ေလထုဖတ္သူ
အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ က်ဳိတိုၿမိဳ႕ကို ကၽြန္မေရာက္ခဲ့တယ္။ အိုဆာကာကိုအျပန္ က်ဳိတိုၿမိဳ႕ရဲ႕Kawaramachi ဘူတာက ခရီးသြားေတြနဲ႔ ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္ရွားေနတယ္။
ဘူတာရံုနားက ခံုတန္းရွည္တစ္ခုမွာထိုင္ၿပီး ရထားအလာကို ကၽြန္မေစာင့္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ဘယ္ဖက္မွာ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုဝတ္ထားၿပီး ေနကာမ်က္မွန္၊ ေနကာဦးထုပ္ေဆာင္းထားတဲ့ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး ပိန္ပိန္ပါးပါး ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးထိုင္ေနတယ္။ ညာဖက္မွာက ကေလးတြန္းလွည္းနဲ႔ အေမပ်ဳိတစ္ဦး ထိုင္ေနတယ္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ကို ကိုက္ကစားေနတဲ့ ဝဝတုတ္တုတ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ တြန္းလွည္းထဲမွာ လဲေနတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔ထိုင္တဲ့ဖက္ဆီ လူႏွစ္ေယာက္လွမ္းလာေနတယ္။ ေရွ႕ကေနေလွ်ာက္လာတဲ့ တစ္ေယာက္က အနီေရာင္တီရွပ္ဝတ္ထားတဲ့ အသက္(၄ဝ)အရြယ္ ဝဝပုပုအမ်ဳိးသားတစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူဟာ ေက်ာပိုးအိတ္တစ္လံုးလြယ္ထားၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔အနီးနားေရာက္ေတာ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးေဘးမွာ သူရုတ္တရက္ရပ္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကေနလည္း "အာ…. ဒီ…. ဒီမိန္းမ၊ မိန္းမ.. ေန… ေန…ကာ.. မ်က္မွန္…. တပ္… တပ္" လို႔ တအံ့တၾသ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေနတယ္။
ၿပီးေတာ့ သူဟာ ကၽြန္မတို႔ေရွ႕မွာရပ္ၿပီး "မိန္း… မ…. မိန္း… မ… မိန္း….မ" လို႔ လက္ခုပ္တီးၿပီး တပ္တလဲလဲ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ေနေတာ့တယ္။
ကၽြန္မ လန္႔သြားမိတယ္။ သူ႔ကို ကၽြန္မေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ပံုစံက အတတ၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပံုျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မသိလိုက္ပါတယ္.. သူဟာ ဦးေႏွာက္မျပည့္သူတစ္ဦးပါ။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရဲ႕ပထမဆံုးတုန္႔ျပန္ခ်က္က ေနရာကေန အျမန္ထေျပးဖို႔ပါပဲ။ ကၽြန္မက ဆက္စပ္ေတြးေတာစိတ္ ျမန္ဆန္သူပါ။ ဦးေႏွာက္မျပည့္သူကိုေတြ႔တာနဲ႔ ကၽြန္မဆက္စပ္ေတြးေတာမိတာက ဂ်ပန္မွာျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ဦးေႏွာက္မျပည့္သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမႈေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ခုေတြးမိက ကိုယ့္ေရွ႕က ဒီက်ပ္မျပည့္သူဟာ ေနာက္တစ္မိနစ္မွာ ရုတ္တရက္ တစ္ခုခု လုပ္ထည့္လိုက္မလားဆိုတာပဲျဖစ္တယ္။
ေနရာကေနထြက္ေျပးဖို႔ ကၽြန္မထရပ္လိုက္တယ္။ လုပ္ေနက်အက်င့္အတိုင္း ေနရာကမခြာခင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ကၽြန္မ တစ္ခ်က္္အကဲခတ္လိုက္တယ္။ ဒါကို ဂ်ပန္ဘာသာစကားနဲ႔အနက္ဖြင့္ရရင္ "ေလထုကိုဖတ္တယ္"လို႔ အၾကမ္းအားျဖင့္ဆိုရမယ္။ ဂ်ပန္မွာေနလာခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္းမွာ ဒီလို "ေလထုကိုဖတ္တယ္"ဆိုတဲ့အက်င့္က ကၽြန္မကို စဲြကပ္မွန္းမသိ စဲြကပ္ခဲ့ပါတယ္။
"ေလထုကိုဖတ္တယ္"ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္က တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခါနီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ ဘာလုပ္သလဲလို႔ အရင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အတိုင္း လိုက္လုပ္တာျဖစ္တယ္။ နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ေျပာရရင္ အုပ္စုစိတ္ဓာတ္လို႔ဆိုရမယ္။ နားေထာင္မေကာင္းေအာင္ေျပာရရင္ တမူထူးတဲ့ပင္ကိုစရိုက္ကို ရိုက္ခ်ဳိးတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပင္ကိုစရိုက္အတိုင္း မလႈပ္ရွား၊ မလုပ္ေဆာင္ခင္ အဲဒီစရိုက္ကို ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္တာျဖစ္တယ္။
လုပ္ေနက်အက်င့္အတိုင္း ေဘးပတ္ဝန္းက်င္က "ေလထု"ကို ကၽြန္မ "ဖတ္လိုက္"ၿပီးတဲ့ေနာက္ ထြက္ေျပးခ်င္တဲ့စိတ္ကူးကို အရွင္လတ္လတ္ ကၽြန္မ ရိုက္ခ်ဳိးလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မေတြ႔ေနရတာက ကေလးတြန္းလွည္းနဲ႔မိခင္ပ်ဳိက ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ လက္တြန္းလွည္းကို ကိုင္ထားဆဲျဖစ္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ထြက္ခြာခ်င္တဲ့အရိပ္အေယာင္ တစ္စက္မွ မျပခဲ့ဘူး။ တြန္းလွည္းထဲက ကေလးငယ္ေလးလည္း ေျခေထာက္ကို ကိုက္ကစားေနဆဲျဖစ္တယ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးက သူ႔ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ ဦးေႏွာက္မျပည့္သူကို ၿပံဳးျပၿပီး တစ္ခုခုကိုေထာက္ခံသလို ေခါင္းညိတ္ျပေနတယ္။ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕အၿပံဳးေအာက္မွာ ဦးေႏွာက္မျပည့္သူ တေျဖးေျဖး ၿငိမ္က်သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘူတာရံုထဲ ရထားဆိုက္လာပါတယ္။
ရထားစီးရင္း ဒီအေၾကာင္းကို ကၽြန္မစဥ္းစားေနမိတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံက ဦးေႏွာက္မသန္စြမ္းသူေတြဟာ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ေနရာေတြမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာခြင့္ရၾကတယ္။ သူတို႔အနားမွာ သူတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့သူတစ္ဦးေတာ့ပါတယ္။ ဒီဦးေႏွာက္မသန္စြမ္းသူေတြဟာ လူစုလူေဝးမ်ားတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ထူးဆန္းတဲ့အျပဳအမူ ဒါမွမဟုတ္ ဆန္းျပားတဲ့အသံနဲ႔ ေအာ္ဟစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိ ကိုယ့္ေဘးက ဦးေႏွာက္မသန္စြမ္းသူေၾကာင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္သြားတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္တစ္ေလမွ ကၽြန္မ မေတြ႔ခဲ့ဖူးသလို ထြက္ေျပး၊ လွည့္ထြက္သြားတဲ့လူမ်ဳိးကိုလည္း ပိုလိုေတာင္ မျမင္ခဲ့ဖူးပါဘူး။
ကၽြန္မေဘးမွာထိုင္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ အတြင္းစိတ္က သူ႔ျပင္ပလကၡဏာလိုပဲ တည္ၿငိမ္သလား၊ မတည္ၿငိမ္ဘူးလားဆိုတာကို ကၽြန္မ မသိခဲ့ဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕အတြင္းစိတ္က ကၽြန္မလိုပဲ ေျခာက္ျခားခဲ့သလား ကၽြန္မ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ယဥ္ေက်းခဲ့ၾကတယ္။ ျပင္ပလကၡဏာကို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ "ေလထုကိုဖတ္တဲ့"အက်င့္နဲ႔ ကိုယ္ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ တည္ၿငိမ္ရင္ အုပ္စုလိုက္တည္ၿငိမ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုပဲ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရင္လည္း အုပ္စုလိုက္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားတတ္ၾကတယ္။ ေလထုကို မဖတ္သူဆိုလို႔ ဂ်ပန္က ဦးေႏွာက္မသန္စြမ္းသူသာ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ပင္ကိုစရိုက္ရွိတဲ့ လူေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
မူရင္းေရးသားသူ-- Tang Xin Zi
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
ျမန္မာျပည္ထုတ္ "Chic"မဂၢဇင္းမွာပါခဲ့တဲ့ ေမလစာမူေလးပါ။
No comments:
Post a Comment