ျပစ္ဒဏ္စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ <http://www.99sanay.com/2011/10/blog-post_14.html>
ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံက စက္မႈလုပ္ငန္း အရမ္းထြန္းကားတဲ့ႏိုင္ငံပါ။ Mercedes-Benz, BMW,
Siemensလို႔ ေျပာလိုက္ရင္ မသိတဲ့လူမရွိသေလာက္ပါပဲ။ ကမာၻ႔အဏုျမဴဓာတ္ေပါင္းဖိုေတြထဲက
အေကာင္းဆံုး အဏုျမဴစုပ္စက္ကို ဂ်ာမဏီရဲ႕ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ၿမိဳ႕မွာ
တည္ေဆာက္ထားပါတယ္။ ဒီလိုတိုးတက္ေခတ္မီတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ရဲ႕ လူေနမႈစရုိက္က
အေပ်ာ္အပါး၊ အေသာက္အစားၾကဴး၊ ျဖဳန္းတီးမႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့မလား?
ဂ်ာမဏီကို သြားေရာက္မလည္ပတ္ခင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ
အဲဒီႏိုင္ငံကိုပံုေဖာ္ၾကည့္ၾကတယ္၊ ေဖာ္ညႊန္းၾကည့္ၾကတယ္။
ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ Hamburgကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ထံုးစံအတိုင္း
စားေသာက္ဆိုင္ကို အရင္ခ်ီတက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာႀကိဳတဲ့မိတ္ေဆြရဲ႕
အျပဳအစုကို
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဧကန္မလဲြခံရေတာ့မယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝင္လိုက္တယ္။ စားပဲြဝိုင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔
ဧည့္သည္နည္းနည္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ သံသယျဖစ္မိတယ္။
ဒီေလာက္တိတ္ဆိတ္
ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္က ၾကာၾကာရပ္တည္ႏိုင္ပါ့မလား?
ပိုရယ္စရာေကာင္းတာက စားပဲြဝိုင္းတစ္ဝိုင္းမွာ အတဲြတစ္တဲြထိုင္ေနတယ္။
သူတို႔ေရွ႕စားပဲြေပၚမွာ ဟင္းႏွစ္မ်ဳိးထည့္ထားတဲ့ ပန္ကန္းျပားတစ္ခ်ပ္နဲ႔
ဘီယာႏွစ္ဗူးပဲရွိတယ္။ ဒီေလာက္ရိုးရွင္းတဲ့ အျပင္အဆင္နဲ႔
သူတို႔ဘယ္လိုရိုမန္တစ္ဆန္ဆန္ ေတြ႔ဆံုၾကတာပါလိမ့္? တကယ္လို႔ ေယာက္်ားေလးက
ေငြထုတ္ရွင္းတယ္ဆိုရင္ သူကပ္စီးနည္းလြန္း မေနဘူးလား? ကပ္စီးနည္းတဲ့သူ႔ကို
ခ်စ္သူမိန္းကေလးထားခဲ့မွာ မစိုးရိမ္ဘူးလား?
ေနာက္ စားပဲြဝိုင္းတစ္ဝိုင္းမွာက လူျဖဴအဘြားအိုတခ်ဳိ႕ထိုင္ေနၾကၿပီး
အစားအေသာက္ကို ဇိမ္ေျပနေျပစားေနၾကတယ္။ ဟင္းတစ္ပဲြေရာက္လာတိုင္း စားပဲြထိုးက
သူတို႔အတြက္ခဲြေဝေပးတယ္။ ခဲြေဝေပးတဲ့အစားအစာေတြ ခဏတြင္းခ်င္း
သူတို႔အေျပာင္စားလိုက္ၾကတယ္။
သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပ္ၾကာၾကာ ဂရုစိုက္ၾကည့္မေနေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဝိုင္းအတြက္ အစားအေသာက္ ျမန္ျမန္လာခ်ဖို႔ကိုပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆႏၵေစာေနခဲ့တယ္။ နယ္ခံမိတ္ေဆြက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆာေလာင္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး ဟင္းေတြ ပိုမွာလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အားနာမေနေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေစတနာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး
အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ ဧည့္သည္ေတြနည္းေတာ့ ဟင္းေတြျမန္ျမန္ေရာက္လာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔စားပဲြဝိုင္းက ခဏတြင္းမွာပဲ ဟင္းပန္းကန္ေတြနဲ႔
ျပည့္သြားေတာ့တယ္။ ၾကည့္ရတာ
ဒီကေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဒီစားေသာက္ဆိုင္ထဲမွာ အသံုးျဖဳန္းႏိုင္ဆံုး
ျဖစ္လိမ့္မယ္။
အစားအေသာက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားရပါးရစားၾကတယ္။
ေလွ်ာက္လည္ဖို႔ရွိေသးတယ္ဆိုလို႔ အစားအစာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
အခ်ိန္ဆဲြမေနေတာ့ဘဲ စားေသာက္ဝိုင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ေလး အဆံုးသပ္လိုက္ၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အစားအေသာက္ ၃ပံု ၁ပံုေလာက္က မကုန္ဘဲက်န္ေနခဲ့တယ္။ ေငြရွင္းၿပီး၊
သြားၾကားညႇပ္တာေတြရွင္းၿပီးေနာက္ ဆိုင္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိမ္ဖည္လိမ္ဖည္နဲ႔
ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ဝ မေရာက္ခင္ ဆိုင္ထဲကလူတစ္ေယာက္ေယာက္က
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွမ္းေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖဲြ႔ထဲက
ပစၥည္းမ်ားေမ့က်န္ခဲ့သလားေပါ့?
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထူးအဆန္းနဲ႔ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၾကတယ္။ လူျဖဴအဘြားအိုတစ္သိုက္
စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္နဲ႔ ကိြစိကြစ တစ္ခုခုေျပာေနၾကတယ္။ ၾကည့္ရတာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုရည္ရြယ္ ေျပာေနပံုရတယ္။ သူတို႔အနီးနားကၽြန္ေတာ္တို႔
ေရာက္သြားေတာ့ အဂၤလိပ္လို သူတို႔ေျပာင္းေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာတဲ့ဟင္းေတြ
အမ်ားႀကီးက်န္ေၾကာင္း၊ အရမ္းျဖဳန္းတီးေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နားလည္လိုက္တယ္။
ဒီအဘြားႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္စြက္စြက္ဖက္ဖက္ႏိုင္လြန္းတယ္ဆိုၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရယ္ခ်င္သြားတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုက္ဆံေပးၿပီးစားတာပဲ၊ ဟင္းေတြဘယ္ေလာက္က်န္က်န္ ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔
မဆိုင္ပါဘူး"
မိတ္ေဆြကေရွ႕ထြက္ရပ္ၿပီး အဘြားႀကီးေတြကိုေျပာတယ္။ မိတ္ေဆြစကားကိုၾကားေတာ့
သူတို႔ပိုစိတ္ဆိုးသြားပံုရတယ္။ ေရွ႕ဆံုးမွာရပ္ေနတဲ့ အဘြားအိုတစ္ဦးက
ခ်က္ခ်င္းဟမ္းဖုန္းထုတ္ၿပီးဆက္တယ္။
တေအာင့္ေနေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕ကားတစ္စီးထိုးရပ္ၿပီး ဝတ္စံုဝတ္လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။
လူမႈလံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းလို႔ သိရပါတယ္။ အဲဒီလူက အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ေမးျမန္းၿပီးေနာက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဂ်ာမဏီေငြ(၅ဝ Mark) ျပစ္ဒဏ္စာရြက္တစ္ရြက္ ထုတ္ေပးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသံမထြက္ရဲေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကလည္း
မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လွည့္ၿပီး
အာခံျပန္မေျပာရဲခဲ့ေတာ့ဘူး။ ျပစ္ဒဏ္ေငြ (၅ဝ) ထုတ္ေပးလိုက္ရတဲ့အျပင္
"ေဆာရီး"လို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ရေသးတယ္။
လူမႈလံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းက ေငြကိုလက္ခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္။
"အစားအေသာက္ကို စားႏိုင္သေလာက္ပဲမွာပါ! ပိုက္ဆံက ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ပါ။
ဒါေပမဲ့ သဘာဝအရင္းအျမစ္ေတြက လူသားအားလံုးနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ
သဘာဝအရင္းအျမစ္ခ်ဳိတဲ့ေနသူေတြ
အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆင္ေျခေပးၿပီး ျဖဳန္းတီးခ်င္တိုင္း ျဖဳန္းတီးလို႔
မရပါဘူး"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ နီျမန္းကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီစကားကို
ေထာက္ခံေနၾကပါတယ္။ ႀကီးပြားတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကလူေတြဟာ
ဒီလိုသတိျပဳဆင္ျခင္တာေတြ
ရွိၾကေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုလိုေတာင္ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက လူဦးေရမ်ားၿပီး သဘာဝရင္းျမစ္ေတြ လံုလံုေလာက္ေလာက္
မရွိတဲ့ႏိုင္ငံပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတိုင္း အိမ္ရွင္မ်က္ႏွာပြင့္ေအာင္၊
ဧည့္ဝတ္ေက်ေအာင္၊ ကပ္စီးနည္းသူအထင္မခံရေအာင္ဆိုၿပီး ဟင္းေတြတပံုႀကီးမွာတယ္၊
ျပင္ဆင္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ စားမကုန္ဘဲ အမ်ားႀကီးက်န္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အက်င့္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။
သဘာဝရင္းျမစ္ေတြကုိ အလဲြသံုးစား ျဖဳန္းတီးမေနသင့္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေန႔က မိတ္ေဆြက
ျပစ္ဒဏ္စာရြက္ကို မိတၱဴကူးၿပီး လူတိုင္းကို တစ္ေစာင္ဆီ အမွတ္တရအေနနဲ႔
လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လိုလိုလားလားလက္ခံၿပီး
သိမ္းဆည္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံကို
ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ မိတၱဴေတြကူးၿပီး တျခားလူေတြကို မွ်ေဝပါလို႔
မိတ္ေဆြကမွာပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္စာရြက္ကိုေတာ့ အိမ္ကနံရံမွာ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကပ္ထားၾကတယ္။ အခ်ိန္တိုင္း အသိတရားရွိေနေအာင္လို႔ေပါ့............
မူရင္း--- http://city.udn.com/51670/1448074?tpno=0&cate_no=53746
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
No comments:
Post a Comment