အရိုးတြန္သံေတြ ညံညံစီ ေရႊၿမန္မာၿပည္လူဇာတ္သြင္းႀကစို ့။

လူဆိုတာ ဘုရားေလာင္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ေဒဝဒတ္ေလာင္းျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ တစ္ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ရေတာ့တာပဲတဲ့။ အသက္ၾကီးေလ အဲဒီစရိုက္ ေပၚလာေလတဲ့ဗ်ာ။ ေရွးလူၾကီးသူမေတြ ေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။ ဟုတ္ေလာက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ္ေတြ႕ဗ်။

မေန႔တေန႔ က်ဳပ္အသက္ ၈၃ ႏွစ္ျပည့္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ လူငယ္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ မနည္းမေနာပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တစ္ေယာက္ ေသခရီးမွာ တစ္မိုင္တိုင္ ပိုနီးလာတာကို ဝမ္းသာၾက၊ ခ်ီးက်ဴးၾကေပါ့။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္လည္း ဝမ္းသာအယ္လဲ ျဖစ္ရတာေပါ့။ သူတို႔က က်ဳပ္ကို ဘုရားေလာင္းလိုလို၊ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေယာင္ ေမြးေန႔ထံုးစံ ေလာကြတ္စကားေျပာၾကတယ္ဗ်။

က်ဳပ္ကေတာ့ ျပံဳးမိပါတယ္။ လူဆုိတာ အသက္ၾကီးေလ၊ အခ်ိန္မစီးခ်င္ေလ ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးဗ်။ က်ဳပ္က ျဖစ္စားရွိ ေဒဝဒတ္ေလာင္းပဲျဖစ္မွာ ထင္ရဲ႕ဗ်ာ။ က်ဳပ္က ေဒါသမူစိတ္ကေလးနဲ႔ အသက္ရွည္ေနတာကိုး။ ဟိုအခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေတြ ေမာဟေဇာနဲ႔ မိုက္ခဲ့ၾကသလို က်ဳပ္ကလည္း ေဒါသေရာင္ေတာ္ျပန္ လႊတ္ေနမိသဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ေသခါနီးေလ၊ ေဒဝဒတ္ေရစုန္ လိုက္မိေလျဖစ္ေနရတယ္။

ဒီလိုဗ်။ ဒီေန႔ကမာၻမွာ လူေတြကို လူလို မွတ္လာေနၾကျပီဗ်ာ။ လူအခြင့္အေရးဆိုတာၾကီးက ဟည္းတုိက္ျပီး လူ႕ေလာကကို ရိုက္ခတ္လႊမ္းမိုးလာတာကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ လူေတြကို လူလိုမွတ္ၾက၊ လူေတြကို လူလိုျမင္ၾကဆိုတဲ့ လူသားစိတ္ေတြ ျပန္႔ပြားလာတယ္။ လူသားစိတ္ေတြ ေမြးျမဴလာတယ္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္ၾကား ေခါင္းေပါက္ရင္ ငါလည္းလူ၊ သူလဲလူပါပဲကလားဆိုတဲ့ လူသားခ်င္းစာနာစိတ္ေတြ ပြားတိုးလာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ပဲ ထင္ရဲ႕။ ကမာၻ႕ႏုိင္ငံအမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာကို အသိမွတ္ျပဳလာတယ္။ ကူညီကယ္ဆယ္လာတယ္။ ဘဝျပန္လည္ထူေထာင္လာတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ေရႊဗမာအစိုးရေတြေတာင္ လူစကား ေျပာလာတယ္။ လူပံုဖမ္းလာတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတဲ့ စကားလံုးကုိ နားခါးခါးနဲ႔ ၾကားေယာင္ေယာင္ လုပ္လာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ဝမ္းသားတာေပါ့။ ဒါေတာင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လူ႕အခြင့္ေရးဆုိတဲ့ စကားလံုးကုိ အာေဘာင္ပဲ့ေအာင္ ရဲရဲမေျပာဝံ့ၾကေသးဘူး။ လူ႕အခြင့္အေရး တိုက္ပြဲဝင္လုပ္ငန္းေတြလုပ္တုိင္း ဘာအာဃာတမွ မရွိပါဘူး ခင္ဗ်ားဆိုတဲ့ စကားပလႅင္ ခံေနၾကရွာေသးတယ္။

တစ္ေလာက ကမာၻေက်ာ္လူ႕အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲဝင္ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး ဒက္စ္မြန္တူးတူး က်ဳပ္အိမ္ေရာက္လာတယ္။ စကားလက္ဆံုေျပာမကုန္ေပါ့။ သူ႕ႏုိင္ငံ ေတာင္အာဖရိကမွာ လူျဖဴ-လူမည္း လူ႕အခြင့္အေရးတုိက္ပြဲအေမြဆိုး စာရင္းပိတ္ပံုေတြကို ေျပာတယ္။ အမွတ္တရားေဖာ္ထုတ္ေရး ေကာ္မရွင္ေတြဖြဲ႕ျပီး လုပ္မွား-ကိုင္မွားေတြ စာရင္းရွင္းပံုေတြ ေျပာျပတယ္။ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေပါင္းစည္းေရး၊ လမ္းသစ္ဖြင့္ပံုေတြေျပာျပတယ္။ လူထုျပႆနာကို လူထုနည္းနဲ႔ ရွင္းပံုရွင္းနည္းေတြေျပာျပတယ္။

က်ဳပ္တို႔နုိင္ငံမွာ ‘ေခ်ႏွစ္ေခ်’ ကို ႏုိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြက တဖြဖြေျပာၾကတယ္။ လက္စားမေခ်ဘူး၊ သင္ပုန္းေခ်မယ္ေပါ့။ စကားလံုးသက္သက္ပဲ။ အလံုးပံုစံမပါဘူး။ ကိုေရႊဗမာ မွဴးၾကီးခ်ဳပ္ၾကီး၊ ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေတြကေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ စကားသံၾကားလိုက္ရရင္ မ်က္ေထာင့္နီတုန္း၊ ႏွာေကာက္တုန္း။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ သူတို႔က ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ စစ္အာဏာရွင္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ေပသကိုး။ လူ႕စကား (လူ႕အခြင့္အေရးစကား)၊ ဒီစကား (ဒီမိုကေရစီစကား) ဘယ္ၾကားခ်င္ၾကလိမ့္မတုံး။ နားခါးၾကတာေပါ့။ အဲ့ဒီစကားမ်ိဳး ေျပာသူေတြကိုဆရာျမိဳ႕မျငိမ္းရဲ႕ ဘင္ဂ်ိဳသီခ်င္းထဲကလို ဘင္ဂ်ိဳေခါက္သံေပးတဲ့လူေတြ ဘုရင္ကဖမ္းခုိင္းျပီး ကိုယ္လုပ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ဝိုင္းကလိုးထိ-ကလိထိုးသလို လုပ္ခ်င္ၾကတာကိုး။ သူတို႔ ကလိထိုးပံုက လက္ပံေတာင္းေတာင္မွာ လံုျခံဳေရးရဲေတြက ရဟန္းသံဃာေတြကို အရုဏ္ဆြမ္းကပ္သြားတဲ့ မီးေလာင္ဗံုးနဲ႔ ထိုးဆြတာ ျဖစ္ေနေလေတာ့ လူတိုင္း ေၾကာက္တုန္း-လန္႔တုန္း ျဖစ္ၾကရတာေပါ့ဗ်ာ။

က်ဳပ္လည္း အဲ့ဒီအျဖစ္မ်ိဳးေတြကိုၾကားၾကားေနရတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေဒါသမူစိတ္ဆိုးက ရင္ဝေဆာင့္ေဆာင့္တိုးေနေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ေဒဝဒတ္ေလာင္းလ်ာ ျဖစ္ေနရရွာတာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔ႏုိင္ငံမွာ လူ႕အခြင့္အေရးတရားခံေတြဟာ သူတို႔ျပစ္မႈကို ဝန္ခ်ရင္ခ်။ ဒါမွမဟုတ္ သူတို႔ရဲ႕မဟာဘ႑ာသိုက္ထဲက စိုက္ထုတ္ေပးေလ်ာ္ခ်င္ေပးေလ်ာ္။

ဒါမွမဟုတ္ ယူဂိုဆလင္တို႔၊ ဆူဒန္တို႔ဆိုတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက လူသားဆန္႔က်င္ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြကို ကမာၻ႕တရားရံုးေတြမွာ တရားစြဲခံခ်င္ခံ။

ဒါမွမဟုတ္ ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံမွာလို အမွန္တရားေဖာ္ထုတ္ေရးေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕ခ်င္ဖြဲ႕။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ့ - ဒီေန႔တိုင္းျပည္မွာ လူအခြင့္အေရးျပႆနာေတြက သမုိင္းစာအုပ္ေတြထဲက ေဝါဟာရစကားလံုးကို ‘ေခ်ေသာ္မေက်’ ရွိေနဆဲပဲျဖစ္တယ္ဗ်ာ။

မၾကာခင္က က်င္းပသြားတဲ့ ၂၅ ႏွစ္ေျမာက္ ကိုဖုန္းေမာ္၊ ကိုစိုးႏုိင္ က်ဆံုးျခင္းနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလူ႕အခြင့္အေရးေန႔ အခမ္းအနားေတြလို အရိုးတြန္သံေတြကေတာ့ ျပည္သူလူထုၾကားမွာ ညံေနေပဦးမွာပဲဗ်ဳိ႕။ ၾကာရင္ အဲဒီအရိုးေတြဟာ တြန္ရံုတြန္တာထက္ နတ္ပြဲဇတ္လမ္းေတြျဖစ္၊ တျခိမ္းျခိမ္း၊ ကခုန္က်ိန္ဆဲျဖစ္လာႏုိင္သေလာက္ဗ်ာတို႔။

က်ဳပ္တစ္ေယာက္လည္းေဒဝဒတ္ေလာင္းလ်ာဘဝက လြတ္ကၽြတ္ခ်င္လွပါျပီဗ်ာ......။

ဟံသာဝတီ ဦးဝင္းတင္

ဒီလိႈင္း ဂ်ာနယ္။။ အတြဲ(၂)၊ အမွတ္(၁၁)