ေဒၚစု ေပးမယ့္ လက္ခ်ာ ဆိုတာ
ႏိုဝင္ဘာလ ၁၄ ရက္ေန႔ဟာ အိႏၵိယ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး တဦးျဖစ္တဲ့ ပ႑စ္ ဂ်ဝါဟာလာ ေနရူးရဲ႕ ေမြးေန႔ ျဖစ္ပါတယ္။
“က်မတို႔ မိဘမ်ားဟာ ပ႑စ္ ဂ်ဝါဟာလာ ေနရူးကို အထူးပဲ ေလးစားအားက်ခဲ့ပါတယ္။ တျခား အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုလည္း ေလးစားေသာ္လည္းပဲ က်မ ငယ္ငယ္က ပ႑စ္ႀကီးလို႔ ေခၚေလ့ရွိတဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ အထူးေလးစားခဲ့ရ ပါတယ္” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က ေျပာဖူးပါတယ္။
ေနရူးဟာ လြတ္လပ္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပါ။ လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ကြယ္လြန္သည္ အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသလို စာေရးေကာင္းတဲ့ အေတြးသမား တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး သူ႔စာအုပ္ကေတာ့ ဆရာပါရဂူ ဘာသာျပန္ေပးခဲ့တဲ့ ‘ခ်စ္သမီးသို႔ ေပးစာ မ်ား’။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ‘ကမၻာ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း’ စာအုပ္ထူႀကီးကို ခ်ံဳ႕ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းမွာ ဆရာဘိုးလိႈင္ အခန္းဆက္ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ‘အိႏၵိယကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိ
ျခင္း’ ဆိုတာကလည္း ေနရူးရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ဒႆန စာေပေတြပါပဲ။
သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြေရာ၊ ေႏွာင္းလူေတြထဲမွာေရာ သူ႔ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ စာေပကို ေဝဖန္သူေတြ မနည္းလွေပ မယ့္ သူ႔ကိုေတာ့ ေလးစားၾကသူခ်ည္းပါပဲ။
သူကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာပဲ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကည္သူမ်ားက သူ႔အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ သူတန္ဖိုးထားခဲ့တဲ့ ေလ့လာေရး၊ သုတရွာေဖြမႈ၊ ပညာတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အရာေတြပါ။ ‘ဂ်ဝါဟာလာေနရူး ျပတိုက္
ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္’ ရယ္ ‘ဂ်ဝါဟာလာ ေနရူး အထိမ္းအမွတ္ ရန္ပံုေငြ’ အဖြဲ႔တို႔ကို တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းၾကပါတယ္။
သူေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးကို ျပတိုက္ႀကီးအျဖစ္ ခန္းခန္းနားနား ျပန္ေဆာက္ပါတယ္။ အဲလိုပဲ သူ႔အထိမ္းအမွတ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးဆိုရင္လည္း စာအုပ္ေပါင္း သံုးသိန္းေက်ာ္ထိ စုေဆာင္းထားရွိၿပီး ဒီဂ်စ္တယ္ လိုက္ဘရီလည္း သပ္သပ္လုပ္ထားႏိုင္ပါၿပီ။ အဲဒီမွာ လူမႈသိပၸံ ဘာသာရပ္ကို ေလ့လာဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေနရူးစာေပါင္း ခ်ဳပ္ေတြလည္း တခုတ္တရ စုစည္းထား ထုတ္ေဝပါတယ္။
သူ႔အထိမ္းအမွတ္ေတြထဲက ေနာက္ထပ္ ပညာတိုးပြားေရးလုပ္ရပ္ကေတာ့ ေနရူးအထိမ္းအမွတ္ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕
ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြပါ။
ဘြဲ႔လြန္ပညာ သင္ယူလိုသူေတြအတြက္ ပညာသင္ဆုေတြ ေပးသလို ႏွစ္စဥ္ ေနရူး ေမြးေန႔တိုင္းမွာ လုပ္တဲ့ ‘ဂ်ဝါဟာလာေနရူး အထိမ္းအမွတ္ လက္ခ်ာ’ လို႔ေခၚတဲ့ ေဟာေျပာ ပို႔ခ်ပြဲႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေဟာေျပာပြဲေတြကိုေတာ့ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ကမွ စႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုဆို ၄၅ ႏွစ္ တိုင္ၿပီေပါ့။ ႏွစ္စဥ္ တေယာက္ တေယာက္ ေဟာေျပာေလ့ရွိလို႔ ေဟာသူလည္း ၄၅ ဦး ရွိပါၿပီ။ (ျခြင္းခ်က္ ၁၉၈၄ ပြဲကေတာ့ အႏၵီရာဂႏၶီ လုပ္ႀကံခံရလို႔ ပယ္ဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။)
ဒီ ၄၅ ဦးေျမာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါပဲ။
ဒီလို ေနရူးလက္ခ်ာ ေပးဖို႔ အဖိတ္ခံရသူေတြဆိုတာ တဦးနဲ႔တဦး မတူၾကေပမယ့္ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲေတြခ်ည္းပါ။ ဥပမာ… အသားအေရာင္ ခြဲျခားေရး တိုက္ပြဲေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္ မန္ဒဲလား၊ ႐ုရွားသမၼတ ပူတင္၊ စကၤာပူက လီကြမ္ယု၊ အေမရိကန္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ေဝဖန္တဲ့ ဘာသာေဗဒပညာရွင္ ႏြန္ေခ်ာင္းစကီး၊ ဂ်ာမန္ သမၼတေဟာင္း ရစ္ခ်က္ဗြန္ေဝဆာကာ စတဲ့ ႏိုင္ရပ္ျခားက လူစြမ္းေတြ ပါပါတယ္။
ဒီလိုပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြထဲကလည္း (လက္ရွိဝန္ႀကီးခ်ဳပ္) စီးပြားေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာ မန္မိုဟန္ဆင္း၊ (တခါက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္) ရာဂ်စ္ဂႏၶီ၊ သမၼတႀကီး နာရာယန္းနန္း၊ စီးပြားေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ အမစ္တရာစန္း၊ ေနရူးနဲ႔အယူအဆ မတူတဲ့ ဝါရင့္ကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္ ဂ်႐ိုတီဘာဆူး၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြကိုမွ ဖိတ္အေဟာခိုင္းတာပါ။
ေဟာေျပာသူက စိတ္ႀကိဳက္ေခါင္းစဥ္ ေရြးေဟာပါတယ္။
ဥပမာေျပာရရင္ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီး ဂ်႐ိုတီဘာဆူးက “အိႏၵိယႏွင့္ ၂၁ ရာစု စိန္ေခၚခ်က္မ်ား”၊ ႏြမ္ေခ်ာင္းစကီးက “သိပၸံပညာနဲ႔ အယူဝါဒေရးရာ”၊ လီကြမ္ယုက “အာရွျပန္လည္ ႏိုးထျခင္း တရပ္ထဲက အိႏၵိယ”၊ မန္မိုဟန္ဆင္းက “အိႏၵိယ-မၿပီးေသးေသာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား”၊ အေမရိကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂ်က္စီဂ်က္ဆင္က “ကမၻာမႈျပဳျခင္း-ကတိကဝတ္ႏွင့္ အႏၲရာယ္ကင္းလြတ္မႈ၊ သို႔ေသာ္ ညီမွ်မႈနည္းၿပီး ပိုအႏၲရာယ္ႀကီးလာျခင္း”၊ ဂ်ာမန္ သမၼတေဟာင္းကလည္း “ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အိမ္နီးခ်င္း တဦးအား ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း” ဒီလိုဒီလို ေတြးေတာဆင္ျခင္ဖြယ္
ျဖစ္ေစတဲ့ ေလးနက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဟာေျပာၾကတာပါ။
ဒီလို လက္ခ်ာႀကီးေတြကို နားေထာင္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာကလည္း ဒုလႅဘ တရပ္ပါ။ ေအာ္ဒီတိုရီယမ္ႀကီးေတြ၊ ခန္းမႀကီး
ေတြမွာ လံုၿခံဳေရးေတြ စစ္စစ္ေဆးေဆးနဲ႔ လုပ္တဲ့ပြဲကို နားေထာင္ခြင့္ေလးအတြက္ကို ေရြးခ်ယ္ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ တေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ အခြင့္အေရး ရတာပါ။ ဘာသာရပ္အလိုက္ သက္ဆိုင္သူေတြ၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပါေမာကၡေတြ၊ စာတမ္းျပဳစုသူ၊ ေလ့လာေရးသမားေတြေလာက္သာ အထူးဖိတ္ၾကားခံရတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ နယူးေဒလီမွာ ႏွစ္ ၂ဝ ေနလာခဲ့ေပမယ့္ ဒီလက္ခ်ာႀကီးေတြကို အနား မသီခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဗလာပြဲမွ မဟုတ္ဘဲ။ စာအုပ္ထြက္လာမွ၊ ေနာက္ အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္လာမွသာ (တင္ခဲပါတယ္) ေလ့လာခြင့္ ရတာပါ။
ခုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တရာေက်ာ္ ေလာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဒီႏွစ္ လက္ခ်ာကို လာေရာက္ နားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရခဲ့ပါၿပီ။
ေဒၚစု ဘာေတြေဟာမလဲ။ ဘာေတြ လက္ခ်ာေပးမလဲ။ ေခါင္းစဥ္ ႀကိဳမေပးေသးေလေတာ့ ေခါင္းစဥ္ မသိရေသးပါ။ က်ေနာ့္အထင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေန႔ ျမန္မာျပည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတဲ့ ‘စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ’ အေတြ႔အႀကံဳကိုေတာ့ ဒီလို ပညာရွင္ဝိုင္းမွာ လက္ခ်ာ လာမေပးေလာက္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးရည္စြမ္း ပကား၊ သူ႔ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့၊ သူ႔လက္ေတြ႕ဘဝထဲက ထုတ္ႏုတ္ထားတယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္တဲ့ ဘဝဆိုင္ရာ၊ ေလာကဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္ေတြပဲ ေဟာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းရပါတယ္။ ေဒၚစု လက္ခ်ာကို က်ေနာ္ ဆက္ဆက္ နားေထာင္ျဖစ္မွာပါ။ ။
“က်မတို႔ မိဘမ်ားဟာ ပ႑စ္ ဂ်ဝါဟာလာ ေနရူးကို အထူးပဲ ေလးစားအားက်ခဲ့ပါတယ္။ တျခား အိႏၵိယေခါင္းေဆာင္ ေတြကိုလည္း ေလးစားေသာ္လည္းပဲ က်မ ငယ္ငယ္က ပ႑စ္ႀကီးလို႔ ေခၚေလ့ရွိတဲ့ သူ႔ကိုေတာ့ အထူးေလးစားခဲ့ရ ပါတယ္” လို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ က ေျပာဖူးပါတယ္။
ေနရူးဟာ လြတ္လပ္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆံုးေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ပါ။ လက္ေတြ႔ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ကြယ္လြန္သည္ အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသလို စာေရးေကာင္းတဲ့ အေတြးသမား တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္ စာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔ အရင္းႏွီးဆံုး သူ႔စာအုပ္ကေတာ့ ဆရာပါရဂူ ဘာသာျပန္ေပးခဲ့တဲ့ ‘ခ်စ္သမီးသို႔ ေပးစာ မ်ား’။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း ‘ကမၻာ့အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း’ စာအုပ္ထူႀကီးကို ခ်ံဳ႕ၿပီး ဘာသာျပန္ထားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းမွာ ဆရာဘိုးလိႈင္ အခန္းဆက္ ဘာသာျပန္ေပးတဲ့ ‘အိႏၵိယကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိ
ျခင္း’ ဆိုတာကလည္း ေနရူးရဲ႕ သမိုင္းနဲ႔ ဒႆန စာေပေတြပါပဲ။
သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြေရာ၊ ေႏွာင္းလူေတြထဲမွာေရာ သူ႔ႏိုင္ငံေရးရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ စာေပကို ေဝဖန္သူေတြ မနည္းလွေပ မယ့္ သူ႔ကိုေတာ့ ေလးစားၾကသူခ်ည္းပါပဲ။
သူကြယ္လြန္တဲ့ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာပဲ သူ႔ကိုခ်စ္ၾကည္သူမ်ားက သူ႔အထိမ္းအမွတ္ေတြ ျပဳၾကပါတယ္။ ဒါေတြကေတာ့ သူတန္ဖိုးထားခဲ့တဲ့ ေလ့လာေရး၊ သုတရွာေဖြမႈ၊ ပညာတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့အရာေတြပါ။ ‘ဂ်ဝါဟာလာေနရူး ျပတိုက္
ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္’ ရယ္ ‘ဂ်ဝါဟာလာ ေနရူး အထိမ္းအမွတ္ ရန္ပံုေငြ’ အဖြဲ႔တို႔ကို တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းၾကပါတယ္။
သူေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေတာ္ႀကီးကို ျပတိုက္ႀကီးအျဖစ္ ခန္းခန္းနားနား ျပန္ေဆာက္ပါတယ္။ အဲလိုပဲ သူ႔အထိမ္းအမွတ္ စာၾကည့္တိုက္ႀကီးဆိုရင္လည္း စာအုပ္ေပါင္း သံုးသိန္းေက်ာ္ထိ စုေဆာင္းထားရွိၿပီး ဒီဂ်စ္တယ္ လိုက္ဘရီလည္း သပ္သပ္လုပ္ထားႏိုင္ပါၿပီ။ အဲဒီမွာ လူမႈသိပၸံ ဘာသာရပ္ကို ေလ့လာဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ေနရူးစာေပါင္း ခ်ဳပ္ေတြလည္း တခုတ္တရ စုစည္းထား ထုတ္ေဝပါတယ္။
သူ႔အထိမ္းအမွတ္ေတြထဲက ေနာက္ထပ္ ပညာတိုးပြားေရးလုပ္ရပ္ကေတာ့ ေနရူးအထိမ္းအမွတ္ ရန္ပံုေငြအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕
ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြပါ။
ဘြဲ႔လြန္ပညာ သင္ယူလိုသူေတြအတြက္ ပညာသင္ဆုေတြ ေပးသလို ႏွစ္စဥ္ ေနရူး ေမြးေန႔တိုင္းမွာ လုပ္တဲ့ ‘ဂ်ဝါဟာလာေနရူး အထိမ္းအမွတ္ လက္ခ်ာ’ လို႔ေခၚတဲ့ ေဟာေျပာ ပို႔ခ်ပြဲႀကီးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေဟာေျပာပြဲေတြကိုေတာ့ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ကမွ စႏိုင္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ခုဆို ၄၅ ႏွစ္ တိုင္ၿပီေပါ့။ ႏွစ္စဥ္ တေယာက္ တေယာက္ ေဟာေျပာေလ့ရွိလို႔ ေဟာသူလည္း ၄၅ ဦး ရွိပါၿပီ။ (ျခြင္းခ်က္ ၁၉၈၄ ပြဲကေတာ့ အႏၵီရာဂႏၶီ လုပ္ႀကံခံရလို႔ ပယ္ဖ်က္ခဲ့ရပါတယ္။)
ဒီ ၄၅ ဦးေျမာက္ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔တိုင္းျပည္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပါပဲ။
ဒီလို ေနရူးလက္ခ်ာ ေပးဖို႔ အဖိတ္ခံရသူေတြဆိုတာ တဦးနဲ႔တဦး မတူၾကေပမယ့္ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲေတြခ်ည္းပါ။ ဥပမာ… အသားအေရာင္ ခြဲျခားေရး တိုက္ပြဲေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္ မန္ဒဲလား၊ ႐ုရွားသမၼတ ပူတင္၊ စကၤာပူက လီကြမ္ယု၊ အေမရိကန္ အရင္းရွင္စနစ္ကို ေဝဖန္တဲ့ ဘာသာေဗဒပညာရွင္ ႏြန္ေခ်ာင္းစကီး၊ ဂ်ာမန္ သမၼတေဟာင္း ရစ္ခ်က္ဗြန္ေဝဆာကာ စတဲ့ ႏိုင္ရပ္ျခားက လူစြမ္းေတြ ပါပါတယ္။
ဒီလိုပဲ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားေတြထဲကလည္း (လက္ရွိဝန္ႀကီးခ်ဳပ္) စီးပြားေရးပညာရွင္ ေဒါက္တာ မန္မိုဟန္ဆင္း၊ (တခါက ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္) ရာဂ်စ္ဂႏၶီ၊ သမၼတႀကီး နာရာယန္းနန္း၊ စီးပြားေရး ႏိုဘယ္ဆုရွင္ အမစ္တရာစန္း၊ ေနရူးနဲ႔အယူအဆ မတူတဲ့ ဝါရင့္ကြန္ျမဴနစ္ ေခါင္းေဆာင္ ဂ်႐ိုတီဘာဆူး၊ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြကိုမွ ဖိတ္အေဟာခိုင္းတာပါ။
ေဟာေျပာသူက စိတ္ႀကိဳက္ေခါင္းစဥ္ ေရြးေဟာပါတယ္။
ဥပမာေျပာရရင္ ကြန္ျမဴနစ္ႀကီး ဂ်႐ိုတီဘာဆူးက “အိႏၵိယႏွင့္ ၂၁ ရာစု စိန္ေခၚခ်က္မ်ား”၊ ႏြမ္ေခ်ာင္းစကီးက “သိပၸံပညာနဲ႔ အယူဝါဒေရးရာ”၊ လီကြမ္ယုက “အာရွျပန္လည္ ႏိုးထျခင္း တရပ္ထဲက အိႏၵိယ”၊ မန္မိုဟန္ဆင္းက “အိႏၵိယ-မၿပီးေသးေသာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား”၊ အေမရိကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂ်က္စီဂ်က္ဆင္က “ကမၻာမႈျပဳျခင္း-ကတိကဝတ္ႏွင့္ အႏၲရာယ္ကင္းလြတ္မႈ၊ သို႔ေသာ္ ညီမွ်မႈနည္းၿပီး ပိုအႏၲရာယ္ႀကီးလာျခင္း”၊ ဂ်ာမန္ သမၼတေဟာင္းကလည္း “ကမၻာလံုးဆိုင္ရာ အိမ္နီးခ်င္း တဦးအား ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း” ဒီလိုဒီလို ေတြးေတာဆင္ျခင္ဖြယ္
ျဖစ္ေစတဲ့ ေလးနက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေဟာေျပာၾကတာပါ။
ဒီလို လက္ခ်ာႀကီးေတြကို နားေထာင္ခြင့္ရဖို႔ဆိုတာကလည္း ဒုလႅဘ တရပ္ပါ။ ေအာ္ဒီတိုရီယမ္ႀကီးေတြ၊ ခန္းမႀကီး
ေတြမွာ လံုၿခံဳေရးေတြ စစ္စစ္ေဆးေဆးနဲ႔ လုပ္တဲ့ပြဲကို နားေထာင္ခြင့္ေလးအတြက္ကို ေရြးခ်ယ္ဖိတ္ၾကားပါတယ္။ တေထာင္ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ အခြင့္အေရး ရတာပါ။ ဘာသာရပ္အလိုက္ သက္ဆိုင္သူေတြ၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပါေမာကၡေတြ၊ စာတမ္းျပဳစုသူ၊ ေလ့လာေရးသမားေတြေလာက္သာ အထူးဖိတ္ၾကားခံရတာပါ။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ နယူးေဒလီမွာ ႏွစ္ ၂ဝ ေနလာခဲ့ေပမယ့္ ဒီလက္ခ်ာႀကီးေတြကို အနား မသီခဲ့ရဖူးပါဘူး။ ဗလာပြဲမွ မဟုတ္ဘဲ။ စာအုပ္ထြက္လာမွ၊ ေနာက္ အင္တာနက္ေပၚမွာ တင္လာမွသာ (တင္ခဲပါတယ္) ေလ့လာခြင့္ ရတာပါ။
ခုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံသူ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီမွာရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တရာေက်ာ္ ေလာက္ကေတာ့ျဖင့္ ဒီႏွစ္ လက္ခ်ာကို လာေရာက္ နားေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရး ရခဲ့ပါၿပီ။
ေဒၚစု ဘာေတြေဟာမလဲ။ ဘာေတြ လက္ခ်ာေပးမလဲ။ ေခါင္းစဥ္ ႀကိဳမေပးေသးေလေတာ့ ေခါင္းစဥ္ မသိရေသးပါ။ က်ေနာ့္အထင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကေန႔ ျမန္မာျပည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ဆိုတဲ့ ‘စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ’ အေတြ႔အႀကံဳကိုေတာ့ ဒီလို ပညာရွင္ဝိုင္းမွာ လက္ခ်ာ လာမေပးေလာက္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ႏွလံုးရည္စြမ္း ပကား၊ သူ႔ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့၊ သူ႔လက္ေတြ႕ဘဝထဲက ထုတ္ႏုတ္ထားတယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္တဲ့ ဘဝဆိုင္ရာ၊ ေလာကဆိုင္ရာ အေတြးအျမင္ေတြပဲ ေဟာျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းရပါတယ္။ ေဒၚစု လက္ခ်ာကို က်ေနာ္ ဆက္ဆက္ နားေထာင္ျဖစ္မွာပါ။ ။
No comments:
Post a Comment