- " ဒီလိုပံုနဲ႔ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လွ်င္ " .... (ေဆာင္းပါးရွင္ ေလာကပါလ)
- အေမ့အိမ္ International Day of Democracy အခမ္းအနား..
- ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အက်ဥ္းက် သာသနာ့ အာဇာနည္မ်ား.... ေဆာင္းပါးရွင္ မင္းသုည(ဗုဒၶတကၠသုိလ္)
| " ဒီလိုပံုနဲ႔ မိုးႀကီးခ်ဳပ္လွ်င္ " .... (ေဆာင္းပါးရွင္ ေလာကပါလ) Posted: 15 Sep 2011 01:43 PM PDT  (ေဆာင္းပါးရွင္ ေလာကပါလ) ေဒါက္တာလိႈင္ျမင့္ရဲ႕ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး ဒီဆရာေတာ့ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲက ေျပာမိပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေရးအပါဆံုး ျဖစ္သေလာက္ ျပႆနာအမ်ားဆံုး အရႈပ္အေထြးဆံုးနဲ႔ (အခန္႔မသင့္ရင္ မ်ိဳးပါတံုးႏိုင္တဲ့) အႏၱရာယ္ အႀကီးမားဆံုး ကိစၥတခုကိုမွ သြားထိလိုက္တာကိုပါ။ အႏၱရာယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ ဆိုတာေတာ့ ေျပာဘို႔ေတာင္လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကြဲလိုက္ရတဲ့ စိတ္ဝမ္းေတြ၊ ျဖစ္လိုက္ရတဲ့ရန္ေတြ၊ တိုက္လိုက္ရတဲ့စစ္ေတြ၊ ဆံုးရႈံးလိုက္ရတဲ့ အသက္အိုးအိမ္ စည္းစိမ္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္ တိုင္းျပည္ လြပ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲေတြမွာ ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္ေတြထက္ လြပ္လပ္ေရးရၿပီး ဒီတိုင္းျပည္ကို ဘယ္သူဘယ္လို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအေပၚ တိုက္ရင္း ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္ေတြက ပိုေတာင္မွ မ်ားေနမလားလို႔ပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ေပးဆပ္ေနရဆဲ ေပးဆပ္ဘို႔ တာစူေနၾကဆဲ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လို႔ ဆိုရမလိုေတာင္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒီလို အခင္းအက်င္းနဲ႔ အေနအထားမ်ိဳးမွာ ေဒါက္တာလိႈင္ျမင့္ ဒီအစ သြားဆြဲလိုက္တာ နဲနဲေတာ့ မိုက္မဲရာက် တယ္လို႔ ထင္စရာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဆိုးထဲက အေကာင္းေျပာရမလို (blessing in disguise) ျဖစ္လာတာတခုက သူ႔စာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုေတြမွာ အကင္းေသပံု မရေသးတဲ့ ကိုယ္တြင္းနာေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္စီ အလွ်ိဳအလွ်ိဳဆိုသလို ေပၚလာၾကတာကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္ျခင္းပါဘဲ။ ျမင္ရသမွ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ လို႔သာ ေျပာပါရေစေတာ့။ စံနစ္တခုရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈကို ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ ခံစားခဲ့ၾကျခင္းရဲ႕ ရလဒ္တခုအျဖစ္ ေဒါသေတြ၊ အမုန္းတရားေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတာကို နားလည္ႏိုင္သည့္တိုင္ အဲသည္အရာေတြရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကိုခံယူရင္း ဆင္ျခင္တံုတရား လြတ္သြားတာမ်ိဳးကေတာ့ စိတ္မသက္သာစရာပါ။ အထူးသျဖင့္ ေခတ္ေလးေခတ္ေလာက္မွာ တစ္ေယာက္ေပၚထြက္ဘို႔ မလြယ္ကူသလို ယေန႔ထိလဲ အစားမရႏိုင္ေသးတဲ႔ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး ကိုေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးႏိုင္တဲ့ လက္လြတ္စပယ္ အတၱမ်ိဳးက်ေတာ့ ကမ္းကုန္ၿပီဆိုတာထက္ "ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး လြတ္လပ္ေရးနဲ႔မွ ထိုက္တန္ေသးရဲ႕လား" လို႔ ေမးရမလိုျဖစ္ေတာ့တာပါဘဲ။ ခြင့္ျပဳပါ။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး တညီတညြတ္ထဲ (ငယ္ငယ္တံုးက သင္ခဲ႔ရဘူးတ့ဲ ဆရာ တေယာက္ရဲ႕ ေလသံအတိုင္းေျပာရရင္) "ပါးစပ္နဲ႔" ၾကည္ညိဳမဆံုးျဖစ္ေနၾကၿပီး "တႏွစ္တခါ" အလြမ္းသယ္ သယ္ ေနၾကတ၊ဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးလို႔ ကန္႔ကြက္သူမရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရည္ညႊန္းေလ႔ရွိၾကတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (ေအာင္ဆန္း) ကို "ေဟ႔ေကာင္ ေအာင္ဆန္း၊ မင္းကဆရာလား.. ငါကဆရာလားကြ..ေဟ့" လို႔ ေငါက္လို႔ရတဲ့အထိ ၾသဇာႀကီးမားသူတဦး ဆိုတာကို (အရပ္စကားဝိုင္းထဲ ဆြဲသြင္းမယ္ၾကံတိုင္း) မေမ႔သင့္ဘူးလို႔ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ တခါတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ သမင္ေမြးရင္းက်ားစားရင္း ျဖစ္ျဖစ္ေနရတာ မူေၾကာင့္လား လူေၾကာင့္လား စဥ္းစား စရာျဖစ္လာရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စကား ေဘးေရာက္သြား ရင္ခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။ ေဒါက္တာလိႈင္ျမင့္ ေဆာင္းပါးကို ကြန္မာန္႔ ေပးဘို႔ႀကိဳးစားရာက ဒီအထိေရာက္လာတာဟာ ဒီလို ေဘးေရာက္ေရာက္သြားတဲ့ အေတြးေတြရဲ႕ ေစ႔ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ဆိုတာကိုလဲ ဝန္ခံလိုပါတယ္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ သူ "လူမိုက္" လုပ္လိုက္လို႔ ဒီလိုျမင္စရာ၊ ေတြးစရာ၊ ေရးစရာ၊ ေဆြးေႏြးစရာေတြ ၾကံဳၾက၊ ေျပာၾကဆိုၾက၊ (ေစာေစာကေျပာသလို ကိုယ့္မိ ကိုယ့္ဖ အမိအဖသဘြယ္ ၾကည္ညိဳထိုက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အသားလြတ္ မထိပါးဘဲ) ရံႈ႕ခ် ပစ္တင္ေဝဖန္ၾက တာဟာလဲ လူမသိသူမသိ ႀကိတ္ၿပီး "ဓါးေသြး" ေနတာထက္စာရင္ ေတာ္ေသးတာမို႔ ၾကံဖန္ ေက်းဇူးတင္ရ မလိုပါဘဲ။ အမ်ားအက်ိဳးအလို႔ငွါ သူမ်ားကိုေဝဖန္ရင္း သူမ်ားေျပာတာနားေထာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လဲ သံုးသပ္ ႏိုင္ၾကရင္ ပိုေကာင္းမယ္ ယူဆၿပီး ဒီေဆာင္းပါးကို အဲသည္ဘက္ေရွ႕ရႈတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေပးသြားဘို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အေရးႀကီးတယ္လဲ ထင္လို႔ပါ။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို အင္မတန္ အကဲဆတ္တဲ့ျပႆနာ တရပ္ (Sensitive issue)ကို ဆရာ ဦးလိႈင္ျမင့္က သူ႔ဟန္အတိုင္း "ကိုင္" လိုက္လို႔ ပြဲဆူသြားရေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ေစတနာကိုေတာ့ ျမင္သာတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူလဲ ဒီေျမဖြားတဦးဘဲေလ။ အေျပာမနပ္လို႔ ဆဲသလို ျဖစ္သြားတာကေတာ့ ဆရာကိုယ္တိုင္ သတိထားရမယ့္ သူ႔အပိုင္းေပါ့။ အထူးသျဖင့္ တိုင္းရင္းသားေတြ သနားမွ ခ်မ္းသာရမလိုဆိုတဲ႔ စကားတခြန္းဘယ္ေလာက္ တာသြားသလဲဆိုတာ ခုေလာက္ဆို ဆရာလဲဲ သိေလာက္ၿပီ ထင္တာပါဘဲ။ ေျပာသာေျပာရတယ္ သူေျပာလိုတဲ့ လူမ်ိဳး (races) ကို အေျခမခံဘဲ ေဒသကို အေျခခံတဲ့ ျပည္ေထာင္စုစံနစ္ ဆိုတာကေတာ့ က်ိဳးေၾကာင္းသင့္တဲ့ အခ်က္တခုလို႔ဘဲ ျမင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြန္ခဲ့တဲ႔ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ အထိ ကမၻာႀကီး လံုးတယ္ဆိုတာကို ၈၀% ေလာက္က လက္သင့္ မခံႏိုင္ခဲ့တဲ့ (အစြဲႀကီးတဲ့) တိုင္းျပည္တျပည္ အေနနဲ႔ လူမ်ိဳးကို (နာမည္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္) ေဖ်ာက္ထားတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုတရပ္ဟာလက္ေတြ႔မက်လွဘူးဆိုတာေတာ့ ေျပာလိုေဇာ အားႀကီးၿပီး သူေမ႔သြားပံုရပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ခုသူစလိုက္တဲ့ ဒို႔ျပည္ေထာင္စု ဒို႔ျပည္နယ္ ဆိုတာကို သူမ်ားျပည္ေထာင္စု သူမ်ားျပည္နယ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပီး နည္းနည္း ၾကည့္ၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ယွဥ္တယ္ဆိုတာလဲ ျမင္သာရံုေလာက္ပါ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ေနာက္တခုျဖစ္တဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အတြင္း အေျခခံဥပေဒ ႏွစ္ခု ဖ်က္သိမ္းခံခဲ႔ရၿပီး သံုးခု ေျမာက္ကလည္း ခ်ီကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုသလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကို ထည့္သြင္းစဥ္းစားရမွာ ျဖစ္သလို ျပည္သူ ေတြ မၾကံဳစဘူး ၾကံဳေနၾကရတဲ့ ဒုကၡသုကၡ ေတြကိုလည္း ျမင္တဲ့အတိုင္း သိၾကရမွာပါ။ တဆက္တည္း လက္ရွိ အေယာင္ျပေလးဘဲျဖစ္ျဖစ္ အေပါင္း လကၡဏာေဆာင္တဲ့ တိုးတက္မႈေလးေတြကို သံသယေဘးခ်ိတ္ၿပီး ၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဘို႔ လိုအပ္မယ္လည္း ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း (တဦးတည္းဆီက) လြတ္လပ္ေရးရခဲ႔တဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံဟာ တမီလ္နာဒူး ဘဂၤလား၊ ပန္ဂ်ပ္၊ အာသံ စသည္ျဖင့္ လူမ်ိဳး (သို႔မဟုတ္) ဘာသာစကားေျချပဳ ျပည္နယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံႀကီးၿပီး လူမ်ိဳးစံုတဲ့ သူတို႔ဆီမွာ ခြဲထြက္ေရးျပႆနာေတြ ရွိခဲ့ ရွိေနဆဲပါ။ အမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္း Jammu and Cashmir ကိစၥဆိုရင္ ကာလသမဂၢလို အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးေတာင္ မကယ္ႏိုင္ဘဲ ခုခ်ိန္ထိ တင္းမာဆဲပါ။ သည္အထဲ ရာဇဝင္ခ်ဥ္းေနတဲ့ ဇာတ္နိမ့္ဇာတ္ျမင့္ ခြဲျခားမႈက ဒီေခတ္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး စံေတြအတြက္ ႀကီးမားတဲ့စိမ္ေခၚမႈ တရပ္ျဖစ္ရွိ ေနဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကဘဲ အိႏၵိယဟာ ကမၻာ့အႀကီးဆံုး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ရပ္တည္ေနရံုမက ဒီေန႔ဆိုရင္ စီးပြားေရးမွာပါ ထိပ္တန္းက်တဲ့ႏိုင္ငံ တခုအျဖစ္ကို ကူးေျပာင္းလို႔ေနပါၿပီ။ ေရးၿပီးကတည္းက မဖ်က္ခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံဥပေဒကို ႏွစ္ ၆၀ အတြင္း အႀကိမ္ ၅၀ ျပင္ဆင္ၿပီးသား ဆိုတာကေတာ့ မွတ္သားစရာလို႔ ေျပာရမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ မူလက အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပိုင္ ဒီမိုကရက္တစ္ သမၼတႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့စာသားကို ၁၉၇၆ ခုနွစ္ေရာက္မွ ဘာသာေပါင္းစံု စုစည္းညီညြတ္ေသာ အခ်ဳပ္အခ်ာ အာဏာပိုင္ ဆိုရွယ္လစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ သမၼတႏိုင္ငံ ဆိုတဲ့စာသားေတြနဲ႔ အစားထိုးျပင္ဆင္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကလဲ စိတ္ဝင္စားစရာပါ။ အေရးမပါလွေပမဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံ ဥပေဒဟာ ကမၻာေပၚမွာ အခန္းအမ်ားဆံုးနဲ႔ အရွည္လ်ားဆံုး ဆိုတဲ့အခ်က္ကလည္း "ကုလားကားေပရွည္တယ္" လ႔ို ေျပာေလ႔ရွိၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ ျပံဳးမိတဲ့အထိ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ရယ္စရာ ေျပာတာပါ။ ဘယ္ႏိုင္ငံရဲ႕ကိုလိုနီမွ မျဖစ္ခဲ့ဘူးပါလို႔ ဂုဏ္ယူေလ႔ရွိတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံဟာ စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စံနစ္ (Constitutional Monarchy) ကို ေျပာင္းခဲ့တဲ့ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ကစၿပီးဒီေန႔ထိ ယာယီဖြဲ႔စည္းပံု အပါအဝင္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ၁၇ ႀကိမ္ ေရးဆြဲခဲ႔ၿပီး လက္ရွိတည္ဆဲ အေျခခံဥပေဒကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာေရးဆြဲခဲ့တာပါ။ စစ္ဘက္အာဏာ တခါသိမ္း တိုင္း ဥပေဒအသစ္ တခါဆြဲတာမို႔ ဥပေဒျပဳခ်င္လို႔ အာဏာသိမ္းတာလား၊ အာဏာျမဲခ်င္လို႔ ဥပေဒျပဳတာလား ေမးရေလာက္ေပမဲ့ ဘယ္ဥပေဒမွလဲ ၁၀ ႏွစ္သက္တမ္း မတိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မွတ္သားသင့္တာကေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ အေျခခံဥပေဒဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြအရ အျပည့္စံုဆံုး၊ အေကာင္းဆံုးအျဖစ္ ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳ ခံခဲ့ရတာပါဘဲ။ အဲသည္ဥပေဒမွာ စစ္တပ္ကအာဏာ သိမ္းလာခဲ့ရင္ ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပခြင့္ ဆိုတာမ်ိဳးအထိ ထည့္သြင္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဥပေဒလဲ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ေတြရဲ႕ သခါၤရသေဘာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ဘဲ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္းမႈမွာ ပ်က္ျပယ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးတည္ၿငိမ္မႈကို ေမးခြန္းထုတ္စရာအမွန္ျဖစ္ေပမဲ့ ႏိုင္ငံစီးပြားေရးနဲ႔ ျပည္သူေတြရဲ႔ဘဝ အဆင့္အတန္းကေတာ့ သိၾကတဲ့အတိုင္းပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္မႈနယ္ပယ္အျဖစ္ ေရွးေဟာင္းၿမိဳ႕ေတာ္ေတြ၊ ကံေႄကြးခ် နယ္ပယ္ေတြကို အေျချပဳတဲ့ ျပည္နယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာပါ။ ဘာသာေရး အေၾကာင္းျပ ခြဲထြက္လိုတဲ႔ ေတာင္ပိုင္းေဒသကလြဲရင္ သာမန္အားျဖင့္ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ေျပာႏိုင္ေပမဲ့ ျပည္သူေတြ အင္မတန္ၾကည္ညိဳ တဲ့ ကမၻာ့နန္းသက္အရွည္ဆံုး ရာမ (၉) ဘုရင္ႀကီး (သက္ေတာ္ ၈၄) ကံကုန္ၿပီးကာလ ေနာက္ပိုင္းကိုေတာ့ ခန္႔မွန္းရခက္ လွပါေသးတယ္။ ေျပာရရင္ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒရယ္လို႔မရွိတဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံဟာလဲ ၁၇ ရာစုအလယ္ ကာလေလာက္မွာ ပါလီမန္ ဂိုဏ္းသားေတြနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ ရန္ျဖစ္ရာက ဘုရင္ရႈံးၿပီး စည္းးမ်ဥ္းခံ ဘုရင္ျဖစ္စံနစ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီနည္းနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္လာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၅၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဂရိတ္ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံဟာ (လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ န႔ဲ ၄၀၀ အၾကား) လူမ်ိဳးမတူတဲ့ ႏိုင္ငံငယ္ေလးခုကို ပါလီမန္စံနစ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ယူႏိုက္တက္ကင္းဒမ္း အျဖစ္ရပ္တည္ေနတာပါ။ သူလဲခြဲထြက္ေရး ျပႆနာနဲ႔ မကင္းခဲ႔ပါဘူး (အိုင္ယာလန္)။ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒရယ္လို႔ေတာင္ မရွိဘဲ ကမၻာ႔ေနမဝင္ အင္ပါယာ တခုထူေထာင္ႏိုင္ခဲ႔တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အစြမ္းအစကေတာ့ စိတ္ဝင္တစား ရွိသင့္တာအမွန္ပါဘဲ။ အရည္အခ်င္းျပည့္ဝတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေရႊးခ်ယ္တင္ေျမွာက္ႏိုင္ၾကတာရယ္၊ အရည္အခ်င္း ရွိတဲ့ပါလီမန္မွာ ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၾကၿပီးတဲ့ေနာက္ ဥပေဒေတြ (Laws) ျပဌာန္းခ်က္ေတြ (Statutories)၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြ(Treaties) အျဖစ္မွတ္တမ္းတင္ၿပီးရင္ မမိွတ္မသံု ေလးစားလိုက္နာၾကတဲ့ စည္းကမ္းရယ္ ေၾကာင့္လို႔ သံုးသပ္ရင္ လကၡံႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာလဲ လူမ်ိဳးစု(tribes) နဲ႔ကင္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ တခုရွိတာက သူတို႔ကိုယ္တိုင္က က်ဴးေက်ာ္သူေတြမို႔ မူရင္းတိုင္းျပည္ (အဂၤလန္) ဆီကေနခြဲထြက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာခဲ့ခ်ိန္မွာ ေဒသခံ လူမ်ိဳးေရးကိစၥေတြ ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ယူဆရင္ ရမရဆိုတာပါ။ ဒါကို အစျပန္မေဖၚမိေအာင္ သို႔မဟုတ္ အမည္တပ္စရာလူမ်ိဳး မက်န္ေတာ့လို႔မ်ား ေဒသအမည္နဲ႔ ျပည္နယ္ ခြဲခဲ့တာလားေတာင္ စဥ္းစားစရာပါ။ ရွိၿပီးသားေဒသခံလူမ်ိဳးစုေတြရဲ႕ ဥပေဒေတြ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပံုစံေတြဟာ အေမရိကန္ဖြဲ႔စည္းပံုအေပၚ အတိုင္းအတာ တခုထိ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ရွိခဲ့ေၾကာင္းကိုလည္း မွတ္သားဘူးပါတယ္။ ျပည္နယ္အားလံုး တန္းတူရည္တူ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီးတဲ့ ယေန႔ကာလမွာေတာ့ ဒါေတြဟာ သမိုင္းထဲမွာ က်န္ခဲ႔တယ္လို႔ဘဲေျပာရေတာ့မွာပါ။ ဥပေဒအတည္ ျဖစ္တာလည္း ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀ နီးပါးရွိခဲ့ပါၿပီ။ တပါတည္း သတိမူသင့္တာတခုက ကၽြန္ေတာ္ကို႔ တေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားစံျပဳေနၾကတဲ့ အဲသည္အေျခခံဥပေဒ ဟာဒီေန႔အထိ ၂၇ ႀကိမ္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရၿပီးၿပီ ဆိုတာရယ္ အဲသည္ဥပေဒရဲ႕အသားအျဖစ္ ကိုးးကားေလ႔ရွိတဲ့ လြပ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ ကိုးကြယ္ခြင့္ဆိုတာေတြ မူလ ျပဌာန္းခ်က္မွာ မပါဘဲေနာက္မွျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔ ထည့္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာရယ္၊ လူ႔သမိုင္းမွာ အမဲစက္သဘြယ္ တည္ရွိခဲ့တဲ့ ကၽြန္စံနစ္ကို မူလဥပေဒက အကာအကြယ္ေပးရံုမက အခ်ိန္အတန္ၾကာမျပဳျပင္ႏိုင္မဲ့ ျပဌာန္းခ်က္ ေတြပါရွိေနခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြပါ။ သံုးသပ္မိတာတခုက ႏိုင္ငံတခု တည္ေဆာက္ေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ အတြက္ ဖြဲ႔စည္းပံုဥပေဒရယ္၊ အဲသည္ ဥပေဒမွာ အေျခခံတဲ့ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ နည္းဥပေဒေတြရယ္၊ ဥပေဒကိုလိုက္နာက်င့္သံုးၾကမယ့္ ဥပေဒေအာက္က (No one is above the Law) လူေတြ (အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံသူ) အားလံုးရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ အခ်ိန္နဲ႔ရင္းၿပီး ယူတတ္မွရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳေတြရယ္ အညီအမွ် အေရးပါတယ္ဆိုတာပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လြပ္လပ္ေရးရၿပီးကစ ယေန႔ထိ ၾကံဳခဲ့ၾကံဳေနဆဲ ျပႆနာေတြဟာ ဒုတိယနဲ႔ တတိယ အခ်က္ေတြမွာ အမ်ားအျပား တည္ေနတယ္ဆိုရင္ လြန္မယ္မထင္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို ရယူႏိုင္စြမ္းမရွိပဲ (လက္နက္နဲ႔) အာဏာကို ရယူခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္ကို ဆင္းရဲတြင္းနက္ေစခဲ့တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အရည္အေသြးကေတာ့ "ျပရန္မလို၊ျပၿပီး" ပါဘဲ။ ဒီအတြက္လည္း အရည္အခ်င္းျပည့္ဝသူေတြ ဦးဆာင္တဲ့အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔တခု ေပၚေပါက္ဘို႔ ဘက္ေပါင္းစံုက ႀကိဳးစားေနၾကတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံဘက္က အရည္အေသြးကေရာ။ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ရင့္က်က္ျခင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ညီညြတ္မႈဆိုတာ အရည္အေသြးတရပ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလိုဘ မျပည့္မႈတခုေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကိုေတာင္ လူပံုအလယ္မွာ နင့္နင့္သီးသီး ပုတ္ခတ္ရဲတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳးကေတာ့ ျဖစ္ျခင္းျဖစ္ သံပုရာတျခမ္းနဲ႔ေျခမဲ့ အရည္အေသြးဘဲျဖစ္မွာပါ။ ဒီစကား ထပ္တလဲလဲေျပာသလိုျဖစ္ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေျပာရင္း စဥ္းစားၾကပါလို႔ လဲ "ထပ္" ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆရာႀကီးဦးထြန္းေဖရဲ႕"ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္ ဘာေၾကာင့္က်ဆံုးရသလဲ" ဆိုတဲ့စာအုပ္ေလး ကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ ၁၉၂၀ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ေခါင္းေဆာင္၊ ထြန္းေန႔စဥ္ သတင္းစာ တည္ေထာင္သူ သတင္းစာဆရာႀကီး၊ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႔ဝင္ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး စသည္ျဖင့္ဂုဏ္ပုဒ္ မ်ားစြာ နဲ႔ ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ သူ႔စာ အေရးအသားေၾကာင့္ ထင္ရွားသူလဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ အျခားဂုဏ္ပုဒ္ေတြကေတာ့ မဟုတ္မခံစိတ္နဲ႔ ဥပေဒကို ယံုၾကည္ေလးစား လိုက္နာမႈပါ။ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဘဝမွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ အေျခခံဥပေဒနဲ႔မညီညြတ္ဘူးလို႔ ျမင္သမွ် မေထာက္မညွာ ေဝဖန္ ရံုမက ရာထူးကႏုတ္ထြက္ၿပီး အေျခခံဥပေဒအားကိုးနဲ႔ တရားစြဲခဲ့တဲ့သူ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ကို "ဘဝရွင္ မင္းၾတားႀကီး" လို႔ လူသိရွင္ၾကား အမည္ေပးခဲ့ၿပီး လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကိုလည္း ဥပေဒကို ရဲရဲ လိုက္နာသံုးစြဲ ဘို႔ အျမဲေဆာ္ၾသခဲ့သူပါ။  ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတက္လာၿပီးေနာက္ ေရးသားထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ အထက္ကစာအုပ္မွာ အဂၤလန္ျပည္မွာ က်င့္သံုးခဲ့တာ ႏွစ္ ၃၀၀ ေက်ာ္(အသားက်ေန)ၿပီျဖစ္တဲ့ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီစံနစ္ဟာ သက္ဦးဆံပိုင္ ပေဒသရာဇ္ စံနစ္အေသြးအသားထဲအထိ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ၁၄ ႏွစ္နဲ႔ဇီဝိန္ခ်ဳပ္ခဲ႔ရတယ္ လို႔ ေရးသားထားၿပီး ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ သမိုင္းေပးတာဝန္အရ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္လို႔လဲ တဆက္တည္းေျပာခဲ့ပါတယ္။ မဆလ ေခါင္းေပါင္းစြတ္ အစိုးရ ေပၚေပါက္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္း ဆိုသလို ကြယ္လြန္ခဲ့တဲ့ အတြက္ တရိပ္ရိပ္ ထိုးတက္လာတဲ့ အနိဌာရံုေတြ ကို ဆရာႀကီးျမင္မသြားရွာေပမဲ့ သူ႔အေတြ႔ အၾကံဳအရ သူယံုၾကည္သလို ေရးခဲ့တဲ့ သူ႔သံုးသပ္ခ်က္ဟာ ဒီေန႔ကာလျဖစ္ေပၚတိုးတက္မႈေတြ အတြက္သခၤမ္းစာ ယူတတ္ရင္ရႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံလို ၁၇ ခုေျမာက္ အေျခခံဥပေဒေရးဆြဲတဲ့ ဒဏ္ခံႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အင္အားမရွိေတာ့ပါဘူး ဆိုတာပါဘဲ။ ျမန္မာ့သမိုင္းတေလွ်ာက္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ အတြင္း စူ႔ထက္စူ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ဦးေဆာင္ေရးဆြဲခဲ့တဲ့ တတိယေျမာက္ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒရယ္၊ အဲသည္ မေဟာင္းမသစ္ ခပ္ညစ္ညစ္နဲ႔ အတည္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဥပေဒအေပၚ ဗိုက္ေမွာက္ၿပီး တေယာက္တေပါက္ ေအာ္ေနၾကတဲ့ အျဖစ္သနစ္ေတြရယ္ မသက္မသာၾကည့္ရင္း (မိမိမ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ အတြက္) ရတက္မေအးသူတဦးရဲ႕ ပုဂၢလိကအျမင္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အေကာင္းဆံုးစဥ္းစား အရင့္က်က္ဆံုး (တဦးခ်င္း) ေတြးေခၚ လုပ္ကိုင္ ႏိုင္ၾကရင္ ပိုေကာင္းႏိုင္မလားဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ တင္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိုက္ပ်ိဳးသမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘဲ ရိတ္သိမ္းၾကရမယ္ (as we sow; so shall we reap) မဟုတ္ပါလား။ တခုေျပာသင့္တယ္ထင္တာက ႏွစ္ပရိေစၦဒ ရွည္ၾကာစြာ ဒုကၡေပါင္းစံု ခါးစည္းခံၿပီး (ကၽြန္ေတာ္ဉာဏ္မီ သေရြ႕ ျပန္ေျပာင္းၾကည့္သမွ်ေတာ့ သုခေပါင္းစံုရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပါဘဲ) ေနထိုင္လာၾကသည္ ႏွင့္အမွ် ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ေထာင္စုသားေတြအခ်င္းခ်င္း မေမ႔ႏိုင္တဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ နာက်င္မႈေတြ ရွိၾကမွာ မလြဲသလို ဒီနာက်င္မႈေတြကို နာက်ည္းမႈ အျဖစ္သမိုင္းထဲကို သယ္ေဆာင္ဘို႔သင့္မသင့့္္ ရာမရာခ်င့္ခ်ိန္ဘို႔ေတာ့လိုၾကမယ္ ဆိုတာပါ။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး စာေရးဆရာႀကီး H. Fielding Hall ေရးသားၿပီး ဆရာပါရဂူ ဘာသာျပန္ခဲ့တဲ့ သီေပါ၏မေဟသီ (Thibaw's Queen) စာအုပ္ထဲက မွတ္မိသမွ်ေလး ေဖါက္သယ္ခ်ပါရေစဦး (ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီမို႔ အရင္းအတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ)။ "ငယ္တံုးရြယ္တံုးသာ ေမ႔မရႏိုင္ဘူး ေမ႔ဘို႔မလြယ္ဘူး ေျပာေနၾကတာပါ။ ႀကီးျပင္းလာတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ တကယ္တမ္း မလြယ္တဲ့အရာ ဟာ ေမ႔ဘို႔ မဟုတ္ဘဲ အမွတ္ရဘို႔ ဆိုတာ သိလာပါလိမ္႔မယ္"။ လူ႔သက္တမ္းတခု အတြက္ေတာ့ ဒီစကား ဘယ္ေလာက္မွန္တယ္ဆိုတာ ရွင္းျပဘို႔လိုမယ္မထင္ပါ။ နဲနဲဆန္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိသလို ေျပာလိုတာက ႏိုင္ငံတခုရဲ႕သက္တမ္းနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပိုလို႔ေတာင္မွမွန္မလားလို႔ပါ။ ေရွးအထက္ေက်ာ္ ကာရီက သေရေခတၱရာ၊ တေကာင္း၊ ပုဂံ၊ အင္းဝ၊ ဟံသာဝတီ ဆိုတဲ့ ေခတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား မွတ္မိႏိုင္ၾကပါၿပီလဲ။ ဒီလိုဘဲ ေနာင္လာမယ့္ႏွစ္ေပါင္း ၃၀၀ (ႏိုင္ငံတခုရဲ႕သက္တမ္း အတြက္ ႏွစ္သံုးရာဆိုတာ မ်က္ေတာင္ေမႊးတဆံုး သာသာမွ် ရွိမွာပါ) က်ရင္ ဒီေန႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ မေမ႔ႏိုင္ ၾကတဲ့ အရာေတြကို ဘယ္လို အမွတ္ရခ်င္ၾကသလဲ၊ အမွတ္ရဘို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဆိုတာေရာ ကမၻာ့ေျမပံုေပၚမွာ ရွိပါဦးေတာ့မလား ဆိုတာဟာ ဒီေန႔ အေနအထားအရ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားရမဲ့ အခ်က္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေျပာရရင္ ဒုတိယအခ်က္ကို ဘယ္လိုေျဖဆိုၿပီး လက္ေတြ႔ က်က် ဘာေတြလုပ္တယ္ ဆိုတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔သမိုင္းျဖစ္လာပါလိမ္႔မယ္။ ဒီေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္ကို ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းမွာ ရြတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ "ဒီလိုပံုနဲ႔မိုးႀကီးခ်ဳပ္လွ်င္၊ ကၽြႏု္ပ္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ပါ့မလား" ဆိုတဲ့ ကဗ်ာကေလးက ယူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်ိဳးဆက္အတြက္ေတာ့ တကယ္ဘဲ မိုးခ်ဳပ္ေနပါၿပီ။ အာရုဏ္တက္စ၊ နံက္ခင္း၊ ေနမြန္းတည့္ နဲ႔ မြန္းတိမ္းစ အခ်ိန္အသီးသီး၊ ခြန္အား အရပ္ရပ္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို မေရမရာ မိုးမခ်ဳပ္ေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ (ဦးလိႈင္ျမင့္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး) ဒီေဆာင္းပါး ကိုေရးပါတယ္။ "ျမစ္ဆံု" အတြက္ အေရးႀကီးခ်ိန္မွာ ေဆးရိုးသည္က ကန္လန္႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ အားလံုးကိုေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေလာကပါလ ေဒါက္တာလွဳိင္ျမင့္ရဲ႕ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု ေဆာင္းပါး ျပန္ဖတ္ခ်င္ရင္... (Click)   |
| အေမ့အိမ္ International Day of Democracy အခမ္းအနား.. Posted: 15 Sep 2011 01:43 PM PDT   အေမ့အိမ္ International Day of Democracy အခမ္းအနား။ ဒီေန႔ (15th Sept) ညေန(၄း၀၀)နာရီ အေမ့အိမ္ပညာဒါနေက်ာင္းေလးမွာ International Day of Democracy ေန႔အခမ္းအနားကို ကေလးမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ ၾကပါတယ္။ ေရွ႕ဦးစြာ ဆရာ ဆရာမမ်ားက Democracyရဲ႕ အဓိပၸါယ္၊ အခြင့္အေရးႏွင့္ တာ၀န္၀တၱရား၊ လြတ္လပ္ျခင္းႏွင့္ စည္ကမ္းလိုက္နာျခင္း၊ တရားမွ်တျခင္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ေလးစားျခင္း ၊ ခ်စ္ၾကည္ျခင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ တို႔ကို ကေလးမ်ားအား နားလည္နုိင္သည့္ ဥပမာမ်ားနဲ႔ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့ၾကပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ကေလးမ်ားအား အစုအဖြဲ႔လိုက္ခြဲက ၄င္းတို႔ကိုယ္တိုင္ အဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေရြးခ်ယ္ေစၿပီး ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ အဖြဲ႔လိုက္ကစားသည့္ကစားနည္းမ်ား တဦးခ်င္း အခြင့္အေရးနွင့္ တာ၀န္ယူတတ္သည့္ ကစားနည္းမ်ားကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ကေလးတဦးခ်င္းအား ဗလာမပါကံစမ္းမဲ အစီအစဥ္အျဖင့္ ခဲတန္၊ ေဘာ္ပင္၊ စာအုပ္၊ ကြန္ပါဘူးႏွင့္မုန္႔မ်ားကို အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး အခမ္းအနားကို ညေန(၅း၃၀) မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရုပ္သိမ္းခဲ့ၾကပါတယ္။ ကေလးမ်ားရဲ ့အနာဂါတ္မွာ Democracy အျပည့္အ၀ ခံစားရရွိနုိင္ၾကပါေစ။ ေလးစားစြာျဖင့္ ကိုငယ္( ၀၉ ၅၁၆၂၀၆၀) အေမ့အိမ္ပညာေရးေကာ္မတီ             |
| ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အက်ဥ္းက် သာသနာ့ အာဇာနည္မ်ား.... ေဆာင္းပါးရွင္ မင္းသုည(ဗုဒၶတကၠသုိလ္) Posted: 15 Sep 2011 10:59 AM PDT  ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ အက်ဥ္းက် သာသနာ့ အာဇာနည္မ်ား ေဆာင္းပါးရွင္ မင္းသုည(ဗုဒၶတကၠသုိလ္) ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး (၄)ႏွစ္ျပည့္ျပီလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ဘာကုိ ေျပးျမင္လုိက္လဲဆုိရင္ ေအာ္ငါနဲ႔အတူတူသြား အတူတူစား အတူတူအစည္းအေ၀းပဲြထုိင္ အတူတူ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းေလွ်ာက္ပဲြေတြ ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ရဟန္းသံဃာေတြ ၾကံ့ဖြတ္စစ္ အစုိးရရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ အႏွိပ္စက္ခံ အက်ဥ္းက်ခံေနရတာ (၄) ႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိသြားပါျပီလားလုိ႔ ေျပးျမင္မိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေမတၱာသုတ္ ပရိတ္တရားေတာ္မ်ားကုိ ေမတၱာပုိ႔ရြတ္ဆုိကာ ျငိမ္းခ်မ္းစြာလမ္းေလွ်ာက္ ရုံျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ႏွင့္ အရုိက္ခံၾကရ၊ ေသနတ္ႏွင့္ အပစ္ခံၾကရ၊ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားကုိ ညစဥ္ သူပုန္စခန္းစီးသလုိ ၀င္ေရာက္ရုိက္ႏွက္ သတ္ျဖတ္ကာ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားျပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်ပစ္ၾကတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းႏွင့္ ရဲဘက္စခန္းေတြကုိ ပုိ႔ပစ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းတုိက္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ကုိ ခ်ိတ္ပိတ္ပစ္ၾကတယ္။ အရွင္ဣႆရိယနွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရဟန္းသံဃာအျဖစ္နဲ႔ ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀ကတည္းက ေနလာခဲ့ၾကတာ အလုပ္ၾကမ္းလည္း မလုပ္ဖူးဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေဒသနာေတာ္ေတြကုိ သင္ယူပုိ႔ခ် ေဟာေျပာဆုံးမျပီး ေနခဲ့ၾကတာ၊ အခုသူတုိ႔ ဘ၀ေတြအလုပ္ၾကမ္းနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ေတြက် တစ္ခ်ိဳ႕ေထာင္ထဲမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၾကရတယ္။သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးဂမၻီရ ဆုိရင္ ေထာင္ဒဏ္ (၆၃)နွစ္နွင့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးေခမိႏၵ(ဦးေကသရ)ဆုိရင္ ေထာင္ဒဏ္(၃၅)ႏွစ္ က်ခံေနရတယ္။ ဦးေခမိႏၵ (ေထာင္ဒဏ္ ၃၅ ႏွစ္) ဦးေခမိႏၵ ဟာစာေရး သူတုိ႔ထက္ ၀ါၾကီးပါတယ္။ မႏၱေလးျမိဳ႕ ၁၉၉၀ ျပည့္ ဆြမ္းေလာင္းပဲြၾကီးမွာ ေအးေဆးစြာ ဆြမ္းခံၾကြေနတဲ့သံဃာေတာ္ေတြကုိ စစ္အစုိးရက ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ကန္ေက်ာက္ ေထာင္ထဲပို႔ခဲ့တာမုိ႔ ဒီေလာက္ၾကမ္းၾကဳတ္ ေစာ္ကားတဲ့ စစ္အစုိးရကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဓမၼစက္နဲ႔ ဆုံးမမွသာလွ်င္ရမယ္ဆုိျပီး ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္၍ ပတၱနိကၠဳဇၹန ကမၼ၀ါရြတ္ဆုိကာ စစ္အစုိးရကုိ မည္သည္႕သံဃာမွ အေပါင္းေဖၚမျပဳရ ပစၥည္းေလးပါး အလွဴမခံရ စသည္ျဖင့္ အမိန္႔ထုတ္ကာ ရဲရဲရင့္ရင့္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ သပိတ္ေမွာက္ထားတဲ့အတြက္ စစ္အစုိးရ အုပ္စုေတြဘက္က ဆြမ္းစား သာေရး နာေရးပင့္တဲ့အခါ မည္သည္႔ သံဃာမွမလုိက္ၾကပါ။ အလွဴမခံၾကပါ။ ဒီျပင္းထန္မႈဟာ တႏိုင္ငံလုံးထိ ပ်ံ႕ႏွံလာပါတယ္။ ဒါကုိ အင္မတန္ေၾကာက္သြားတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ မ ဟ န ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားကုိ ေသနတ္နဲ႔ေထာက္ အမိန္႔ထုတ္ခုိင္းကာ သံဃာဖမ္းပဲြ စတင္က်င္းပပါေတာ့တယ္။  ကိုယ့္ဘာသာ သာသနာအားေစာ္ကား၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳး သံဃာေတာ္ေတြအား ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး မဟာယာန တရုတ္ဘုန္းၾကီးအား ဤသို႔ လက္အုပ္ခ်ီ ပူေဇာ္ဖို႔ ဝန္မေလးတဲ့ သာသနာေတာ္ကို ေစာ္ကားသူ တဦးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကေတာ့ .. သံဃာဖမ္းပဲြမွာ တနုိင္ငံလုံးက ေလးစားရေသာ သံဃာအပါး တစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိ စာခ်ေပးေနတဲ့ နာယက ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၊ တိပိ႗ကဓရ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၊သက်သီဟ ဓမၼာစရိယဘဲြ႕ရ ဘိ၀ံသ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ေထာင္က် ခံႏွိပ္စက္ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ေထာင္ထဲမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား ေထာင္ကလြတ္ျပီး မၾကာမီမွွာ ေထာင္ထဲက ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ၾကရပါတယ္။ ၁၉၉၀ ျပည့္ သပိတ္မွာ ေရွ႕တန္းကေန မားမားမတ္မတ္ ပါ၀င္ခဲ့လုိ႔ ေထာင္က်သြားတဲ့အထဲမွာ အခု ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ထပ္မံေထာင္ဒဏ္ (၃၅)နွစ္အက်ခံရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးေခမိႏၵ(ဦးေကသရ)ဟာ တစ္ပါး အပါအ၀င္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဦးေခမိႏၵဟာ အင္မတန္ သတၱိေျပာင္ေျမာက္သူ တစ္ပါးျဖစ္ပါတယ္။  ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ သံဃာသမၼဂၢီအဖဲြ႔ (မႏၱေလး)အရွင္ဣႆရိယ၊ အရွင္ၾသဘာသ၊ အရွင္ေခမိႏၵ၊ အရွင္ပညာသီရီ စာေရးသူတုိ႔ မႏၱေလးမွာ ျမန္မာနုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ သံဃာသမဂၢီ ကုိျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းေတာ့ ေရွ႕တန္းကေန မားမားမတ္မတ္ ဦးေဆာင္ ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာသမဂၢီအသင္းဖဲြ႔စဥ္မွာ သူေျပာသြားတဲ့ စကားေလးကုိ ယေန႔ထက္ထိ ၾကားေယာင္ေနမိပါတယ္။'' ဒုိ႔တေတြသတၱိရွိရမယ္.. ဒုိ႔နုိင္ငံသူ၊ နုိင္ငံသားေတြအတြက္ ဒုိ႔ဘ၀ကုိ စေတးရမယ္ အရင္ကလည္း စေတးခဲ့တယ္။ အခုလည္းပဲ စေတးအုံးမယ္တဲ့'' သူေျပာတဲ့အတုိင္း ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ၂ ရက္ေန႔မွာ ဦးဂမၻီရ မႏၱေလးကုိေရာက္လာေတာ့ ဦးေခမိႏၵ၊ ဦးပညာသီရိ၊ ဦးလင္း အပါအ၀င္ သံဃာေတာ္ ၁၀ ပါးနွင့္ စာေရးသူတုိ႔ ထပ္မံအစည္းအေ၀း လုပ္ၾကပါတယ္။ ဦးဂမၻီရ ရန္ကုန္မွပါလာေသာ သံဃာေတာ္မ်ား ပန္ၾကားလႊာနွင့္ စာေရးသူတုိ႔ ထုတ္ေ၀ထားေသာ သံဃာေတာ္မ်ားသုိ႔ ပန္ၾကားလႊာမ်ားကုိ ဆက္လက္ျဖန္႔ေ၀ေရးမ်ားကုိ ညွိနုိင္းတုိင္ပင္ၾကပါတယ္။ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ၅ ရက္ေန႔မွာ ပခုကၠဴျမိဳ႕တြင္ သံဃာေတာ္ အပါး ၅၀၀ ေက်ာ္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမတၱာပုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္စဥ္ စစ္အုပ္စုမွ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ တိရိစၦာန္မ်ားဖမ္းသလုိ ၾကိဳးကြင္းနဲ႔ပစ္ဖမ္း ဓါတ္တုိင္မွာ ၾကိဳးနဲ႔တုတ္ ေသနတ္ဒင္နဲ႔ထု စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ကန္ေက်ာက္ လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ သံဃာနဲ႔ န အ ဖ ၾကားျပင္းထန္မႈ ျဖစ္ ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသတင္းၾကားၾကားခ်င္း ေနာက္တစ္ေန႔မွာ စာေရးသူ၊ ဦးဂမၻီရ၊ ဦးေခမိႏၵ၊ ဦးလင္း နဲ႔အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ား ပခုကၠဴအေရးအခင္းနွင့္ ပက္သတ္ျပီး အစည္းအေ၀း ထုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အစည္းအေ၀း သေဘာတူညီခ်က္အရ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမတၱာပုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ စစ္အုပ္စုမွ ယခုလုိ အၾကမ္းဖက္ ေစာ္ကားသည္႔အတြက္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ျပန္လည္ေတာင္းပန္ရန္ ေတာင္းပန္ျခင္းမျပဳပါက မႏၱေလး သံဃာသမၼဂၢီအသင္းၾကီးမွ ဦးေဆာင္ကာ သပိတ္ေမွာက္ပါမည္ဆုိတဲ့ စတိတ္မင့္တစ္ေစာင္ကုိ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဒီစတိတ္မင့္ကိုီ ဦးေခမိႏၵမွ ဘီဘီစီ သတင္းဌာနသုိ႔ အင္တာဗ်ဴးကာ အသံလႊင့္ ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူနဲ႔ ဦးဂမၻီရက အီးေမးလ္မ်ားမွတဆင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီသုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ေပးပါတယ္။ ထုိစတိတ္မင့္မ်ားကုိ ေကာ္ပီစဲြကာ စာေရးသူရဲ႕ တပည့္မ်ားနွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသုိ႔ လုိက္လံျဖန္႔ေ၀ေပးျခင္း၊ နံရံမ်ားတြင္ လုိက္လံကပ္ျခင္းမ်ားကုိ ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ စတိတ္မင့္ စာရြက္ပ်ံ႕နွံလာမႈ ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕အင္ေဖၚမာမ်ား က စာေရးသူကုိ သံသယျဖစ္ကာ ေနာက္ေယာင္ခံ လုိက္လာၾကပါတယ္။ စာေရးသူကမန္းမွာ စာၾကည့္တုိက္ႏွင့္ ဘာသာေဗဒ သင္တန္း၊ ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းမ်ား ဖြင့္ထားသည္႔အတြက္ စာေရးသူကုိ သံသယရွိၾကပါတယ္။ စာေရးသူမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ရွင္းျပကာ ရန္ကုန္ကုိသြားမည္ ရန္ကုန္မွာလည္း အေရးၾကီးသည္။ ဒီစတိတ္မင့္စာရြက္မ်ားကုိ ရန္ကုန္မွာသြား ျဖန္႔ေ၀ေပးပါမည္။ အေၾကာင္းရွိက ဖုန္း၊ အင္တာနက္၊ မက္ဆင္ခ်ာမ်ားျဖင့္ ဆက္သြယ္ပါမည္။ အကယ္၍ အဆက္အသြယ္မရပဲ ဆုံးျဖတ္စရာမ်ားရွိပါက မႏၱေလးအဖဲြ႔က လုပ္တာကုိ ရန္ကုန္က သေဘာတူပါသည္။ ရန္ကုန္ကလုပ္တာကုိ မႏၱေလးကလည္း သေဘာတူပါဟု ေျပာဆုိညွိႏွဳိင္းၾကကာ စာေရးသူ ရန္ကုန္ကုိ ဆင္းသြားျပီး စတိတ္မင့္ စာရြက္မ်ား မိတၱဴကူးကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္လ်က္ ေက်ာင္းတုိက္မ်ား အသိီးသီးသုိ႔ လုိက္လံျဖန္႔ေ၀ ေပးခဲ့ၾကပါသည္။  မႏၱေလးမွ ဦးပညာသီရီ ရန္ကုန္သုိ႔ လုိက္လာပါသည္။ ရန္ကုန္မွာ စတိတ္မင့္ စာရြက္မ်ားကုိ သူ၏မိတ္ေဆြမ်ားနွင့္ တုိင္ပင္ကာ ၀ိုင္း၀န္းျဖန္႔ေ၀ ေပးခဲ့ပါသည္။ မႏၱေလးမွ ဦးဂမၻီရက ဖုန္းဆက္ေခၚသျဖင့္ ဦးပညာသီရီ မႏၱေလးသုိ႔ ျပန္ၾကြသြားရသည္။ ပထမ စတိတ္မင့္မွာ စက္တင္ဘာ ၁၁ ရက္ေန႕ထိအခ်ိန္ေပးခဲ့သည္မွာ အခ်ိန္နည္းေနေသးသျဖင့္ ေနာက္စတိတ္မင့္တြင္ ၁၇ရက္ေန႔ထိ ေနာက္ဆုံးထား ေတာင္းပန္ရန္ ရက္ေရြ႕ေပးခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း စစ္အစုိးရမွ လုံး၀မေတာင္းပန္သျဖင့္ ဦးဂမၻီရမွ စာေရးသူထံ ပတၱနိကၠဴဇၹနကမၼ၀ါစာကုိ အီးေမးလ္ျဖင့္ ပုိ႔ေပးခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူသည္ အီးေမလ္းမွ စတစ္ျဖင့္ကူးလာကာ ပရင့္ထုတ္၍ ဦးၾသဘာသကုိလည္း ၀ုိင္းျဖန္႔ ေ၀ေပးပါရန္ ေျပာခဲ့ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔လည္း ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသုိ႔ ကမၼ၀ါစာ ရြတ္ဖတ္နုိင္ရန္ လုိက္လံ ေ၀ေပးခဲ့ၾကပါသည္။ ၁၈ရက္ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၇ နံနက္၉ နာရီအခ်ိန္တြင္ သံဃာေတာ္ ၁၅ ပါး ေရႊတိဂုံဘုရားအနီးရွိ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေက်ာင္းတြင္ ကမၼ၀ါ စုေပါင္း ရြတ္ဖတ္ၾကပါသည္။ ထုိအသံ ဖမ္းထားေသာဖုိင္ကုိ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးေသာပါက (ဂ်ာမဏီ)ထံသုိ႔ မီဒီယာမ်ားမွ တဆင့္ျဖန္႔ေ၀ေပးပါရန္ အီးေမးလ္မွတဆင့္ ပုိ႔ေပးခဲ့ပါသည္။ အျခားေက်ာင္းတုိက္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားတြင္လည္း ကမၼ၀ါစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ၾကပါသည္။ ထုိေန႔မွစတင္ကာ သံဃာေတာ္မ်ား ေမတၱာပုိ႔ရင္း လမ္းေလွ်ာက္ပဲြမ်ား ဆင္ႏြဲခဲ့ၾကပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ျငိမ္းခ်မ္းေရး လမ္းေလွ်ာက္ပဲြသည္ တေန႔ထက္တေန႔ သံဃာေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္ဆရာေလးမ်ား၊ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ပူးေပါင္း ပါ၀င္လာမွဳမွာ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာပါသည္။ သံဃာထုနွင့္ လူထုအားမွာ သိန္းခီ်မ်ားျပား လာပါသည္။ ျမိဳ႕နယ္တုိင္းမွာ သံဃာေတာ္မ်ား ျပည္သူလူထုမ်ား လမ္းေလွ်ာက္ ဆႏၵျပလာၾကပါသည္။ ဒါကိုေၾကာက္တဲ့ နအဖ စစ္အုပ္စုဟာ သ႔ူအာဏာ မစြန္႔ရေရးအတြက္တနုိင္ငံလုံး၊ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ေနေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကုိပင္ ၂၆ ရက္စက္တင္ဘာမွ စတင္ကာ ၀ါးရင္းတုတ္နွင့္ရုိက္ ေသနတ္နွင့္ပစ္သတ္ ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ျခင္းမ်ားကုိ စတင္ျပဳလုပ္လာပါေတာ့ သည္။ ညစဥ္ေက်ာင္းတုိက္မ်ားသုိ႔ သူပုန္စခန္းစီး သလုိ၀င္စီးကာ ေသနတ္နွင့္ပစ္သတ္ ကားေပၚပစ္တင္ ႔ေထာင္ထဲပုိ႔ပါေတာ့သည္။  ျပည္ပ မဟာယာန တရုတ္ဘုန္းေတာ္ၾကီးမ်ားအား ဤသို႔ရိုေသ ျမတ္ႏိုးလက္စံုမိုး၍ ရွိခိုးပူေဇာ္.. ျပည္တြင္းမွာ ေထရဝါဒ ဘုရားသားေတာ္မ်ားအား လူျမင္ကြင္းမွာ ရိုက္သတ္၊ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာမွ ထုတ္ပယ္ခံရသူ တစ္ဦးရဲ႕ သြားရာလမ္းကေတာ့... သံဃာေတာ္ၾကီးမ်ားကုိလည္း မိမိေက်ာင္းတုိက္မွ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ရြာျပန္ပုိ႔ရန္ အမိန္႔ထုတ္္ခဲ့ပါသည္။ ျပန္မပို႔ေသာ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားကုိ ညစဥ္သူပုန္စခန္း စီးသလုိ၀င္စီးကာ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္သြားကာ ေထာင္ထဲကုိ ပုိ႔ခဲ့ၾကပါသည္။ ေထာင္ထဲမွာ အနွိပ္စက္ခံ အညွင္းပန္းခံ ေနၾကရပါသည္။ ဦးဣႆရိယ၊ ဦးၾသဘာသ၊ ဦးပညာသီရိ၊ ျမန္မာနုိင္ငံလုံးဆုိင္ရာ သဃာ့သမၼဂၢီအသင္း(မႏၱေလး) ဒါကုိ စာေရးသူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ေထာင္ထဲမွ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္လာသူ ဦးပညာသီရီ ေျပာျပလုိ႔ သိခဲ့ရပါသည္။ စာေရးသူက သူငယ္ခ်င္းကုိေမးပါတယ္။ …သူငယ္ခ်င္း မင္းေထာင္က ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ျပီး နယူးေဒလီျမိဳ႕ အိႏၵိယနုိင္ငံကုိ ေရာက္ေတာ့ ေန႔တုိင္း တပည့္ေတာ္ဆီကုိ အီးေမးလ္ပုိ႔တယ္…။ သူငယ္ခ်င္းအထဲမွာ မေနနဲ႔ေတာ့ အျပင္ကုိထြက္ေတာ့နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ အဲဒီလုိပုိ႔တာလဲ ေမးေတာ့ အရွင္ဘုရား ေထာင္အေၾကာင္း မသိဘူးတဲ့…။ ေထာင္ထဲမွာ ေနတုိင္း တပည္႔ေတာ္ကုိ နည္းမ်ိဳးစုံ နွိပ္စက္ျပီးေမးတယ္။ ဦးဂမၻီရဘယ္မွာလဲ... အရွင္ဘုရား(မင္းသုည) ဘယ္မွာလဲ..။ ဦးလင္းဘယ္မွာလဲနဲ႔ အျမဲတမ္းရုိက္ျပီး ေမးတယ္ဘုရား။ စစ္ဖိနပ္နဲ႔ ရင္ဘက္ကုိ ေစာင့္ကန္တယ္။ နားရင္းရုိက္တယ္။ ပါးရုိက္တယ္။ နည္းမ်ိဳးစုံ နွိပ္စက္တယ္ဘုရား ေနာက္ဆုံး မခံနုိင္ေတာ့လုိ႔ ေသတာက ေကာင္းေသးတယ္ဆုိျပီး တပည့္ေတာ္ အုတ္နံရံကုိ ေခါင္းနဲ႔ ေျပးေစာင့္တာ ရဲတစ္ေယာက္က လွမ္းဖမ္းဆဲြတာ ျမန္လုိက္လုိ႔ဘုရား.. ဒါမွမဟုတ္ရင္ တပည႔္ေတာ္ေသျပီဘုရား။ တပည႔္ေတာ္ အနွိပ္စက္ ခံရတာေတြမ်ားေတာ့ စိတ္ေတြလည္း ပုံမွန္မျဖစ္ဘူးဘုရား။ တပည္ေတာ္အျပင္ေရာက္လုိ႔ ၾကည္႔လုိက္ေတာ့ အရွင္ဘုရားကုိ အင္တာနက္မွာ ေတြ႔လုိက္ တာ့ အရွင္ဘုရားက ရန္ကုန္မွာ နုိင္ငံေရး ဆက္လုပ္ေနတုန္း ဆုိတာကုိ သိရေတာ့ တပည့္ေတာ္ အရမ္းစုိးရိမ္သြားတာနဲ႔ အျမဲအီးေမးလ္ ပို႔ေပးတာပါလုိ႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕သံဃာေတြလည္း အလုပ္ၾကမ္းဒဏ္ကုိ မခံနုိင္လုိ႔ ေထာင္ထဲမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ သြားတာေတြရွိတယ္လုိ႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးဟာ (၄)နွစ္ျပည့္ခဲ့သလုိ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ အသက္စြန္႔ကာ ပါ၀င္ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ေထာင္က်ခံ အႏွိပ္စက္ ခံေနရတာလည္း (၄)ျပည့္ပါျပီ။ မိမိတုိ႔နုိင္ငံသူ၊ နုိင္ငံသားအားလုံး စစ္ကြ်န္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ အက်ဥ္းက်ခံ အနွိပ္စက္ခံေနၾကတဲ့ သာသနာ့အာဇာနည္မ်ားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပ မွာရွိၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သားတုိင္းမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီလရွင္ ဆရာေလးမ်ား လြတ္ေျမာက္ေရးသည္ တစ္နုိင္ငံလုံး လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပကာ ေတာင္းဆုိမွသာလွ်င္ လြတ္ေျမာက္နုိင္ေပမည္။ ဒီတာ၀န္ကုိ အားလုံး တက္ညီလက္ညီ တာ၀န္သိသိ သစၥာရွိရွိျဖင့္ ထမ္းေဆာင္ေပးၾကပါဟု တုိက္တြန္း ႏွဳိးေဆာ္လုိက္ပါသည္။……….. မင္းသုည(ဗုဒၶတကၠသုိလ္)  ေဆာင္းပါး ေပးပို႔ေပးတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဣႆရိယအား ေက်းဇူးတင္ပါသည္...။ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္ ဆရာေတာ္တပါးျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးဣႆရိယဟာ ယခုလက္ရွိ မဲေဆာက္ျမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ သီတင္းသံုးလွ်က္ရွိျပီး မိတ္ေဆြေကာင္း စာၾကည္႔တိုက္နဲ႔ ကေလးမ်ားအတြက္ ဘာသာစကား သင္တန္းမ်ား၊ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမ်ား အခမဲ့ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးလွ်က္ရွိပါတယ္...။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ http://mrkingzero.blogspot.com/   |
| You are subscribed to email updates from ဒီမိုေဝယံ To stop receiving these emails, you may unsubscribe now. | Email delivery powered by Google |
| Google Inc., 20 West Kinzie, Chicago IL USA 60610 | |
No comments:
Post a Comment