ့
ယူသာနာဆီဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ လူသတ္မႈအျဖစ္နဲ႔ပဲ ျမင္ေနပါေသးတယ္။
လူ႔အသက္ဆိုတာ ဘုရားသခင္မွတပါး ကစားခြင့္ ဆံုးျဖတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္မွာဆိုရင္ေတာ့''ဆရာရယ္၊ အသက္ကယ္ေဆးေလး ထိုးေပးပါဦး'' ''သက္ေတာင့္သက္သာေလး အသက္ထြက္ေအာင္ေဆးေပးပါဦး''
''သူ႔ေျမးေလးက မနက္ျဖန္မွေရာက္မွာမို႔ တစ္ရက္ေလာက္ဆြဲထားေပးပါဦး'' စသျဖင့္ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြ
ပူဆာေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ ၀တၱရားက အဲဒီမွာမရွိပါဘူး။ သူလုပ္ရမွာ လူနာခံစားေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြ အထိုက္အေလ်ာက္သက္သာေအာင္ ကူညီႏိုင္သလား။ မကူညီႏိုင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။
အခ်ိန္တစ္ခုေရာက္ရင္လူနာကိုယ္တုိင္လည္း သူ နာသလား မနာဘူးလား မခံစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆရာ၀န္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းတစ္ဦးဦးရဲ႕ လက္တကမ္းမွာရွိေနတာဟာ လူနာအတြက္ မက်ိဳးမထူးရင္ေတာင္ က်န္ရစ္သူမိသားစုအတြက္ ေနာင္တကင္းတဲ့
ေျဖသိမ့္မႈတစ္ခုကို ေပးစြမ္းႏိုင္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကိုက မိသားစုနဲ႔အတူ အိမ္မွာပဲ
အသက္ကုန္ခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့။ လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ အနိစၥေရာက္သြားတဲ့အခါမွာ က်န္ရစ္သူမိသားစုအေနနဲ႔ ကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္စရာ အေၾကာင္းအရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိပါတယ္။
အဲဒီအေၾကာင္းအရာေပါင္းစံုေတြၾကားထဲမွာ ဆရာ၀န္ေတြကလည္းတမ်ိဳးလို႔ နတ္သွ်င္သူ႔ေၾကာင့္ တေရးမေမွာင့္ေစခ်င္ပါဘူး။
အဲဒီလိုမျဖစ္ေစဖို႔အတြက္ ဆရာ၀န္ေတြဘက္ကလည္း ညက္ညက္ေညာေညာနဲ႔ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းတတ္ဖို႔လိုတယ္ဆိုတာကို သတိျပဳမိေစခ်င္လို႔ ေသခ်င္ေစာ္နံသြားေလာက္ေအာင္ ေသျခင္းရဲ႕တံခါးမ်ားကို ေခါက္ေနရပါတယ္။ လူနာေတြပို႔ပို႔ေပးတိုင္းသာ
ေသမင္းဆီက ေကာ္မရွင္ ရရရင္ျဖင့္ အသက္ရွည္ရေခ်ေသးရဲ႕ေနာ္။
http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150370360698902

´ဂ်ာနဂ်ဳိခ်ာ၀န္ဂ်ီး´

by Soe Min on Sunday, 17 July 2011 at 16:07

          မဟာရန္ကုန္ေရႊၿမဳိ႔ေတာ္ႀကီးက နံမည္အႀကီးဆုံးနဲ႔ ေစ်းအႀကီးဆုံး အထူးကုေဆးခန္းႀကီးတစ္ခုမွာ ဂ်ာနယ္လစ္ သတင္းေထာက္ကေလးေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနၿပိး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင္႔ နစ္နာသြားရတဲ႔လူနာေတြကိုယ္စား ဂ်ာနယ္ထဲကေန သတင္းေတြေဖာ္ျပေနတဲ႔အတြက္ အဲဒီဂ်ာနယ္ကို ေဆးခန္းဘက္ကေန တရားစြဲလိုက္တယ္လို႔ သတင္းၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ႔လကၡဏာ ႀကိုဆိုထိုက္တဲ႔ လကၡဏာပါပဲ။ ဂ်ာနယ္ေတြဟာ အင္အားနည္းေသာ္လည္း မွန္ကန္တဲ႔ဘက္ကေန ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ရပ္တည္တဲ႔သေဘာေပါ႔။ ဒီအတိုင္းသာဆို ေနာက္ကို ငါတို႔ႏိုင္ငံမွာ တရားလက္လြတ္အႏိုင္က်င္႔မႈေတြ ဘယ္ရွိေတာ႔မလဲ။ ေကာင္းလိုက္တာကြယ္။ အဲသလိုသတင္းေထာက္မဳ်ုိးေတြကို ေနျပည္ေတာ္ မႏၱေလးစတဲ႔ ၿမဳိ႔တိုင္းရြာတိုင္းနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာေတြမွာ၊ အမ်ားျပည္သူနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ႔ေနရာတိုင္းမွာ ထားႏိုင္လို႔ကေတာ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲေနာ္။ ေအးခ်မ္းသာယာ၍ ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖဳိးတိုးတက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ႔ စတုတၳမ႑ိဳင္သမားေတြဆိုတာ ဒါမ်ဳိးမွ အစစ္ေပါ႔။ အစိုးရမို႔လို႔ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနရမယ္။ ပုဂၢလိကမို႔လို အသားကုန္ေဆာ္ပလိုက္မယ္ဆိုတဲ႔ အဂတိတရားေတြ ကင္းရမယ္မဟုတ္လား။ ရဲရဲသာ ဆက္လုပ္ပါေလ။ ျပည္သူတရပ္လုံးက ေကာင္းခ်ီးေပးၾကမွာေပါ႔။
            ဘူတန္ႏိုင္ငံမွာေတာ႔ သူတို႔အစိုးရကိုယ္တိုင္က သီးျခား၀န္ႀကီးဌာနတစ္ခု ဖြဲ႔ေပးထားပါတယ္။ အဂတိလိုက္စားမႈ တိုက္ဖ်က္ေရးအဖြဲ႔တဲ႔။ အစိုးရနဲ႔ ဌာနဆိုင္ရာ၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ အက်င္႔ပ်က္ျခစားမႈေတြကို မည္သူမဆို အမႈဖြင္႔တိုင္ၾကားလို႔ရသလို အမႈမွန္ေပၚတဲ႔အထိ စုံစမ္းစစ္ေဆး အေရးယူမႈေတြကိုလည္း ျပဳေပးပါတယ္။ အဂတိလိုက္စားမႈတိုက္ဖ်က္ေရးေန႔လို႔ ေန႔တစ္ေန႔သတိ္မွတ္ၿပီး တို႔ဆီကလိုပဲ ဆိုင္းဘုတ္ေတြစာတမ္းေတြကိုင္လို႔ စီတန္းလွည့္လည္ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔ျပည္သူ႔ဘ႑ာပစၥည္းေတြကို အလြဲသုံးစားလုပ္တဲ႔အမႈမ်ဳိးမေျပာနဲ႔ ေဆးကုမၸဏီေတြ စပြန္ဆာနဲ႔ အေမရိက၊ ဥေရာပ၊ ဂ်ပန္ကို သင္တန္းသြားတက္တဲ႔အမႈမဳုိးအထိ အဂတိလိုက္စားမႈနဲ႔ အေရးယူတယ္။ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးေတြလုပ္ေနခိုက္ သက္ဆိုင္ရာသိုေလွာင္ရုံေတြကို ခ်ိတ္ပိတ္ထားလို႔ ေဆး၀ါးစီးဆင္းမႈေတြ ကေမာက္ကမျဖစ္ကုန္တာေတာင္ ႀကဳံခဲ႔ရပါေသးတယ္။
            တကယ္ေတာ႔ အဲသလိုအမႈကိစၥမ်ဳိးဆိုတာ ဟိုးကမာၻဦးအစ မဟာသမၼတမင္းတို႔ လက္ထက္ကတည္းက ဒီကေန႔အထိ မေပ်ာက္မပ်က္ ဆက္ခံထိမ္းသိမ္းထားၾကတဲ႔ အစဥ္အလာမဟုတ္လား။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ႏုစဥ္အခါတုန္းကေတာင္ တံခါးမွဴးဒတၳဘ၀နဲ႔ စကၤာပူမသြားပဲ ႀကိမ္ဒဏ္တ၀က္ခံခဲ႔ရေသးတာေလ။ ေစာင္႔ၾကည့္ထိန္းသိမ္းေပးမယ္႔သူမရွိရင္ အကြပ္မဲ႔တဲ႔ၾကမ္း ပရမ္းပတာျဖစ္သြားမ်ာေပါ႔။ ဒီလိုမွန္းသိရင္ ေရြးေကာက္ပြဲႀကီးလုပ္ကတည္းက မဲရုံတစ္ရုံကို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ ထားေပးလိုက္ပါေတာ႔လားကြယ္။ ဒါမွ မဟုတ္မတရား စြပ္စြဲေနတဲ႔သူေတြကို ခ်က္နဲ႔လက္နဲ႔ ျပန္ေျဖရွင္းလို႔ ရမွာေပါ႔။ ေနာက္ငါးႏွစ္အတြက္ မီေသးတယ္ေလ။ ေဗာ္လံတီယာလုပ္ၾကပါလား။
           ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာရယ္လို႔ ပထမဦးဆုံးစေပၚခဲ႔တဲ႔ ရတနာပုံသတင္းစာေခတ္ကတည္းက မင္းတုန္းမင္းတရားႀကိးကိုယ္ေတာ္တိုင္ ` ငါမေကာင္းရင္ငါ႔ေရး။ ငါ႔မိဖုရား မေကာင္းရင္ မိဖုရားေရး၊ ငါ႔၀န္ႀကီးေတြမေကာင္းရင္ မေကာင္းတဲ႔သူတိုေရး´ လို႔ အခြင္႔ထူးႀကီးေပးသနားခဲ႔ပါသတဲ႔။ (သူ႔လိုကေတာ႔ တို႔လည္း ေျပာတတ္ပါတယ္ လို႔ ဆိုၾကေရာ႔မယ္) အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ လက္ေအာက္မွာေတာင္ `ငရဲေခြးႀကီးလြတ္ေနသည္´ တို႔၊ ´ဂက္ေဒါက္ ကရက္ေဒါက္´ တို႔လို သတၱိေျပာင္တဲ႔ေဆာင္းပါးေတြ ေပၚလာခဲ႔တာပဲ။ သတင္းသမားတို႔ရဲ႔ ဘိုးေအႀကီး လူထုဦးလွဆိုရင္ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္မႈနဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာအတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တရားစခန္း၀င္ခဲ႔ရရွာပါတယ္။ ဒါမ်ုိးဆိုတာ ဘိုးဘိုးေအာင္ေရးတဲ႔ ၀လုံးေတြလို တစ္လုံးဖ်က္ရင္ ႏွစ္လုံးေပၚလာသင္႔တာ မဟုတ္ပါလား။ ဖ်က္တဲ႔သူေတြလိုက္ဖ်က္လို႔ ဆက္မေရးေတာ႔ဘူးဆိုရင္ ၀လုံးေတြ ေပ်ာက္ကုန္မွာေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ `တို႔ဘိုးဘြားအေမြစစ္မို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ´ ဆိုတဲ႔အထဲမွာပါတဲ႔ သတင္းသမားတို႔ရဲ႔ သတၱိ၊ ၀ီရိယနဲ႔ အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္မႈေတြကို အားက်အတုယူၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပိီလိုို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
          ေခတ္စံနစ္ အခ်ိန္အခါကလည္း အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး။ စာနယ္ဇင္းလြတ္လပ္ခြင္႔ေတြကို စည္းကမ္းစံနစ္ ေဘာင္အတြင္းကေန ေပးေနၿပီလို႔ အတိအလင္း ေၾကျငာထားတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီလိုအခါမ်ဳိးမွာ နမူနာစံျပအျဖစ္ တို႔ဆရာ၀န္ေတြဆီကေနစလို႔ မ်က္လုံးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနသူေတြေရွ႔မွာ မွန္ေအာင္ေနျပလိုက္မယ္ဆို ေခါင္းေမာ႔ရင္ေကာ႔ၿပီး မွတ္ေက်ာက္တင္ခံရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလိုက္သလဲေနာ္။ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး အျပစ္ေျပာေပးမယ္႔သူရွိမွ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္အျပစ္ကင္းသလဲဆိုတာ သိသာႏိုင္မွာဗ်။ ၀ါသနာပါရင္ အိမ္သာထဲအထိ စီစီတီဗီကင္မရာေတြ တပ္ထားစမ္းပါေလ။ အိုက္တင္ကေလးနဲ႔ ယိုျပလိုက္မွာေပါ႔။ မဟုတ္ဘူးလား။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္း ရွဴရွဴေပါက္တာ ယူက်ဳေပၚေရာက္ေနတဲ႔ေခတ္မွာ တို႔ဆရာ၀န္ေတြလည္း ကမာၻေက်ာ္ရေခ်ေသးရဲ႔။ ေဟးေဟး။
          ေမာင္တို႔ခ်ယ္ရီေျမထဲက ခင္သန္းႏုေနာက္ကို သတင္းသမားေတြလိုက္သလို ဆရာ၀န္ေတြေနာက္ကို ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ တေကာက္ေကာက္လိုက္ယူရတယ္ဆိုတာကိုက ေပါ႔ေသးေသးမွတ္လို႔။ ဟိုးအရင္ေခတ္တုန္းက ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္တို႔ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးတို႔လို ဒီေခတ္မွာလည္း ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဆရာ၀န္ေတြေပါလာဦးေတာ႔မွာေပါ႔။ ဟန္က်လိုက္ေလ။ ကိုယ္တိုင္လည္း စာတိုေပစေတြ မေတာက္တေခါက္ေရးေနတဲ႔အခ်ိန္ဆိုေတာ႔ အခမဲ႔ေၾကာ္ျငာေပးမယ္႔သူရွိတုန္း ပရိုမိုးရ်င္းဆင္းပလိုက္မယ္ေလ။ တစ္ေယာက္တလွည့္ အင္တာဗ်ဴးၾကရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ` ဟိုေပါ႔ေနာ္။ ဘယ္လိုေျပာမလဲေပါ႔ေနာ္..။ အဲဒါက အဲလို ရွိတယ္ေလ။ ဟုတ္..။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ႔အတိုင္းပါပဲ..။´ အဲလို အဲလို ဒိုင္ယာေလာ႔ကေလးေတြကို မွန္ထဲၾကည့္ၿပီး ပဲေလးနဲ႔ ေျပာတတ္ေအာင္ က်င္႔ထားပါ႔မယ္။ `အရင္လို မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဗ်။ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားၿပိ။ ေရွ႔ေလွ်ာက္ေကာင္းမယ္႔ အလားအလာေတြ ျမင္ေနရၿပီ။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကို္ယစြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ဆက္ႀကိဳးစားသြားမွာပါ။ ပါတီစြဲ တသီးပုဂၢလစြဲေတြ မရွိပါဘူး။ ျမန္မာလူမ်ုိးေတြ ေကာင္းစားဖို႔က အဓိကပါ..´ ဆိုတာမ်ုိးေတြလည္း ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ထည့္ေျပာမွာပဲ။ `ဆိုင္လို႔လား´ လို႔ ေခ်ာင္ပိတ္ေမးလာရင္ ´ႏိူင္ငံတကာမွာ ဂလိုပဲေလ။´ လို႔ ကိုင္ေပါက္ပလိုက္မယ္။ အားက်အတုယူမိတဲ႔ စံျပပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေမးလာရင္ေတာ႔ ဂ်ဳိေဆရီေဇာ္တို႔၊ ခ်ီေဂြဗားရားတို႔ ေဒါက္တာဇီဗားဂိုးတို႔ ၾကားဖူးနား၀ ဆရာ၀န္နံမည္ေတြ ရြတ္ျပလိုက္မယ္လို႔ စဥ္းစားထားၿပီးသား။ ၿပီးရင္ `တစ္ႏိုင္ငံလုံးကို ေဆးကုခ်င္လို႔ပါ´ လို႔ ဖိန္႔လိုက္မွာေပါ႔။
           `အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံ က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္ႀကီးတစ္ပါး´ ဆိုတာကို ဒီကေန႔ေခတ္ တက္လာတဲ႔ အစိုးရတိုင္းက သတိျပဳမိေနၾကပါၿပီ။ အေမရိကားမွာ အိုဘားမားႀကိးတက္စတုန္းကလည္း အလုံးစုံလႊမ္းျခဳံေသာ က်န္းမာေရးအာမခံစံနစ္ဆိုတာႀကီးကို ဥပေဒနဲ႔ အတည္ျပုခဲ႔တာပဲ။ အဂၤလန္မွာလည္း ေရြးေကာက္ပြဲၿပိးၿပိးခ်င္း အာဏာရပါတီက အမ်ုိးသားက်န္းမာေရးစံနစ္ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ခဲ႔တာပဲ။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာလည္း အစိုးရသစ္တက္လာလာခ်င္း ဆရာ၀န္ေတြကို စကိုင္လိုက္တယ္ဆိုတာ ေဖာ္ျမဴလာမေအာက္ေသးပါဘူး။ ဒီခြင္အတိုင္းဆက္ထိုးရင္ ဒဲ႔၀င္ဖို႔ရွိတယ္။ မယုံရင္ ေစာင္႔ၾကည့္။ ထိုင္းမွာတက္လာတဲ႔ သဇင္နဲ႔ခပ္ဆင္ဆင္ မယဥ္လဲ႔ကေလးလည္း သိပ္မၾကာခင္ ဆရာ၀န္ေတြကို မ်က္ေစာင္းထိုးလာလိမ္႔မယ္။ မဟီေဒါကဆင္းတဲ႔ သယ္ရင္းကေလးေတြ ရူပါေလးဘာေလး တင္ထားၾကဦးေနာ။
            ဒီလို တိုက္ေရးခိုက္ေရးေတြ ဟန္ေရးျပင္ေနခိုက္ တဘက္ကလည္း ကိုယ္႔ဘက္က ခံစစ္လုံေအာင္ သံခင္းတမန္ခင္းကေလး မဟာမိတ္ကေလးေတြ ျပဳထားၾကဖို႔လည္း လိုဦးမယ္ထင္ပါတယ္။ ၀တ္လုံေတာ္ရမင္းတို႔၊ တရားသူႀကိးမင္းတို႔ ဥပေဒေရးရာအၾကံေပးပညာရွင္တို႔ဆိုတာေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ျပဳံးျပံဳးကေလးနဲ႔ ေခါင္းကေလးညႊတ္ၿပီး `မာရဲ႔ေနာ´ လို႔ သိသိမသိသိ မိတ္ဆက္လို႔ အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေအာင္ေနသင္႔တာေပါ႔။ အလင္းတန္းက ဦးျမတ္ခိုင္တို႔ ေရႊအျမဳေတက ဦး၀င္းၿငိမ္းတို႔ကို ေဖ႔စ္ဘုတ္ထဲမွာ မေတြ႔ေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင္႔ေတာင္းထားဦးမွပါ။ အေရးအေၾကာင္းဆို ကိုယ္႔မိတ္ေဆြစာရင္းထဲ သူတို႔နံနည္ေတြေတြ႔ရင္ ဘာရယ္လို႔ ဟုတ္ဘူးေလ။ လူရွိန္တာေပါ႔။ ေတာ္ရုံတန္ရုံ ဂ်ာနယ္လစ္ေလးေလာက္ဆိုရင္လည္း သူတို႔နံမည္ေတြရြတ္ၿပီး ´ေဘာ္ဒါေတြပါ´ လို႔ ဖိန္႔လိုက္ရင္ ၾကည္ေစေအးေစ ျဖစ္သြားမွာေပါ႔။ (သူတို႔နဲ႔ မတည့္တဲ႔လူေတာ႔ သြားမလုပ္မိေစနဲ႔ေနာ္) သုတစြယ္စုံတို႔ အာေရာဂ်ံတို႔ကိုလည္း ေဆာင္းပါးအတိုအထြာေတြ ပို႔ထားဥိးမွပါ။ မရွိတာထက္ မသိတာခက္ တဲ႔။ ကိုယ္႔မွာပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ရွိရွိ လူႀကိးထဲ အသိမရွိရင္ ေသတာေတာင္ အေလာင္းေျမက်ဖို႔ခက္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔မို႔ ကိုယ္႔ကိုလူတိုင္းက မသိေသာ္ျငား ကိုယ္ကလူတိုင္းကို သိေနဖို႔လိုတယ္ဗ်။ သူတို႔က ကိုယ္႔ကိုမသိတာ အေရးမႀကီးဘူး။ အၿဖီးအျဖန္းေကာင္းရင္ ေဖာ္လိုနဲ႔ ပါလာမွာ။ ကိုယ္ကသာ ဘယ္သူက ဘယ္မွာ အခရာဆိုတာသိရင္ ခ်က္ေကာင္းထိေအာင္ ပစ္လို႔ရၿပိီမွွတ္။ မည္းမည္းျမင္ရာေလွ်ာက္ပစ္ေနရင္ အလကား က်ည္ကုန္တယ္။ လူၾကားတယ္။ ထိုင္းမွာလို စႏိုက္ပါနဲ႔ ဆိုင္လင္ဇာနဲ႔ ပစ္စမ္းပါ။ `လာေလ႔ .. ဖြတ္´ ေပါ႔။
            ဒီ႔ထက္ပိုၿပီး အေသးစိတ္သိခ်င္တဲ႔ ဆရာ၀န္ကေလးေတြ အတြက္ေတာ႔ ဆရာမႀကိး တင္မိုးလြင္လို "Talent and Model for Doctors" ဆိုၿပီး သင္တန္းဖြင္႔စားရင္ ေကာင္းမလားလို႔။ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ။ လူနာေရွ႔မွာ လမ္းေလွ်ာက္ျပနည္း၊ သတင္းသမားမ်ားႏွင္႔ အင္တာဗ်ဴးေျဖနည္း၊ တရားခြင္တြင္ ထြက္ဆိုခ်က္ေပးနည္း၊ ဖက္ရွင္က်က် ဆရာ၀န္ဘ၀၊ စတာေတြကို သင္ေပးမယ္ေလ။ Advanced level က်ရင္ေတာ႔ ခႏိုးခနဲ႔ ရြဲ႔တဲ႔တဲ႔ စကားေျပာနည္း၊ မထိတထိ ရိတိတိ ကလိနည္းတို႔ ပုဆိုးကိုခ်ိတ္၀တ္၍ ဂ်ပိုးကိုလိပ္ျဖစ္ေအာင္ေျပာနည္းတို႔ကို ကၽြမ္းက်င္အဆင္႔ထိေရာက္ေအာင္ ေလ႔က်င္႔ေပးမယ္ဗ်ား။ သေဘာက်ရင္ျဖင္႔ ေအာက္က ကြန္မန္႔ထဲမွာ၀င္ၿပီး တိုကင္ယူသြားေနာ္။ လူဦးေရ ကန္႔သတ္ထားတယ္။ ပထမဆုံး အေယာက္ႏွစ္ဆယ္အတြက္ ေရၾကည္အိုင္ကို အင္တာဗ်ဴးႏွစ္ပါတ္ စားရိတ္ျငိမ္း ပို႔ေပးမွာ။ ဒိ႔ထက္ပိုၿပီး တက္ၾကြတဲ႔သူေတြအတြက္ဆို ဒီဗီအင္းစိန္ဗီဇာေတြေလွ်ာက္ေပးလိုက္ဦးမွာ။ ဂ်ာနဂ်ဳိ ဆရာစိုးနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ဘာမဆို ႏွစ္ခါရိႈးယူရတဲ႔အထိ ကိုယ္႔မ်က္လုံးေတာင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားေစရမယ္။ အခုေတာင္ တခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ျပရေသးတယ္။ ဖလန္းဖလန္းထသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ကန္ခ်က္ေတြက လန္ထြက္ေနတာ ေျခစစ္ပဲြ ၀င္ခိုင္းမေနပါနဲ႔ေတာ႔။ လူခ်င္းသာ လာေတြ႔လိုက္။ သြက္သြက္လည္မသြားေတာ႔ ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာ။ အဟတ္ .. အဟတ္။

( ဂ်ာနဂ်ဳိ ဆိုသည္မွာ ကုလားလူမ်ုိဳးမ်ားစားေသာ ကုလားပဲေထာင္းမုန္႔ က်ာနာဂ်ုိျဖစ္ၿပီး ဂ်ာနဂ်ိဳအမႀကီးဆိုသည္မွာ ဆရာႀကီးေသာ္တာေဆြက ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးအား သုံးေသာ နာမ္စားျဖစ္ပါသည္။ ေရွးက စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကို သတိရစြာျဖင္႔ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္မိပါေၾကာင္း)
http://www.facebook.com/note.php?note_id=10150384750383902

 (ရရွိလာေသာေမးလ္ကို ထပ္ဆင့္ေဖၚၿပပါသည္)